Κύριε διευθυντά.
Παρακολουθώντας την εντυπωσιακή, κεφάτη, απολαυστικά… ποπ τελετή λήξεως των Ολυμπιακών του Λονδίνου διασκέδασα, σιγοτραγούδησα, μου ήρθε η διάθεση να χορέψω αλλά και έκανα, για άλλη μια φορά, σκέψεις γύρω από την υποκρισία που συνοδεύει τον όρο «ολυμπιακά ιδεώδη», τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Μπορεί, λοιπόν, οι οργανωτές των Αγώνων και οι «Αθάνατοι» να έκαναν εφέτος ό,τι μπορούσαν για να αποδείξουν ότι ο ρατσισμός δεν έχει θέση σε μια τέτοια διοργάνωση (που δεν έχει), αλλά δεν έδειξαν να είναι το ίδιο ευαισθητοποιημένοι στο θέμα των ναρκωτικών, για να αναφερθώ σε άλλη μια ζέχνουσα πληγή της διεθνούς κοινότητας, εξίσου σημαντική (και θανατηφόρα) με τον ρατσισμό.
Αυτό τον συλλογισμό έκανα βλέποντας να ανεβάζουν στη σκηνή, μεταξύ άλλων, τον Τζορτζ Μάικλ που κάθε λίγο και λιγάκι συλλαμβάνεται από την Αστυνομία για κατοχή και χρήση απαγορευμένων ουσιών. Δεν θέλω να κρίνω, ούτε να καταδικάζω τους ανθρώπους για τα πάθη τους και για τα λάθη τους. Ομως, όσο και αν ως ακροάτρια μπορώ να αναγνωρίζω το ταλέντο ενός καλλιτέχνη όπως εκείνος και να απολαμβάνω τη μουσική του ξεχνώντας τη σκοτεινή πλευρά του (προσοχή, δεν αναφέρομαι στην επίσης πολυσυζητημένη σεξουαλικότητά του, η οποία είναι ένα εντελώς προσωπικό θέμα, αλλά στη χρόνια περιπέτειά του με τα ναρκωτικά), δεν καταλαβαίνω πώς η αυτοκαταστροφική πορεία του μπορεί να επιβραβεύεται με την εμφάνισή του στην κορυφαία διεθνώς διοργάνωση, όπου οι συμμετέχοντες είναι υποτίθεται πρότυπα για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Ή μπροστά στο σχέδιο «προώθηση της βρετανικής ποπ» δεν ασχολούμαστε με τέτοιες λεπτομέρειες; Θα μου πείτε, εδώ σιωπούν όλοι υποκριτικά μπροστά στο θέμα της ντόπας η οποία τείνει να γίνει το απόλυτο… ολυμπιακό ιδεώδες, για μερικά γραμμάρια κόκας θα χαλάσουν το πάρτι;
Μετά προβληματισμού
Πανδώρα
ΥΓ.: Να μην αναφερθώ και στην ξινή Βικτόρια Μπέκαμ που θαρρείς ότι την είχαν ρίξει με το ζόρι στο στάδιο! Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε; Ολα τα έχεις, ομορφιά, πλούτη, υγεία, φήμη, τον κούκλο τον άντρα… Χαμογέλα!
* Κερασάκι στην τούρτα η Ναόμι Κάμπελ που παρήλασε ελαφρώς πιο χαμογελαστή από την Μπέκαμ: Απολύτως ταιριαστός με τα ιδεώδη τού ευ αγωνίζεσθαι και ο δικός της τρόπος ζωής, από τη στιγμή που δεν έχει αφήσει πωλήτρια για πωλήτρια και γραμματέα για γραμματέα που να μην έχει… εξασκηθεί επάνω τους.
