Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Η χρονιά προοιωνίζεται δύσκολη και προβληματική.
Οι μισθοί των δασκάλων έχουν μειωθεί δραματικά και οι απαιτήσεις τους θα διατυπωθούν με τον ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς.
Οι χρηματοδοτικοί πόροι επίσης για την εκπαίδευση θα είναι περιορισμένοι, το περιβάλλον σ’ αυτό τον φοβερό καιρό της κρίσης είναι αλήθεια πως δεν θα είναι το καλύτερο για εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Ωστόσο οι απαιτήσεις για την δημόσια εκπαίδευση ειδικά τούτη την περίοδο θα είναι υψηλότερες. Η κρίση μεταφέρει μαζικά μαθητές από τα ιδιωτικά στα δημόσια σχολεία και η χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία ψάχνει τουλάχιστον αξιοπρεπές αποκούμπι για τα παιδιά της.
Το δημόσιο σχολείο σε αντίστοιχες περιόδους κρίσης και γενικής υποχώρησης ανέβαινε στη συνείδηση της κοινωνίας,ήταν αυτό που αναγεννούσε τις προσδοκίες.
Οι άνθρωποι ,σε πόλεις και χωριά, μπορεί να ήταν φτωχοί ,να περνούσαν δύσκολα , να μην είχαν ούτε γι’ αυτούς ,ούτε για τα παιδιά τους, αλλά αναγνώριζαν την δημόσια εκπαίδευση ως παράθυρο ευκαιρίας, ως βάση προόδου και προκοπής.
Στις σημερινές δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες το δημόσιο σχολείο είναι απαραίτητο να ξαναγίνει η βάση αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας. Και οφείλουν άπαντες να φροντίσουν γι’ αυτό. Το κράτος,η πολιτική, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι έχοντες και κατέχοντες, οφείλουν να τα δώσουν όλα. Και δεν είναι μόνο ζήτημα χρημάτων. Πρωτίστως είναι ζήτημα αίσθησης καθήκοντος , προσφοράς και οράματος.
