Λέξεις ανύπαρκτες που έφτιαξε ο γλωσσοπλάστης μεταφραστής. Φράσεις ακατανόητες, γιατί… άλλο ήθελε να πει ο ποιητής και άλλο αντελήφθη ο διαμεσολαβητής. Και πάμε πιο κάτω: λάθη γραμματικά (!), λάθη στοιχειοθεσίας (όπως λέγαμε κάποτε για τον δαίμονα του τυπογραφείου), σελίδες χωρίς ακολουθία. Δεν έχω δει βιβλίο εφέτος το καλοκαίρι που να μην έχει κάποια – ίσως και όλα – από τα ανωτέρω αμαρτήματα. Το γεγονός ότι πρόκειται για εκδοτικούς οίκους γνωστούς, με συγγραφείς που βρίσκονται στην πρώτη σειρά της ελληνικής και ξένης εργογραφίας, δεν μειώνει το φαινόμενο – προς μεγάλη κατάπληξη των αναγνωστών. Η προχειρότητα δεν κρύβεται. Γιατί ίσως με κάτι τέτοια το κόστος μειώνεται, το βιβλίο μπορεί να πουληθεί φθηνότερα και ο εκδότης να διασωθεί από την κρίση. Απορώ όμως πώς εκδότες και συγγραφείς αποδέχονται αυτόν τον διασυρμό; Πώς ο μεταφραστής και ο διορθωτής βάζουν φαρδύ-πλατύ το όνομά τους; Και πόσο εν τέλει ο αναγνώστης θα εξακολουθεί να συγχωρεί ή να παραβλέπει σημεία και τέρατα; Στο μεταξύ τα εξώφυλλα… τραβούν προς άλλη κατεύθυνση. Η αναζήτηση πρωτοτυπίας και κινητοποίησης των αισθήσεων του αναγνώστη προκειμένου να προβεί στην αγορά του βιβλίου οδηγεί συχνά σε κραυγαλέες λύσεις. Τόσο που να νοσταλγούμε εκείνες τις «παλιομοδίτικες» εκδόσεις με τις απλές λύσεις και το ουσιαστικό περιεχόμενο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
