Η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στην αγορά εργασίας θέτει το φλέγον ζήτημα της επιβίωσης των δημοσίων ασφαλιστικών συστημάτων στην κυριολεξία «επί ταπητος» και μάλιστα σε «tabula rasa». Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά πρέπει να λέγεται,όσο δυσάρεστη και αν είναι. Στην Ελληνική περίπτωση, δεκαετίες σαρώματος «κάτω από το χαλί» όλων όσων δεν ήσαν αρεστά στους κ.κ. εκπροσώπους, επαγγελματίες «φίλους του λαού» και πολιτικούς, από κάθε ιδεολογικό σχηματισμό, οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ που φθάσαμε.
Η παρα-πληροφόρηση του ασφαλιστικού κοινού, εργαζομένων και επαγγελματιών, η απόκρυψη των δυσμενών στοιχείων, ο εφησυχασμός περί της «κρατικής μέριμνας» και διάφορα άλλα ζητήματα, προεξαρχόντων των απειλών και των λοιδωριών όσων τόλμησαν απλώς να πουν την πλήρη αλήθεια, φέρνουν προ των ευθυνών τους όλους όσους με την συμβολή ή τις διαχρονικές τους παραλείψεις διακινδύνευσαν τις ασφαλιστικές «αποταμιεύσεις» και την βεβαιότητα των απομάχων της εργασίας για ένα «σίγουρο» μέλλον μετά την αποχώρηση από την «μάχιμη» οικονομία. Αυτό που αποκαλείται «Ασφαλιστικό ζήτημα», δεν είναι της ίδιας βαρύτητας στο σύνολο του.
Καταρχήν, οι συνιστώσεις του συστήματος,όπως: -Η σχέση ασφαλισμένων/συνταξιούχων -Η διαχρονική μεταβολή της προηγούμενης -Το ποσοστό, η βάση επιβολής και το συνολικό ύψος των εισφορών -Η σχέση μεταξύ δηλούμενου εισοδήματος και ποσοστού αναπλήρωσής του από την –κύρια- σύνταξη -Η αποσύνδεση των αποδόσεων των περιουσιακών στοιχείων των ταμείων επικούρησης και προνοιακών εφάπαξ παροχών -Το προσδόκιμο και ιδίως το «υγιές» προσδόκιμο ζωής,στην περίπτωση της κάλυψης κόστους περίθαλψης -Η ασφαλιστική ηλικία και το προσδόκιμο ζωής μετά την συνταξιοδότηση -Η αύξηση του μέσου όρου ζωής την τελευταία 50ετία κ.ά. Είναι παράμετροι που δεν ελήφθησαν,είτε πλήρως είτε και καθόλου υπόψη, από τους «ειδικούς» που κατά καιρούς διαχειρίστηκαν το ασφαλιστικό σύστημα.
Το χειρότερο απ’όλα συνιστά το γεγονός της απόκρυψης από την κοινή γνώμη και τους άμεσα ενδιαφερόμενους,των κατά καιρούς πραγματοποιηθέντων αναλογιστικών μελετών που αποκάλυπταν την «βόμβα» που ήταν ενεργοποιημένη προ πολλού. Η έννοια «αιδήμων σιωπή» χαρακτηρίζει το μέγεθος της απραξίας και της απουσίας οποιασδήποτε σχέσης με αυτό που ο λαός αποκαλεί «τσίπα». Ένα εξάλλου στοιχείο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αποτελεί η ύπαρξη των «κοινωνικών» πόρων που διένειμε η Πολιτεία σε πλήθος ευνοημένων ομάδων συμφερόντων, σε βάρος της ίδιας της «δημοκρατικής» της λειτουργίας.
Για αρκετά «ειδικά» ταμεία, η συμβολή των πόρων αυτών αποτελεί ακόμη και το 70-80% των συνολικών τους εσόδων. Η σύνδεση τους με την αγορά σε ύφεση, έχει τρομοκρατήσει τους μέχρις στιγμής επωφελούμενους, με την διαρκή ελάττωση των αποθεματικών τους και τον κίνδυνο της μείωσης ή ακόμη και μηδενισμού των παροχών. Δεν είναι σκόπιμο στην παρούσα στιγμή να αναφέρουμε χαρακτηριστικές περιπτώσεις.Άλλωστε, οι εκπρόσωποι των «ευγενών» ασφαλισμένων που συμμετέχουν στα Δ.Σ. των ταμείων,τα γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» και άριστα.
Για την πλειοψηφία των ασφαλισμένων,ιδίως των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, τόσο στην κύρια όσο και στην επικουρική ασφάλιση,η μείωση των αποδοχών και η ενδεχόμενη υποτίμηση των τοποθετήσεών τους σε κρατικά ομόλογα, όπως από τον νόμο ήταν υποχρεωτικό,σε συνδυασμό με τον δείκτη της ανεργίας και τις προβλέψεις για την αύξηση των συνταξιούχων σε βάρος των εργαζομένων,είναι ένα φλέγον ζήτημα που απαιτεί άμεση λύση. Αν όχι σε επίπεδο ύψους παροχών και αναπλήρωσης εισοδήματος «ενεργείας», όσο αυτής καθαυτής της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού τους φορέα.
