Είναι κάτι σαν άγραφος νόμος: στις αίθουσες προβολών των κινηματογραφικών φεστιβάλ ο θεατής πολύ δύσκολα θα πρέπει να νιώσει ότι διασκεδάζει, εκτός και αν κάποια ταινία τύπου «Πειρατές της Καραϊβικής» κάνει εκεί πρεμιέρα. Η εφετινή Βενετία δεν υπήρξε εξαίρεση. Το περιεχόμενο των περισσότερων ταινιών που έχουμε δει μέχρι σήμερα, είναι για μια ακόμη φορά βυθισμένο μέσα στην κατήφεια, τον πόνο και την κατάθλιψη, ενώ μπροστά σε όλες αυτές τις ταινίες, το χαμόγελο για τον θεατή αποτελεί κάτι σαν άπιαστο όνειρο.
Διαλυμένες οικογένειες, εν ψυχρώ δολοφονίες, ερωτικές απιστίες, οργισμένη βία – ότι πιο μαύρο, σκοτεινό και δυσοίωνο μπορείς να σκεφτείς, θα το βρεις σε ταινία ενός μεγάλου κινηματογραφικού φεστιβάλ. Καλές ταινίες δεν λέω αλλά βρε παιδί μου σου πιάνουν την ψυχή!
Πυρήνας στο αμερικανικό ανεξάρτητο «Disconnect» του Χένρι Αλεξ Ρούμπιν που προβλήθηκε την Δευτέρα στους Ορίζοντες, είναι η ανθρώπινη «αποσύνδεση» που επικρατεί ανάμεσα στα πρόσωπα όλων των ιστοριών μιας ταινίας η οποία φέρνει κάπως στη μνήμη το βραβευμένο με Οσκαρ «Crash» του Πολ Χάγκις. Εδώ το I Phone, το I Pad και το Internet είναι η μοναδική παρέα, η μοναδική διέξοδος των περισσότερων ηρώων της ταινίας αλλά συγχρόνως και η πηγή του Κακού καθώς από εκεί αρχίζει κάποιας μορφής τραγωδία σε όλες αυτές τις ιστορίες. Το παιδί θύτης και θύμα μαζί.
Μια οικογένεια ξανθών γυναικών πρωταγωνιστεί στο σουηδικό «Blondie» του Γιέσπερ Γκάνσλαντ, όπου ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν «συναντά» τους Abba ενώ μαθαίνουμε ότι σε όλη της την ζωή η πάμπλουτη μάνα τριών κοριτσιών ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τα σκυλιά παρά για την ανατροφή των παιδιών της.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των φεστιβαλικών ταινιών είναι μια κάποια μορφή διαστροφή που σχεδόν απαραίτητα πρέπει να τις συνοδεύει και που ορισμένες φορές γίνεται κυριολεκτικά δυσβάσταχτη, όσο καλή και αν είναι η ταινία. Πριν από λίγες μέρες είχαμε το μονοπλάνο του αυτομαστιγώματος μιας φανατικής καθολικής στην ταινία του αυστριακού Ούλριχ Ζάιντλ «Παράδεισος: Πίστη».
Σήμερα Τρίτη, ακολουθεί το «Pieta» του κορεάτη Κιμ Κι Ντουκ, όπου παρακολουθούμε την ιστορία ενός απαθούς εισπράκτορα χρεών ο οποίος ωθεί τους οφειλέτες στον αυτοτραυματισμό αν δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρήματα που χρωστούν. Μένοντας ανάπηροι θα μπορέσουν να πάρουν τα χρήματα της ασφάλειας! Αποτέλεσμα: χέρια καταλήγουν με το ζόρι στον τόρνο ή την πρέσα μηχανουργείων και άνθρωποι ρίχνονται με το ζόρι από υψώματα για να σπάσουν την μέση τους.
Τα ξεσπάσματα βίας στην ταινία του κορεάτη σκηνοθέτη του αριστουργήματος «Ανοιξη ,καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη» σε αναγκάζουν να χαμηλώσεις το βλέμμα σου, πράγμα που συνέβη και στην ταινία του ιάπωνα Τακέσι Κιτάνο «Extreme Outrage», όπου για παράδειγμα ένας γιάκουζα κόβει με τα δόντια το δάχτυλό του προκειμένου να ηρεμήσει τα πνεύματα των αφεντικών.
Μετά άπ’όλ’ αυτά πώς να μην φωνάξεις έλεος;
