Επιστολή ΙΙ

Οπως φαίνεται, αγαπητέ Αλέξη, το δώρο του απρόσμενου ποσοστού στις εκλογές δεν ξέρεις ακριβώς τι να το κάνεις. Προεκλογικά, με τη βεβαιότητα πως δεν θα κυβερνήσεις, υπερέβαλες. Τώρα, αντιπολιτευόμενος, διστάζεις. (Το κοινωνικό σου έργο αναλαμβάνουν οι ακροδεξιοί.)

Δεν παύεις πάντως να χαμογελάς θυμίζοντας τον Γάτο του Τσεσάιρ, στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που διάβαζες μικρός. Ο Γάτος εξαφανίστηκε σιγά-σιγά από την άκρη της ουράς του έως το χαμόγελό του, που παρέμεινε κι όταν ο ίδιος είχε πια χαθεί.

Και θα γελάσεις ασφαλώς όταν χαθεί η συγκυβέρνηση του Σαμαρά. ‘Η μήπως τότε τίποτε δεν θα ‘χει μείνει από εσένα παρά το γέλιο; Διότι αυτό που η Αλίκη θα διαπιστώσει τώρα είναι πως πολλές φορές έχει δει γάτα χωρίς χαμόγελο αλλά ποτέ χαμόγελο δίχως γάτα. Να τι θα ήθελα λοιπόν να πω: τι θα τον κάνεις τον κόσμο που θα βγει στους δρόμους όταν θα κυβερνάς εσύ, τότε που εχθρός μπορεί να είναι ο χθεσινός σου εαυτός; Οπότε ποια γάτα;

Ασε με όμως να χαμογελώ κι εγώ όταν σε δω να κυβερνάς με τον Κουβέλη και τον Βενιζέλο – εάν ποτέ συντελεστεί μια τέτοια σύγκλιση. Διότι είναι βέβαιο πως θα αποχωρήσουν από τον Αντώνη Σαμαρά, την ανάγκην ποιούμενοι φιλοτιμίαν ψήφου.

Χωρίς να γίνομαι προάγγελος δεινών, το «σχήμα» το σημερινό δεν θα τραβήξει. Θα καταλάβουν οι δύο αρχηγοί πως το λεγόμενο δόγμα Σαμαρά «όλα για το ευρώ» θυμίζει καμικάζι.

Ολα; Θα μείνει κάτι δηλαδή για τη δραχμή εκτός από τις γάτες;

Και φυσικά το ερώτημα που θα σου τεθεί δεν θα είναι πια «τι θέλεις;» αλλά και «τι μπορείς;» Και όπως για το πρώτο ερώτημα («τι θέλω;»), η απάντηση βρίσκεται στο «τι θέλουν οι άλλοι από εμένα;», έτσι και για το «τι μπορώ;» αξίζει να αναρωτηθείς και «τι μπορούν οι άλλοι;». Οπότε, η μόνη δυνατότητα θα ήταν να συνεργαστείς με το ΚΚΕ. Θα το δεχθώ πως μια τέτοια σκέψη ακούγεται παρανοϊκή αλλά, όπως λένε οι ειδικοί, «η δυσκολία να προσεγγίσουμε το πρόβλημα της παράνοιας έγκειται στο γεγονός ότι η παράνοια τοποθετείται ακριβώς στο επίπεδο της κατανόησης». Και έχουμε ακόμη να κατανοήσουμε πολλά.

Θα διάβασες κι εσύ την πρόβλεψη του νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη: «Δεν αποκλείεται να πουν οι εταίροι πως αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ «θα το κάνουμε μια φορά και θα τελειώσει»». Αλλά μήπως δεν είμαστε ήδη τελειωμένοι για τους δανειστές; Αυτή είναι η θλιβερή διαπίστωσή μου. Κι όποιος δεν ακούει τα δυσοίωνα (του Πισσαρίδη) είναι κουφός, διότι ποτέ δεν άκουσε και τη δική του κουφαμάρα.

Δεν τέλειωσε η Ελλάδα, αγαπητέ Αλέξη, αλλά η φαντασίωση γι’ αυτήν. Ποτέ δεν συμπορεύτηκε η φαντασίωση με τη συνείδηση της πραγματικότητας. Φαντασιώσαμε λοιπόν μια φούσκα-Ελλάδα, οπότε και η συνείδηση που έχουμε για την πραγματικότητά της κατέληξε σε εκείνο το: «μαζί τη σπάσαμε».

Πόσο επίκαιροι μου φαίνονται οι στίχοι από το ποίημα Αλληλεγγύη του Γ. Σεφέρη: