«Δεν είναι μέτρα, είναι στρατηγικός σχεδιασμός». Αυτό δήλωσαν τα δύο τρίτα της κυβέρνησης, δηλαδή τα δεκανίκια του κ. Αντώνη Σαμαρά. Η στάση τόσο του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, όσο και του κ. Φώτη Κουβέλη είναι δυσερμήνευτη. Τελικά, θέλουν ή δεν θέλουν να είναι μέρος της ομάδας, θέλουν ή δεν θέλουν να μαγειρέψουν τα της οικονομίας με τη συνταγή των δανειστών; Ξέρουν τι θέλουν; Γιατί, αν ξέρουν, δεν καταφέρνουν να το δείξουν. Στην παρούσα φάση, αν δεν το έχουν καταλάβει, δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικοί και ταυτόχρονα να είναι «καλούληδες». Δεν μπορούν να υποκλίνονται στους αλλοδαπούς ελεγκτές χωρίς να δίνουν μια γερή κλωτσιά στα οπίσθια του μέσου Ελληνα. Δυστυχώς, είναι αργά για να επιδείξουν ευαισθησίες. Πήραν θέση, και αυτή η θέση ήταν δίπλα στη Δεξιά, στη μνημονιακή Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Εκείνοι προμήνυαν την καταστροφή στην περίπτωση που η Ελλάδα παρέκκλινε από το πρόγραμμα μαστιγώματος. Δεν μας κάνει εντύπωση που ξίνισαν από τα δεδομένα. Μας κάνει εντύπωση που δεν έκαναν υπομονή έστω ένα εξάμηνο, για τα μάτια των ψηφοφόρων τους – εκείνων που φοβήθηκαν ότι ο κ. Τσίπρας θα βγει με τα κονσερβοκούτια να κόβει λαρύγγια.
Τι κάνουν, λοιπόν, ο αρχηγοί των βακτηριών της Νέας Δημοκρατίας; Συσκέπτονται. Συζητούν. Μηρυκάζουν. Στοχάζονται. Και επιδίδονται στις πρακτικές της αληθινής πολιτικής, δηλαδή κάνουν ανακοινώσεις. Ο κ. Βενιζέλος είχε παρουσιάσει το δικό του σχέδιο των επτά σημείων, πανέμορφο – με την ομορφιά που μόνο τα αφηρημένα σχέδια μπορούν να έχουν. Τώρα, και ενώ η χώρα καταστρέφεται από τις δυνάμεις της αδράνειας, ο κ. Βενιζέλος επανέρχεται με άλλο σχέδιο, των δέκα σημείων. Αξίζει τον κόπο να αντιγράψουμε ένα από τα σημεία: «Ισχυρή πολιτική δέσμευσή ως προς την εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2012 με διαφοροποίηση μόνο σε σχέση με τα ειδικά μισθολόγια που θα καλυφθούν από άλλους πόρους, για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών με άμεσες, αποφασιστικές κινήσεις, σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση, η αξιολόγηση υπηρεσιών και προσωπικού, η συγχώνευση φορέων Δημοσίου». Μια χαρά τα πάει στο «στρατηγικό πλαίσιο», αλλά όταν αρχίζει η εφαρμογή των αποφάσεων, τσινάει ακόμη και ο ίδιος. Αν ακούσει ότι οι συγχωνεύσεις οδηγούν σε απολύσεις, αρχίζει το επικοινωνιακό σόου εναντίον της κυβέρνησης και, κατ’ επέκταση, εναντίον του εαυτού του.
Ουσιαστικά, ο κ. Βενιζέλος μαζί με τον κ. Κουβέλη προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Δεν διαφωνούν με τα μέτρα (ουπς, συγγνώμη, εννοούσαμε με τον στρατηγικό σχεδιασμό), αλλά προσπαθούν να τα μετατοπίσουν στο μέλλον, στο 2015, διάφορες ιδέες, όπως η συνταξιοδότηση στα 67, η μείωση της σύνταξης των αγροτών κατά 30 ευρώ (επί συνόλου 360). Ο κ. Κουβέλης συνεχίζει τα δακρύβρεχτα τύπου «η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλα βάρη». Μα τι περίμενε όταν στήριζε την κυβέρνηση Σαμαρά, ότι θα υπάρχει έστω και υποτυπώδες κράτος πρόνοιας, ενώ ταυτόχρονα θα πετύχαινε μια επαναδιαπραγμάτευση; Δεν γίνονται αυτά, και την πρόνοια ολόκληρη και την τρόικα χορτάτη. Αφ’ ης στιγμής επέλεξε να γίνει η βακτηρία μιας συγκεκριμένης πολιτικής, δεν μπορεί να διαμαρτύρεται για την κουτσαμάρα της.
Θα ήταν ελαφρώς χαιρέκακο να υπενθυμίσει κάποιος τα επιχειρήματα με τα οποία πήραν τα ποσοστά τους τα δεκανίκια της κυβέρνησης Σαμαρά. Να μην πτωχεύσει η χώρα, να μη βγει από την ευρωζώνη και κάτι τέτοια. Υποτίθεται θα πάλευαν για την εφαρμογή ενός αναπτυξιακού προγράμματος, θα μπαλαμούτιαζαν το χρέος, θα εξασφάλιζαν το μέλλον των παιδιών μας. Κάτι τέτοια δεν έλεγαν; Τελικά, με την αναποφασιστικότητά τους, θέλοντας να είναι στην κυβέρνηση, αλλά μόνο με το ένα πόδι, οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή που θα έφερναν οι άμυαλοι Συριζαίοι. Ας το ομολογήσουν ανοιχτά: έχουν δει την εικόνα, να πηγαίνουμε στον φούρναρη με την πεντάρα, αλλά να μη βρίσκουμε ψωμί. Τελικά, δεν θα μάθουμε ποτέ αν τα μνημόνια είχαν κάποιο νόημα, απλούστατα επειδή οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί των δύο τρίτων κάνουν πόλεμο – συνεπικουρούμενοι, ασφαλώς, από τους λαϊκιστές υπουργούς που με τόση φροντίδα επέλεξε ο κ. Σαμαράς. Είναι προφανές, ακόμη και για τον πιο αισιόδοξο, ότι δεν υπάρχει σωτηρία – όχι με αυτό το στρατηγικό σχέδιο, όχι με αυτά τα πρόσωπα.
