Ο Ιεζεκιήλ Στόνταρντ δεν είναι ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο αγόρι: όχι μόνο διαβάζει καθημερινά τη βίβλο, αλλά και κηρύττει το λόγο του Θεού σε τοπικές εκκλησίες κοντά στην Ουάσιγκτον. Πρόσφατα μάλιστα έγινε και επίσημα ιεροκήρυκας στην εκκλησία των γονιών του, που είναι και οι δύο Βαπτιστές πάστορες.
Το κεφαλάκι του Ιεζεκιήλ προεξέχει μόλις λίγους πόντους από τον άμβωνα αλλά αυτό δεν δείχνει να τον αποθαρρύνει. Ξεφυλλίζει τις σημειώσεις του, μιλά γρήγορα και φυσικά δεν παραλείπει τα απαραίτητα «Αμήν» και «Αλληλούια». «Είστε έτοιμοι;», ρωτά με δυνατή φωνή τους πιστούς που το κοιτάζουν προσηλωμένοι. «Είπα, είστε έτοιμοι;», επαναλαμβάνει την ερώτηση πέντε φορές πριν φτάσει με βροντερή φωνή στην κλιμάκωση: « Είστε έτοιμοι για την ανάσταση του Χριστού;»
Στη συνέχεια, εκείνος και τα αδέρφια του, η Κορίν (15), ο Ιεζεκίας (13),ο Μίκα (7) και η Γιασμίν (10), που έχουν δημιουργήσει μια χορωδία γκόσπελ, στέκονται στη σειρά και τραγουδούν ύμνους, που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν…μεταγράψει σε ρυθμούς του χιπ χοπ, «ραπάροντας» τους ψαλμούς!
Σύμφωνα με εκτενή ανταπόκριση του βρετανικού BBC, ο εντεκάχρονος ιεροκήρυκας δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο καθώς πρόκειται για τη νέα μανία που επικρατεί στις ΗΠΑ: παιδιά-ιεροκήρυκες, που από άμβωνος κάνουν τους πιστούς να παραληρούν.Φυσικά οι Ηνωμένες Pολιτείες δεν είναι η μόνη χώρα όπου οι λιλιπούτειοι ιεροκήρυκες κάνουν θραύση. Υπάρχει μεγάλη ζήτηση γι’ αυτούς και στη Βραζιλία, ενώ στην Ινδονησία προβάλλεται ένα αμφιλεγόμενο τηλεοπτικό σόου στο οποίο διαγωνίζονται νεαροί ιεροκήρυκές του Ισλάμ.
Σύμφωνα με τον Τεντ Λαβίν, συνταξιούχο ιερέα που γράφει ένα βιβλίο για το συγκεκριμένο θέμα, το φαινόμενο των λιλιπούτειων ιεροκηρύκων είχε φτάσει στο αποκορύφωμα του κατά τις δεκαετίες του 20′ και του 30′ και τώρα έχει αρχίσει και καταλαγιάζει. Ο ίδιος έχει ανακαλύψει περίπου 500 ιστορικά παραδείγματα στις ΗΠΑ, τα πρώτα εκ των οποίων ήδη από τον 18ο αιώνα. Αρκετές είναι οι περιπτώσεις και στη Βρετανία, ιδίως κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα- αλλά η πλειοψηφία ανήκει στην Αμερική.
«Η θρησκεία έχει διατηρήσει τον δυναμισμό της στην Αμερική και νομίζω πως αυτό δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού- είμαστε ένας αθεράπευτα θρησκευόμενος λαός», λέει στην ανταποκρίτρια του BBC, ο πρόεδρος του θεολογικού τμήματος στο κολέγιο του Ντάρτμουθ, Ράνταλ Μπάλμερ, προσπαθώντας να εξηγήσει το φαινόμενο. «Πιστεύω ότι η απήχηση που έχουν τα παιδιά ιεροκήρυκες οφείλεται στην καινοτομία του φαινομένου. Πρόκειται για ένα σόου. Αν έχεις κάποιο κόλπο να παρουσιάσεις έχεις και το πλεονέκτημα», προσθέτει.
Φυσικά, δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιμετωπίζουν το φαινόμενο αυτό με σκεπτικισμό και υποστηρίζουν ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν είναι αρκετά ώριμα για να χειροτονηθούν ή να κηρύττουν, επισημαίνοντας περιπτώσεις που δεν είχαν ιδιαίτερα θετική έκβαση. Μια τέτοια τραγική περίπτωση είναι αυτή της Ουλντίν Ούτλι– που είχε μεγάλη απήχηση και τη δεκαετία του 1920 και περιόδευε σε όλη τη χώρα κηρύσσοντας μπροστά σε χιλιάδες φανατισμένους πιστούς. Μεγαλώνοντας όμως σταμάτησε να έχει την ίδια απήχηση και τελικά κατέληξε σε ψυχιατρική κλινική.
Άλλη δραματική περίπτωση είναι αυτή του Μάρτζο Γκόρτνερ, του νεαρού ιεροκήρυκα που μετά από δεκαετίες αποκάλυψε ότι ποτέ του δεν πίστευε αλλά το έκανε στην αρχή γιατί τον πίεζαν οι γονείς του, και στη συνέχεια για τα λεφτά. Στην ιστορία του τελευταίου βασίστηκε μάλιστα το ντοκιμαντέρ «Marjoe» που προβλήθηκε το1972, η προβολή του οποίου είχε απαγορευτεί στις βαθιά θρησκευόμενες και συντηρητικές νοτιανατολικές και νότιες πολιτείες της Αμερικής, που αποκαλούνται συχνά και «Ζώνη της Βίβλου».
Το πιο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του National Geographic «Pint-Size Preachers», «Ιεροκήρυκες Τσέπης» σε ελεύθερη μετάφραση, προβλήθηκε το 2011 και θέτει ένα από τα επίμαχα ερωτήματα που προκαλεί το φαινόμενο: Πρόκειται για αγνές δυνάμεις του καλού στην αιώνια πνευματική μάχη ενάντια στο κακό ή είναι αποτέλεσμα ανατροφής από φανατικούς γονείς σε ένα έθνος σε αδιάκοπο θρησκευτικό παραλήρημα;