«Η Γερμανία επωφελήθηκε παραπάνω από το ευρώ και είναι λογικό οι φτωχοί Ευρωπαίοι να μην την συμπαθούν. Να μάθετε να ζείτε με αυτό». Αυτό -μεταξύ άλλων- δηλώνει ο Ελληνας συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, απαντώντας σε ερώτημα της Γερμανικής εφημερίδας Die Ziet, σχετικά με το πώς βλέπουν τη Γερμανία οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Αναλυτικά όσα είπε ο κ. Μάρκαρης:
«Οι φτωχοί και οι μη προνομιούχοι δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τους πλούσιους. Πάντοτε έτσι ήταν, και οι Γερμανοί θα πρέπει να ζήσουν μ’ αυτό. Άλλοι πλούσιοι αισθάνονται καλά μ’ αυτό. Πρόκειται για μια ανάγνωση, η οποία πιθανόν αρέσει στους Γερμανούς. Υπάρχει όμως μια δεύτερη, η οποία είναι πιο περίπλοκη. Οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από το ευρώ περισσότερο. Διευρύνεται μάλιστα στην Ευρώπη το συναίσθημα ότι οι Γερμανοί είναι οι μοναδικοί που επωφελήθηκαν από το ευρώ. Σε περίπτωση που αυτό ήταν αληθινό, παρόλα αυτά είναι κανείς άδικος προς τους Γερμανούς. Επειδή αυτό το επίτευγμα δεν αποτελεί ούτε σύμπτωση ούτε προνόμιο. Οι Γερμανοί διαθέτουν μια ακμάζουσα οικονομία, επειδή τα προϊόντα τους είναι υψηλής ποιότητας και τυγχάνουν μεγάλης ζήτησης. Ταυτόχρονα γνωρίζουν πώς μπορούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής τους και να παραμείνουν ανταγωνιστικοί.
Το πρόβλημα με τους Γερμανούς είναι ότι δεν θέλουν να μεταφέρουν αυτή την επιτυχημένη οικονομική συνταγή στην πολιτική. Οι Γερμανοί θέλουν να κάνουν πολιτική με το χαμηλότερο κόστος. Κυριαρχούν στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, αλλά στην πολιτική τους σκέψη υπερτερούν οι εθνικές προτεραιότητες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη συζήτηση για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Εδώ ακούει κανείς σχεδόν καθημερινά τις δηλώσεις ενός γερμανού πολιτικού. Μπορεί κανείς να το κατανοήσει. Του χρόνου θα είναι χρονιά εκλογών στη Γερμανία και αυτές οι δηλώσεις έχουν δυναμική προεκλογικού αγώνα. Μόνο που αυτό δεν είναι η συμπεριφορά των πολιτικών μιας χώρας, η οποία θέλει να αποτελεί ηγετική δύναμη στην Ευρώπη. Αφενός, επειδή προκαλεί την εντύπωση ότι η Γερμανία αποφασίζει μόνη της για το ποιος θα παραμείνει και ποιος θα φύγει από την ευρωζώνη. Αυτό δεν ακούγεται καλό, κυρίως στη Νότια Ευρώπη. Από την άλλη, επειδή απλώς επιβάλλει κανείς τέτοιες αποφάσεις σε ευνοϊκότερους καιρούς, χωρίς να τις έχει προηγουμένως διατυμπανίσει.
Οι Γερμανοί συχνά ισχυρίζονται ότι θα πρέπει κανείς να μάθει απ’ αυτούς. Αυτό ισχύει. Μπορεί κανείς να μάθει πολλά από τους Γερμανούς όσον αφορά την καλή οικονομική διοίκηση. Αλλά οι Γερμανοί θα έπρεπε όμως να μάθουν από τους Αμερικανούς μερικά πράγματα για την πολιτική. Επειδή οι Αμερικανοί βοήθησαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ολόκληρη την Ευρώπη, και κυρίως τη Δυτική Γερμανία, να σταθεί στα πόδια της. Για το λόγο αυτό δαπάνησαν αμέτρητα πολλά χρήματα – ως βοήθεια και όχι ως δάνειο. Είχαν αντιληφθεί: Αν θέλει κανείς να είναι παγκόσμια δύναμη, θα πρέπει να καταβάλει ένα τίμημα γι’ αυτό. Οι Γερμανοί θέλουν να είναι μια ηγετική δύναμη στην Ευρώπη, αλλά να καταβάλουν το μικρότερο δυνατό τίμημα. Μια ηγετική θέση όμως χωρίς τίμημα δεν έχει υπάρξει στην παγκόσμια πολιτική μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με εξαίρεση τη Σοβιετική Ένωση».
