O Wenlock είναι μία από τις μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Η άλλη μασκότ λέγεται Mandeville. Προς το παρόν την αγνοώ γιατί εγώ στέκομαι μπροστά στον Wenlock που παριστάνει τον πειρατή στην όχθη του Τάμεση. Είναι δύο μέτρα ψηλός και πάνω σε βάθρο. Σκέφτομαι να του ζητήσω το τόπι μου. Ακόμα καλύτερα: το τηλέφωνο του Γιώργου Καμίνη να συζητήσουμε την ιδέα. Και η ιδέα δεν είναι δα και περίπλοκη. Ο Δήμος του Λονδίνου πήρε υλικό που περίσσεψε από την κατασκευή του ολυμπιακού σταδίου. Έφτιαξε δεκάδες μεταλλικά ομοιώματα των μασκότ και τα σκόρπισε στο κέντρο του Λονδίνου. Το κίνητρο προς τον επισκέπτη είναι σαφές: «βρες τις μασκότ, γνώρισε την πόλη». Εννοείται ότι κάθε άγαλμα είναι διαφορετικό. Εγώ, ας πούμε, βρήκα τον Wenlock ως πειρατή, ως Αιγύπτιο και ως αβαείο του Westeminster. Πώς είχαμε εμείς τις αγελάδες στην Αθήνα; Κάτι τέτοιο. Μόνο που στην περίπτωση μας οι αγελάδες μάσησαν και την έμπνευση, μαζί με τη διάθεσή μας.
Περπατώ στο ολυμπιακό Λονδίνο και προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο η Αθήνα αφήνει τέτοιες ιδέες να τις πάρει ο αέρας. Μη μου πείτε για τα χρήματα. Οι λόγοι δεν είναι οικονομικοί. Δεν χρειάζεσαι πολλά λεφτά για να τρέξεις ένα project από το οποίο θα ζητάς να δημιουργηθούν μεταλλικοί Κούροι ή Καρυάτιδες για να τοποθετηθούν σε χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Ακόμα και αν δεν έχεις τα χρήματα, θα βρεθούν πέντε-δέκα ιδιώτες να σου τα δώσουν. Μόνο που εδώ όλες οι ιδέες πλαισιώνονται από προβλήματα. Ακόμα και αν αποφάσιζε ο Δήμος να καινοτομήσει, θα έβγαιναν κάποιοι να του πουν ότι ξοδεύει λεφτά, ενώ υπάρχουν δημότες που πεινάνε. Προήλθαν τα λεφτά από χορηγίες; Τότε οι κατασκευές θα προσβάλλουν τον αρχαίο πολιτισμό μας-μπορεί να παρέμβει και το αρμόδιο υπουργείο. Στήθηκαν τα ομοιώματα; Θα καταστραφούν, θα γίνουν βορά σε κακόβουλο γκράφιτι.
Στέκομαι απέναντι από το London Eye και του κλείνω και εγώ το δικό μου. Όχι, το ολυμπιακό Λονδίνο δεν άξιζε να το δεις από ψηλά. Έπρεπε να γίνεις κομμάτι αυτής της δέσμης φωτός που διατρέχει τους δρόμους, κατεβαίνει στο μετρό, χώνεται σε pub και διαλύεται σε άπειρα κομμάτια που γεμίζουν τον αέρα. Στο ολυμπιακό Λονδίνο θυμήθηκα για ποιο λόγο η Αθήνα δεν γίνεται μητρόπολη με τη δυτική έννοια. Δεν είναι ούτε τα λεφτά, ούτε οι υποδομές. Είναι οι άνθρωποι και η διάθεση τους. Είναι η γκρίνια μας που συναντά τη μιζέρια. Είναι η κούρασή μας που ζευγαρώνει με την απελπισία. Είναι η Ελλάδα όπως τη φτιάξαμε και όπως κατάντησε.
