{{{ moto }}}
Μόλις δύο οι νέες ταινίες γι’ αυτή την εβδομάδα. κάτι που ερμηνεύεται εύκολα από το γεγονός της αργίας του Δεκαπενταύγουστου. Ενας Μπάστερ Κίτον από το βουβό παρελθόν όμως, καθώς και το μνημειώδες ψυχολογικό θρίλερ «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» με την αξέχαστη «συνάντηση» δύο ιερών τεράτων του παλαιού Χόλιγουντ, της Μπέτι Ντέιβις και της Τζόαν Κρόφορντ.
Βόλτες στα σοκάκια της Αβάνας
Οι «Επτά μέρες στην Αβάνα» («7 dias a la Habana», Γαλλία/ Ισπανία, 2012) είναι επτά ματιές στην πρωτεύουσα της Κούβας μέσα σε επτά μικρού μήκους ταινίες που όλες σκηνοθετήθηκαν από διαφορετικούς δημιουργούς: Μπενίτσιο ντελ Τόρο, Χουάν Κάρλος Τάμπιο, Πάμπλο Τροπέρο, Γκασπάρ Νοέ, Λοράν Καντές, Ελία Σουλεϊμάν, Χούλιο Μάζεμ. Η μουσική, ο έρωτας, η οικογένεια, ο τουρισμός, το βουντού και η μαύρη μαγεία, το έγκλημα, το Φεστιβάλ κινηματογράφου, ο Φιντέλ Κάστρο αλλά και ο Εμίρ Κουστουρίτσα είναι μερικά από τα συστατικά που φτιάχνουν την ατμόσφαιρα αυτής της παράξενης σπονδυλωτής ταινίας, που δεν έχει στόχο μόνο την ανάδειξη της ομορφιάς αλλά εν τέλει και της ασχήμιας της Αβάνας.
Κάθε επεισόδιο πραγματοποιείται μέσα σε μια μέρα της εβδομάδας και απ’ όλες τις ημέρες η Πέμπτη ήταν που αγάπησα περισσότερο: στο επεισόδιο Diary of a beginner (Ημερολόγιο ενός πρωτάρη) ο παλαιστίνιος σκηνοθέτης Ελία Σουλεϊμάν («Θεϊκή παρέμβαση») υποδύεται έναν επισκέπτη της Αβάνας αποφασισμένο να συναντήσει τον Φιντέλ Κάστρο, κάτι που αποδεικνύεται τρομερά δύσκολο. Η εικόνα του ηγέτη βρίσκεται διαρκώς στους τηλεοπτικούς δέκτες αλλά η απίστευτη γραφειοκρατία της χώρας μετατρέπει τη συνάντηση σε… «καφκική» υπόθεση.
Διασκεδαστικό αλλά την ίδια ώρα μελαγχολικό ήταν και το επεισόδιο όπου ο Εμίρ Κουστουρίτσα υποδύεται τον εαυτό του σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης ενώ βρίσκεται στην Αβάνα προκειμένου να βραβευτεί από το κινηματογραφικό φεστιβάλ της πόλης. Την οποία και ανακαλύπτει μέσα από τη σχέση με τον οδηγό του που δουλεύει παράλληλα ως μουσικός.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΡΙΒΙΕΡΑ – ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ
Τα «κουρέλια» μάς βαράνε ακόμα
Μόνο και μόνο ως ιδέα μια «συνέχεια» των «Αναλώσιμων» του Σιλβέστερ Σταλόνε, γυρισμένη φυσικά και πάλι από τον Σταλόνε, μου προκαλούσε τουλάχιστον τρόμο και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι απ’ όσους έχουν δει την πρώτη ταινία θα συμφωνήσουν μαζί μου.
Υπήρχε κάτι το πραγματικά τρομακτικό, σχεδόν εφιαλτικό στα «πλαστικοποιημένα» πρόσωπα όλων αυτών των ξεπεσμένων παλικαράδων από τα eighties που επέστρεψαν εξηντάρηδες σε ένα action movie αντίστοιχου του «Ράμπο 2: Η αποστολή» και του «Ράμπο 3». Ο ίδιος ο Σταλόνε, ο Μίκι Ρουρκ, ο Ντολφ Λούντγκρεν, ο Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ και ο Μπρους Γουίλις ήταν ορισμένοι από αυτούς τους macho ήρωες σε μια «Ω» διαλογής περιπέτεια όπου μια ομάδα μισθοφόρων για τις πιο επικίνδυνες αποστολές του κόσμου δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο διάβα τους προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Και όμως, πιστεύω ότι ακριβώς λόγω της νοσταλγικής διάθεσής της, η ταινία δούλεψε εξαιρετικά στα ταμεία όλων των χωρών του κόσμου, οπότε σήμερα βλέπουμε τη συνέχειά της.
