Αποστολή
Η μουσική διάννοια του Μάικλ Τζάκσον (1958 – 2009) και η δουλειά που έγινε για την δημιουργία του Bad, ενός από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ όλων των εποχών που εφέτος κλείνει 25 χρόνια ζωής, υπήρξε ο κεντρικός πυρήνας του ντοκιμαντέρ «Bad 25» που σκηνοθέτησε ο Σπάικ Λι και παρουσιάστηκε, εκτός συναγωνισμού την Παρασκευή στην Μόστρα.
Δίνοντας έμφαση στην καρπερή συνεργασία του Τζάκσον με τον Κουίνσι Τζόουνς (παραγωγός άλμπουμ του πρώτου όπως τα Thriller και Bad), ο αφροαμερικανός σκηνοθέτης γύρισε μια καθαρά ενημερωτική ταινία φτιαγμένη για να τιμήσει έναν ευφάνταστο δημιουργό και απευθυνόμενη σε όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για το φαινόμενο Μάικλ Τζάκσον. Χρησιμοποιώντας άπλετο αρχειακό υλικό αλλά και πρωτογενές με συνεντεύξεις καλλιτεχνών που συνεργάστηκαν μαζί του, ανάμεσα στους οποίος και ο Μάρτιν Σκορσέζε, δημιουργός του βίντεο κλιπ Bad, ο Λι ξαναζωντανεύει τη μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς ενώ μεγάλο επίτευγμα του σκηνοθέτη ήταν ότι κατόρθωσε να βρει υλικό που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ στο παρελθόν δημοσίως, μέρος του οποίου γυρίστηκε από τον ίδιο τον Τζάκσον.
Με κεντρικό άξονα την σχέση του ήρωα με τον γιο του (Ζακ Εφρον) που θέλει να απομακρυνθεί από την οικογένειά του και να γίνει ραλίστας,η ταινία εξετάζει κάθε πτυχή της ζωής μιας οικογένειας σε παρακμή (οικονομική, κοινωνική, ερωτική), στην οποία αντανακλάται με πολύ εύστοχο τρόπο η δύσκολη εποχή μας.
Μετά τον «Ερωτα» που είδαμε στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών, η «Πίστη» είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας του αυστριακού σκηνοθέτη Ούλριχ Ζάιντλ με τον γενικό τίτλο «Παράδεισος». Στον «Ερωτα» παρακολουθούσαμε τις «περιπέτειες» μιας σεξουαλικά πεινασμένη, υπέρβαρης αυστριακής που πηγαίνει στην Αφρική αναζητώντας νέα, αθλητικά κορμιά για να εκπληρώσει τις σεξουαλικές ορέξεις της. Στην «Πίστη» παρακολουθούμε στιγμιότυπα από την ζωή μιας φανατικής καθολικής, παθιασμένα ερωτευμένης με τον Ιησού Χριστό. Την βλέπουμε να ταλαιπωρεί το κορμί της σε καθημερινή βάση (αυτομαστίγωμα και άλλα βασανιστήρια), να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι με μια μαντόνα στο χέρι προκειμένου να πρσοηλυτίσει κόσμο στον χριστιανισμό κ.ο.κ.
Από την εποχή του «Dogdays» που παρουσιάστηκε στο ίδιο φεστιβάλ το 2, ο κινηματογράφος του Ζάιντλ κινείται στα όρια της εικαστικής παρέμβασης και της θεματικής ακρότητας που μόνον στόχο έχει να προκαλέσει. Μπορείς να τον μισήσεις ή να τον λατρέψεις.Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία..
