Ο αντιφατικός Γκορ Βιντάλ

Χλευαστής των αξιών της αμερικανικής κοινωνίας, ρηξικέλευθος, αριστερός και δεξιός ταυτόχρονα, αμφισεξουαλικός, επιθετικός, απόλυτος, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, αλλά και ηθοποιός και πολιτικός και υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Γκορ Βιντάλ, που έφυγε την περασμένη Τρίτη, ήταν μια εκρηκτική προσωπικότητα. Ηταν ομηρικές οι διαμάχες του με τον Τζορτζ Μπους για την πολιτική του στον Κόλπο, όπως και αυτές με τον συντηρητικό συγγραφέα Γουίλιαμ Μπάκλεϊ – έφτασαν να παίξουν ξύλο σε τηλεοπτική εκπομπή για να καταλήξουν στα δικαστήρια. Πίστευε ότι στην Αμερική υπάρχει ένα κόμμα, αυτό των ιδιοκτητών, με δύο πτέρυγες, τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικανούς, μόνο που «οι δεύτεροι είναι πιο χαζοί, πιο άκαμπτοι, πιο δογματικοί στον laissez faire καπιταλισμό τους ενώ οι Δημοκρατικοί είναι πιο όμορφοι, πιο νόστιμοι, λιγότερο διεφθαρμένοι – ως τώρα τουλάχιστον -, πιο έτοιμοι να προσαρμοστούν όταν υπάρχουν εκρήξεις με μαύρους, φτωχούς ή αντι ιμπεριαλιστές». Στις 30 Σεπτεμβρίου 2009 σε μια συνέντευξή του στους «Τάιμς» του Λονδίνου είχε πει ότι «θα έχουμε σύντομα μια δικτατορία στις ΗΠΑ» και ότι «η Αμερική σαπίζει και ούτε ο Ομπάμα μπορεί να τη σώσει». Είχε κριτικάρει σκληρά τους σαϊεντολόγους, αλλά δεν δίστασε να υπογράψει με άλλους διανοουμένους επιστολή προς τον καγκελάριο Κολ για την κακή συμπεριφορά της Γερμανίας προς τους εγχώριους σαϊεντολόγους. Στην προσωπική του ζωή είχε σχέσεις με άνδρες και γυναίκες. Η Αναΐς Νιν αναφέρει ότι είχε κάποια ερωτικά επεισόδια μαζί του, κάτι που ο ίδιος διέψευσε αργότερα. Ερωτοτροπούσε όμως με την ηθοποιό Νταϊάν Λέιν, με την Τζόαν Γούντγουορντ – προτού αυτή παντρευτεί τον Πολ Νιούμαν -, φημολογείται ότι είχε μια κόρη και ο τελευταίος εραστής του ήταν ο Χάουαρντ Οστιν. Ο Βιντάλ πίστευε ότι η δεδηλωμένη ομοφυλοφιλία του τον έκανε απωθητικό στους λογοτεχνικούς κριτικούς, αν και ο μεγάλος κριτικός Χάρολντ Μπλουμ τού απαντούσε ότι ήταν απλώς ένας ντεμοντέ ιστορικός μυθιστοριογράφος. Επειτα από χρόνια πιθανόν η σκανδαλώδης ζωή του θα έχει ξεχαστεί, οι διαμάχες στις οποίες ενεπλάκη θα έχουν σβήσει, αλλά τα μυθιστορήματά του, όπως «Ο Ιουλιανός» (για τον αμφιλεγόμενο ρωμαίο αυτοκράτορα), το «Washington D.C.», μια οικογενειακή ιστορία την εποχή του Ρούζβελτ, το «City and the Pillar», όπου υπερασπίστηκε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία, όπως και τα δοκίμιά του, «ΗΠΑ, 1952-1992», θα τα διαβάζουν οι μελλοντικοί αναγνώστες και θα αναγνωρίζουν τις αντιφάσεις της αμερικανικής κοινωνίας.