Την ώρα που η γερμανική κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι τα εθνικά κοινοβούλια είναι υπεράνω όλων, απορρίπτοντας την έκκληση του Μάριο Μόντι να δοθεί στις κυβερνήσεις το περιθώριο ελιγμών στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, στη Γερμανία πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν αλλαγή στρατηγικής για την εμβάθυνση της πολιτικής Ευρώπης.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Berliner Zeitung, ο πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ προτείνει μία εναλλακτική στρατηγική για την καταπολέμηση της κρίσης, η οποία προβλέπει την κοινή ανάληψη των χρεών από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης με ταυτόχρονη διασφάλιση του κοινού ελέγχου στους κρατικούς προϋπολογισμούς όλων των κρατών-μελών.
Παράλληλα, σύμφωνα με τη Deutsche Welle προτείνει τη μεταφορά περισσότερων αρμοδιοτήτων από τις εθνικές κυβερνήσεις προς τις Βρυξέλλες με παράλληλη αλλαγή του γερμανικού Συντάγματος, ώστε τα ευρωπαϊκά όργανα να είναι σε θέση να ασκήσουν πιο αποτελεσματικό έλεγχο σε θέματα προϋπολογισμού των εθνικών κυβερνήσεων.
Ειδικά για τη Γερμανία ο Γκάμπριελ ζητά τη σύγκληση συντακτικής συνέλευσης για την αλλαγή του Συντάγματος με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων της χώρας και την τελική έγκριση των συνταγματικών αλλαγών σε δημοψήφισμα. Έτσι θα τεθούν τα θεμέλια για να μετατραπεί η Ευρωζώνη σε μία πολιτική ένωση με 17 κράτη-μέλη, η οποία θα αποτελέσει και τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης του μέλλοντος.
Παράλληλα, ο Γκάμπριελ προσυπογράφει το κοινό «μανιφέστο για την Ευρώπη» που παρουσίασαν τρεις επιφανείς Γερμανοί ακαδημαϊκοί: ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οικονομολόγος και σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης Πέτερ Μπόφινγκερ και ο καθηγητής πολιτικής θεωρίας και φιλοσοφίας Γιούλιαν Νίντα Ρίμελιν, που είχε διατελέσει υπουργός Πολιτισμού στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Οι συντάκτες του μανιφέστου κάνουν λόγο για «παράλληλα σύμπαντα» πολιτικής και αγορών. Υποστηρίζουν ότι χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής για την εμβάθυνση της πολιτικής Ευρώπης με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας «για να διασφαλιστεί ο αποτελεσματικός έλεγχος της δημοσιονομικής πολιτικής», καθώς και με καλύτερο συντονισμό στην οικονομική, αλλά και κοινωνική πολιτική των κρατών-μελών, με στόχο να διορθωθούν οι «δομικές ανισορροπίες» στην ευρωζώνη.
Χωρίς αυτήν την αλλαγή στρατηγικής, η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να επιβιώσει «στη σημερινή της μορφή» εκτιμούν οι συντάκτες του μανιφέστου, οι οποίοι πάντως θεωρούν ότι δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία «κρίση του ευρώ», αλλά με μία «κρίση αναχρηματοδότησης» μεμονωμένων χωρών της Ευρωζώνης.
