Χωρίς φορολόγηση των πλουσίων, ούτε η εξυγίανση των υπερχρεωμένων οικονομιών είναι εφικτή ούτε το ευρώ σώζεται, αναφέρει το γερμανικό περιοδικό Stern σε άρθρο του με τίτλο «Οργιάζει η φοροδιαφυγή στα υπερχρεωμένα κράτη».
«Στα υπερχρεωμένα κράτη της Ευρωζώνης οι πλούσιοι είναι πολλοί. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η ιδιωτική περιουσία είναι δυόμισι φορές μεγαλύτερη από το δημόσιο χρέος και ανήκει σε μια μικρή μειοψηφία. Παλιότερα, τις δεκαετίες του’ 50 και του’ 60, συνηθιζόταν οι λίγοι «εκλεκτοί» να συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση των κρατών τους μέσω της υψηλής φορολόγησής τους. Αλλά τα τελευταία χρόνια η φορολόγηση των πλουσίων έχει μειωθεί παντού δραστικά, υπάρχουν ‘παραθυράκια’ αποφυγής φόρων ή καθόλου φόροι», αναφέρει το περιοδικό.
Το Stern αναγνωρίζει ότι πρώτη η Γερμανία μείωσε δραστικά τη φορολόγηση των πλουσίων. «Από το 1998 οι φορολογικές ελαφρύνσεις στη Γερμανία ανέρχονται ετησίως στο ποσό των 51 δισ. ευρώ. Η έλλειψη της εισφοράς των πλουσίων σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης δημιούργησε τεράστια κενά στους δημόσιους προϋπολογισμούς, που για να κλείσουν οι υπουργοί οικονομικών καταφεύγουν σε δύο λύσεις: Συνάπτουν δάνεια και επιβαρύνουν τα εργαζόμενα μεσαία στρώματα», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Εν τω μεταξύ, η μεσαία τάξη είναι αναγκασμένη να επωμίζεται μόνη της τη χρηματοδότηση του κράτους, αποτελώντας έτσι το
«υποζύγιο της Ευρώπης».
Το αποτέλεσμα της φορολογικής ελάφρυνσης των εχόντων είναι να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και τα κράτη φτωχότερα. Κι έτσι τώρα, ενώ υπάρχουν τόσοι πλούσιοι Ιταλοί, ο Μάριο Μόντι τρέχει να καταφύγει στον μηχανισμό διάσωσης, ενώ οι συγκριτικά φτωχότεροι Γερμανοί πρέπει να σώσουν τους πλούσιους Ιταλούς. Ο βιούμενος παραλογισμός στην Ευρωζώνη είναι ότι οι μικροί πρέπει να πληρώνουν για τους μεγάλους.
«Ετσι, στην Ελλάδα η εφορία δεν αγγίζει τους πλούσιους εφοπλιστές, όπως ορίζει ένας έξτρα ειδικός νόμος. Για την περιουσία τους πρέπει να εγγυώνται όχι μόνον οι Γερμανοί, αλλά και οι φορολογούμενοι της Σλοβακίας, των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μόλις το 1/5 αυτού των Ελλήνων», υπογραμμίζει το γερμανικό περιοδικό.
Γράφει επίσης το Stern:
«Εδώ και δυόμισι χρόνια παλεύουν οι χώρες της Ευρωζώνης να σώσουν το νόμισμά τους. Τα χρόνια της διάσωσης είναι διδακτικά. Πρώτο δίδαγμα: Σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ευθύνονται για σπατάλες. Γι’ αυτό η πρώτη υποχρέωση των Ευρωπαίων είναι να κάνουν οικονομία. Μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις επέβαλαν προγράμματα λιτότητας, αλλά τα κράτη βυθίζονται ακόμα βαθύτερα στο χρέος. Ξέχασαν βέβαια ότι εκτός από τις μεγάλες δαπάνες αιτία της κρίσης είναι και τα χαμηλά έσοδα. Δεύτερο δίδαγμα λοιπόν: Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να εισπράξουν περισσότερα χρήματα, και μάλιστα από αυτούς οι οποίοι μέχρι τώρα απολάμβαναν το πρόγραμμα φορολογικής προστασίας. Χωρίς τον πλούτο των οικονομικών ελίτ δεν μπορεί να σωθεί το ευρώ».
Τα προβληματικά κράτη της ευρωζώνης, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία, δεν έχουν ως κοινά σημεία μόνο την άμετρη σπατάλη, αλλά και τις μεγάλες φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους. Αυτή η διαπίστωση αντιβαίνει στις θεμελιώδεις αρχές της τρέχουσας δυτικής χρηματοοικονομικής πολιτικής, η οποία στηρίχτηκε στην πεποίθηση ότι όσο λιγότερο εμποδίζονται οι πλούσιοι από την καταβολή φόρων τόσο περισσότερο θα συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη, άρα τόσο το καλύτερο για την εθνική οικονομία. «Η θεωρία αυτή όμως διαψεύδεται από την πράξη, δεδομένου ότι εκείνα ακριβώς τα κράτη που την εφάρμοσαν είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ή προ πολλού ήδη χρεοκοπημένα», τονίζει το Stern.
Και προχωρά στο «τρίτο δίδαγμα» από την μέχρι τώρα αντιμετώπιση της κρίσης:
«Υψηλοί φόροι για τους πλούσιους δεν βλάπτουν την οικονομία. Γι’ αυτό άλλωστε όλο και περισσότεροι οικονομολόγοι επισημαίνουν ότι οι πλούσιοι πρέπει να κληθούν να πληρώσουν. Για παράδειγμα, το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών ζητά την καθιέρωση μιας εισφοράς όλων των πλουσίων στην Ευρώπη. Αλλά και οι πολιτικοί έχουν αρχίσει σιγά – σιγά να αλλάζουν ρότα. Σε όλες τις χώρες που διέρχονται κρίση προγραμματίζονται ήπιες αυξήσεις της φορολόγησης των πλουσίων ή έχουν ήδη αποφασιστεί».Το περιοδικό όμως αναγνωρίζει ότι οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ δεν θα καταθέσουν αμαχητί τα όπλα διαφύλαξης της περιουσίας τους.
«Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ολόκληρη βιομηχανία φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να μεταφέρουν τα χρήματά τους ή τις έδρες των επιχειρήσεών τους σε φορολογικούς παραδείσους. Η οργάνωση Tax Justice Network δημοσίευσε στα τέλη Ιουλίου μια έκθεση – σοκ για τον όγκο των χρημάτων ιδιωτών που υπάρχουν αφορολόγητα σε όλο τον κόσμο: Πρόκειται για 21 τρις δολάρια…Οι αδίστακτές μέθοδοι της φοροδιαφυγής αποτελούν σε πολλές δυτικές χώρες κεντρικό ζήτημα της πολιτικής. Για να παταχθεί όμως αποτελεσματικά η φοροδιαφυγή απαιτείται να υπάρχει σε κάθε κράτος μια καλά οργανωμένη φορολογική διοίκηση. Ποιος θα εισπράξει π.χ. τους φόρους για τις βίλες και τα παλάτια στο Αιγαίο; Η Ελλάδα δεν φρόντισε κατά το παρελθόν να φτιάξει μια λειτουργική διοίκηση. Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν την παράδοση της φορολογικής αμνηστίας. Αν μπορεί κανείς να εμπιστευθεί για κάτι τους έλληνες πολιτικούς είναι η επόμενη αμνήστευση των πλουσίων»
.
Στην ευρωζώνη οι πλούσιοι και η προκλητική φορολογική συμπεριφορά τους δεν είναι πολύ ψηλά στην πολιτική ατζέντα, εκτιμά το Stern. Το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα, διαπιστώνει, παραμένει η λιτότητα, από την οποία πλήττονται κυρίως οι αποδέκτες των κοινωνικών αναδιανομών.
«Στη Γερμανία η κοινωνία κατέληξε στην εξής συμφωνία, όσον αφορά το επίδομα αλληλοβοήθειας (Hartz IV) : Όποιος δεν εργάζεται δεν θα παίρνει περισσότερα από όποιον εργάζεται. Τώρα πρέπει να υπάρξει και ανάλογη συμφωνία για τους πλούσιους: Όταν προστεθούν όλες οι πηγές εισοδήματος, ο εκατομμυριούχος, παρ’ όλα τα φορολογικά κόλπα, δεν θα πρέπει στο τέλος να πληρώνει λιγότερα από έναν εξειδικευμένο εργάτη».
Αυτή είναι η πρόταση του περιοδικού!