Το παράξενο είναι ότι η συνέχεια, στην οποία όλοι οι προαναφερθέντες πλην του Ρουρκ εμφανίζονται ξανά, έχει περισσότερο ενδιαφέρον από την πρωτότυπη ταινία. Στ’ αλήθεια! Πρώτον, αυτή η ταινία έχει περισσότερο αυτοσαρκαστικό χιούμορ σε ό,τι αφορά την ηλικία. Ολοι τους ξέρουν ότι ανήκουν στο μουσείο αλλά παρ’ όλ’ αυτά επιμένουν ίσως επειδή δεν έχουν και τι άλλο να κάνουν. Δεύτερον, το φιλμ έχει δύο ενδιαφέρουσες προσθήκες, τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ σε ρόλο «κακού» και τον Τσακ Νόρις – ναι, τον Τσακ Νόρις – που εμφανίζεται από το πουθενά και δίνει λύσεις όπως ακριβώς ο Τσακ Νόρις οφείλει να κάνει.
Πράγμα που σημαίνει ότι μέχρις ενός ορίου διασκέδασα με την ταινία εκτιμώντας ταυτόχρονα το γεγονός ότι οι «Αναλώσιμοι 2» έχουν τη φυσικότητα των πραγματικών μυών και της πραγματικής σωματικής δύναμης σε ό,τι αφορά τις σκηνές μαχών σώμα με σώμα.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες:ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ – ΧΛΟΗ – ΑΕΛΛΩ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΓΟΥ – ΑΝΕΣΙΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE METRO MALL ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS – ΝΑΤΑΛΙ – STER
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Εφιαλτικό ζευγάρι
Η Τζέιν (Μπέτι Ντέιβις) και η Μπλανς (Τζόαν Κρόφορντ) είναι δύο προχωρημένης ηλικίας αδελφές, πρώην σταρ του κινηματογράφου, που ζουν μόνες μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι, θαμμένες σε εφιάλτες και κυνηγημένες από φαντάσματα του παρελθόντος. Τα συναισθήματα που κυμαίνονται ανάμεσά τους είναι ο φθόνος, η αντιζηλία και μια αστείρευτη κακία. Κυρίως από την πλευρά της Τζέιν, κάποτε χαϊδεμένο παιδί-θαύμα του σινεμά, τώρα σκιά του εαυτού της. Η Τζέιν δείχνει έτοιμη να φτάσει ακόμα και στο έγκλημα για να εκδικηθεί την Μπλανς που βρίσκεται καρφωμένη και ανήμπορη στο αναπηρικό καροτσάκι της…
Κατά τη διάρκεια όλης της παράλληλης πορείας ως βασίλισσες του Χόλιγουντ στις δεκαετίες του ’30, του ’40 και του ’50 η Μπέτι Ντέιβις και η Τζόαν Κρόφορντ αντίπαλες, αντίζηλες, άσπονδες εχθροί αλλά και πολύ καλές ηθοποιοί δεν δούλεψαν ποτέ μαζί. Η Ντέιβις διέπρεψε ως σταρ του στούντιο Warner Bros και η Κρόφορντ της MGM.
Την ευκαιρία τούς την έδωσε ο Ρόμπερτ Ολντρις το 1962, όταν και οι δύο ηθοποιοί παρήκμαζαν βλέποντας το άστρο τους σιγά-σιγά να δύει. Ωστόσο, στο «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» («Whatever happened to Βaby Jane?», ΗΠΑ, 1962) ο Ολντρις δεν «έντυσε» τα δύο ιερά τέρατα μέσα σε ένα πλαίσιο τρυφερής νοσταλγίας αλλά μέσα στο περιβάλλον ενός κλειστοφοβικού, μουχλιασμένου ψυχολογικού θρίλερ που μπορεί να σου «πιάσει» την ψυχή σαν να διαβάζεις τις πιο σκοτεινές σελίδες διηγήματος του Εντγκαρ Αλαν Πόου.
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΘΗΣΕΙΟΝ
Φλερτ με την κάμερα
Απολαυστικός παραμένει και ο «Κινηματογραφιστής» («The cameraman», ΗΠΑ, 1928), μια από τις τελευταίες ταινίες της βωβής περιόδου του Μπάστερ Κίτον που τη συνυπογράφει με τον Εντουαρντ Σέντγουικ. Ο ίδιος ο Κίτον υποδύεται έναν φωτογράφο ερωτευμένο με μια γραμματέα κινηματογραφικών στούντιο (Mαρσελίν Ντέι) και όλο το φιλμ είναι μια καταγραφή των περιπετειών που θα ζήσει προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή της.
Το φιλμ είναι ένα κλείσιμο του ματιού απέναντι στον ίδιο τον κινηματογράφο καθώς ο ήρωάς μας γίνεται cameraman για να είναι κοντά στον έρωτα αλλά στα χέρια του η κάμερα είναι κομμάτι δύσκολο να κάνει χωρίς λάθη τη δουλειά της. Ο «Κινηματογραφιστής» ίσως να μην έχει την απογειωτική δύναμη του «Στρατηγού» (το αριστούργημα του Κίτον), περιέχει όμως ορισμένα στιγμιότυπα που μπορούν ακόμα και σήμερα να σε ρίξουν κάτω από το κάθισμα από τα γέλια.
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: ΛΑΪΣ
