Τα τηλέφωνα στα σπίτια όσων μαθητών αρίστευσαν στις φετινές εξετάσεις δεν σταματούν να χτυπούν. Είτε από συγγενείς και φίλους που παίρνουν για να συγχαρούν είτε από ΜΜΕ που ενδιαφέρονται να μάθουν οτιδήποτε για «τους πρώτους των πρώτων».
Αντίθετα για τους μαθητές που πέρασαν μια κουραστική χρονιά διαβάζοντας για τις πανελλαδικές εξετάσεις, τα «15 λεπτά δημοσιότητας» είναι, πιαθανότατα, το τελευταίο που τους κάνει χαρούμενους.
«Τα έδωσα όλα, δεν άντεχα να το ξαναπεράσω» Ο
Πέτρος – Ορέστης Κατσούλας, μαθητής στα Εκπαιδευτήρια Θεομήτωρ στην Ηλιούπολη ήξερε ότι έγραψε καλά, αλλά η αγωνία για το αν περνάει στην σχολή της αρεσκείας του έληξε τη στιγμή της ανακοίνωσης των βαθμολογιών. Συγκέντρωσε 19.906 μόρια.
«Ήθελα να βγάλω ένα βαθμό που να μου εξασφαλίζει ότι θα περάσω στη νομική σχολή, ενώ παράλληλα δε θα χρειαζόταν να μετακομίσω». Σε αντίθεση με το κλισέ που θέλει τους αριστούχους να δηλώνουν πως
«δεν διάβαζαν τόσο πολύ, όσο προγραμματισμένα», ο Πέτρος-Ορέστης παραδέχεται πως
«τα έδωσα όλα, υπήρχαν και μέρες που διάβαζα ακόμα και λίγο πριν κοιμηθώ. Δε θα άντεχα να ξαναπεράσω αυτή τη διαδικασία. Απλά φρόντιζα να βγαίνω κατά το δυνατόν έξω με τους φίλους μου». Τις πανεπιστημιακές σπουδές τις περιμένει με ανυπομονησία καθώς πιστεύει
«πως στο πανεπιστήμιο δίνεται πιο πολύ βάρος στην επιστημονική και κριτική προσέγγιση των ζητημάτων και όχι στην αποστήθιση». «Ονειρευόμουν από μικρός να γίνω μηχανολόγος» Τα 19691 μόρια που συγκέντρωσε ο Ραφαήλ Δομένικος, μαθητής στο Αρσάκειο της Εκάλης, του αρκούσαν για να γίνει δεκτός σε οποιαδήποτε πολυτεχνική σχολή.
«Προτίμησα όμως, όχι την πιο υψηλόβαθμη, αλλά εκείνη των Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ. Ήταν κάτι που είχα αποφασίσει εδώ και χρόνια. Μου αρέσει ο τομέας του αυτοκινήτου και γενικότερα οτιδήποτε σχετίζεται με την έρευνα στον τομέα της μηχανολογίας». Την επιτυχία του όπως λέει την χρωστάει «στο συστηματικό διάβασμα που γινόταν σε καθημερινή βάση. Σχεδόν πάντα όμως σταματούσα στις 21.00-21.30 το βράδυ». Αν και έκανε ιδιαίτερα μαθήματα «εξίσου καθοριστική ήταν και η βοήθεια του σχολείου. Π.χ. όσον αφορά τη φυσική κατεύθυνσης και το θέμα για το οποίο τόσος λόγος έγινε, εμείς στο σχολείο είχαμε λύσει επανειλημμένως τέτοιες ασκήσεις».
Από την ιατρική στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας
Παρόμοια είναι και η περίπτωση της Μαλβίνας Νικάνδρου, μαθήτρια της Ελληνογερμανικής Αγωγής, που επέλεξε και πέρασε στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του ΕΜΠ αν και τα μόρια που είχε συγκεντρώσει αρκούσαν και για την εισαγωγή της στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. «Ο πατέρας μου είναι γιατρός και κατά κάποιο τρόπο θα ήθελε να σπουδάσω και εγώ ιατρική, όμως σε καμιά περίπτωση δεν υπήρξε οποιαδήποτε πίεση από το σπίτι προκείμενου να δηλώσω συγκεκριμένες σχολές».
Τη συγκεκριμένη σχολή την επέλεξε γιατί «συνδυάζει αρκετά αντικείμενα και μου δίνει τη δυνατότητα να ασχοληθώ με τον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα».
«Μου αρέσει η ιδέα της κοινωνικής προσφοράς»
Η Κωνσταντίνα Τόγκα, μαθήτρια στο 4ο Λύκειο Γλυφάδας, μέχρι πριν από λίγο καιρό μαθήτρια σε δημόσιο σχολείο της Γλυφάδας θυμάται ανέκαθεν να απαντά μονολεκτικά στο ερώτημα «τι θέλεις να γίνεις»; Γιατρός.
«Από την εποχή που πήγαινα στον παιδίατρο μου άρεσε η ιδέα ότι κάποιος φροντίζει τα παιδιά και βοηθά τους άλλους ανθρώπους». Ακόμα δεν έχει αποφασίσει ποια ειδικότητα θέλει να ακολουθήσει· «μεσολαβούν άλλωστε έξι χρόνια σπουδών», όπως λέει.
Για τους φοιτητές των περισσότερων σχολών ακόμα και των πιο απαιτητικών το πρώτο φοιτητικό έτος, συγκρινόμενο με το διάβασμα της Γ’ Λυκείου («μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που όμως δε θέλω να ξαναζήσω», λέει η Κωνσταντίνα) είναι μάλλον έτος ξεκούρασης.
Όχι όμως για τους φοιτητές των ιατρικών σχολών. «Ήταν ένας από τους λόγους που κάποιοι προσπάθησαν να με αποθαρρύνουν μεταξύ σοβαρού και αστείου», λέει η Κωνσταντίνα. «Πάνω από όλα όμως πιστεύω πως πρέπει να κάνεις πάντα αυτό που σου αρέσει, και από τη στιγμή που ο βαθμός μου ήταν αρκετός για μένα δεν τέθηκε ποτέ το δίλημμα».
Σχολείο, φροντιστήριο και μετά στο γήπεδο
Η ανακοίνωση των βάσεων βρήκε την Στέλλα Φουράκη, μαθήτρια του 1ου Λυκείου Γαλατσίου, στο ταξίδι της επιστροφής από την Τσεχία. Εκεί δεν ήταν ως τουρίστρια αλλά ως μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ Νέων Γυναικών.
Η επιτυχία της Στέλλας είναι διπλή. Αφενός συγκέντρωσε περίπου 19.700 μόρια, υπεραρκετά για την είσοδο της στην Νομική Σχολή Αθηνών, αφετέρου ήταν μέλος της ομάδας που πέτυχε την άνοδο στην πρώτη κατηγορία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
«Ήταν μια κοπιαστική χρονιά. Βέβαια το χειμώνα δεν είχα υποχρεώσεις με την εθνική παρά μόνο με το σύλλογο μου, και κάποιες φορές για λόγους διαβάσματος δεν πήγαινα στην προπόνηση», λέει η Στέλλα, για την οποία πάντως
«το μπάσκετ ήταν ένας τρόπος διεξόδου και χαλάρωσης παρά μια επιπλέον υποχρέωση». Θα συνεχίσει να παίζει και ως φοιτήτρια, ξέροντας όμως
«πως στην Ελλάδα είναι περίπου αδύνατο για μια γυναίκα να παίξει επαγγελματικά. Πιθανότατα κάποια στιγμή να ασχοληθώ με το αντικείμενο των σπουδών μου».
