Η Ευρώπη ή θα αλλάξει ή θα πεθάνει

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ευρωπαϊκές οικονομικές εξελίξεις νιώθουν το έλλειμμα, αντιλαμβάνονται το κενό και λογικώς εκτιμούν ότι η παρούσα κατάσταση δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν.

Αυτή τη στιγμή, η ευρωπαϊκή διατραπεζική αγορά δεν λειτουργεί, έχει παγώσει. Πράξεις δεν εκτελούνται μεταξύ των ευρωπαϊκών τραπεζών, η προηγούμενη αίσθηση ελευθερίας και άνεσης των συναλλαγών έχει προ πολλού χαθεί.

Οι τράπεζες του ευρωπαϊκού Νότου είναι εντελώς αποκλεισμένες και χρηματοδοτούνται μόνο μέσω των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Επίσης, τα επιτόκια έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και η ψαλίδα π.χ. των ελληνικών, των ιταλικών και των ισπανικών με εκείνα των βορείων χωρών αυξάνεται συνεχώς και βρίσκεται στις πέντε και έξι ποσοστιαίες μονάδες.

Αντιστοίχως και η ρευστότητα των φτωχότερων ευρωπαϊκών οικονομιών υποχωρεί σε σημείο πιστωτικής ασφυξίας. Οι επιχειρήσεις του Μεσογειακού Νότου φυτοζωούν, οι συναλλαγές τους δυσχεραίνονται, οι επενδύσεις τους ξέμειναν από χρηματοδοτικούς πόρους, οι δυνατότητές τους γενικώς κάμπτονται, η φθορά τους είναι μεγάλη και η ψυχολογία επίσης τείνει να καταπέσει στο ναδίρ.

Αντιθέτως, στην καρδιά της Ευρώπης οι ανταγωνιστές τους απολαμβάνουν συνθήκες άφθονου και πάμφθηνου χρήματος. Και αυτό γιατί εδώ και τρία χρόνια μεταφέρονται αποταμιευτικοί πόροι μαζικά από τις φτωχότερες νότιες χώρες στις πλουσιότερες του ευρωπαϊκού Βορρά, βελτιώνοντας στον μέγιστο βαθμό τις εκεί χρηματοοικονομικές συνθήκες. Το κόστος χρήματος στην Κεντρική Ευρώπη και ιδιαιτέρως στη Γερμανία έχει σχεδόν μηδενισθεί, τα κεφάλαια ρέουν άφθονα προς τις εκεί επιχειρήσεις, οι επενδύσεις τους διευκολύνονται, οι εμπορικές συναλλαγές τους επίσης και κατ’ επέκταση η ανταγωνιστικότητά τους ενισχύεται.

Είναι προφανές ότι αυτή η ετεροβαρής σχέση μεταξύ του φτωχού Νότου και του πλούσιου Βορρά δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς να προκαλέσει μεγάλες αναστατώσεις και γεγονότα ανεξέλεγκτα. Ηδη τα πολιτικά συστήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου δοκιμάζονται, οι κυβερνήσεις τους κλονίζονται, οι κοινωνίες επίσης συσσωρεύουν ένταση και οργή, το κακό θα γίνει αν δεν υπάρξουν γρήγορες αλλαγές στην ευρωπαϊκή πολιτική.

Οι φυγόκεντρες τάσεις θα πολλαπλασιασθούν, οι κοινωνίες κάποια στιγμή θα σκάσουν και θα απαιτήσουν μαζικά επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Και στην περίπτωση αυτή κανείς δεν θα γλιτώσει.

Η Ευρώπη θα βυθισθεί τουλάχιστον για δέκα χρόνια σε ύφεση και παρακμή, το κόστος θα είναι δυσθεώρητο και για τον πλούσιο Βορρά, απείρως υψηλότερο από αυτό που θα προκαλέσει η διεκδικούμενη σήμερα αλλαγή.

Το ερώτημα που τίθεται κατόπιν αυτών είναι γιατί δεν αλλάζει η πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Γιατί δεν κάνει ό,τι κάνουν οι κεντρικές Τράπεζες των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιαπωνίας; Είναι ζήτημα μόνο ιδεολογικής αγκύλωσης; ‘Η υποκρύπτονται άλλες σκοπιμότητες; Σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν έχει καμία τύχη. ‘Η θα αλλάξει ή θα πεθάνει.