Είχα «θέμα» με τη Μαντόνα από τότε που έπειθε τα πλήθη «Like a virgin» και εξακολουθώ να έχω ακόμα και τώρα που προσπαθεί επίμονα να πείσει ότι παραμένει ένα «Girl (που) gone wild». Πάντα με «ενοχλούσε» το παράδοξο του μύθου της: ότι η ανεπάρκειά της ως τραγουδίστρια δεν την εμπόδισε να γίνει η νούμερο ένα σταρ της ποπ.
Αν και η λέξη παράδοξο δεν είναι η σωστότερη για να περιγράψεις αυτό που συμβαίνει: η Μαντόνα Λουίζ Βερόνικα Τσικόνε έγινε Μαντόνα, προϊόν… με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, κυρίως επειδή υπήρξε «άριστη» μάνατζερ του εαυτού της. Μια μάνατζερ που αφουγκραζόταν πρώτη τις ανάγκες της εποχής και του κοινού και τις «ικανοποιούσε» την κατάλληλη στιγμή, βγαίνοντας μπροστά και υπογράφοντας το νέο, το «προχώ», τη μόδα της επόμενης ημέρας. Στο θέμα του marketing τής βγάζω το καπέλο.
Στο άλλο θέμα, το καλλιτεχνικό, όσο και αν ορισμένοι φίλοι – φανατικοί θαυμαστές της, κάθε φορά που τους εκθέτω τις ενστάσεις μου με κοιτάνε λες και αντικρίζουν τον τρελό του χωριού, επιμένω: η κυρία δεν μπορούσε και δεν μπορεί να τραγουδήσει. Το επιβεβαίωσα εν νέου, παρακολουθώντας βιντεάκια από τη διεθνή περιοδεία της. Επιβεβαίωσα όμως και κάτι άλλο, κυρίως αυτό: η Μαντόνα μεγάλωσε.
Τώρα όμως, που η Μαντόνα έχει τοποθετηθεί για τα καλά στο βάθρο της, που λατρεύεται από εκατομμύρια πιστούς σε όλο τον κόσμο, και που μοιάζει με ιεροσυλία να ξαπλώσεις μαζί της είτε επειδή έχει την ηλικία της μαμάς σου είτε επειδή έχετε μεγαλώσει μαζί γεγονός που σε κάνει να τη βλέπεις με άλλο μάτι, νιώθεις θλίψη βλέποντάς την να μην ξέρει πώς να χειριστεί τη σιτεμένη θηλυκότητά της. Και όμως, αν έβρισκε το μέτρο (και την αυτοπεποίθηση) που έχει χάσει στις τελευταίες εμφανίσεις της, θα μπορούσε να κερδίσει και πάλι το παιχνίδι _ το ταλέντο στο μανατζεριλίκι δεν χάνεται ποτέ, χάνεται; Δεν γνωρίζω, βεβαίως, αν έχει την εξυπνάδα που απαιτείται ώστε και αυτή τη φορά να κάνει τις απαραίτητες μανούβρες και να (ξανα)μπει θριαμβευτικά στο λιμάνι της δόξας.
Όμως καταλαβαίνω την αγωνία της.
Και για πρώτη φορά σχεδόν συγκινούμαι με την αδέξια προσπάθειά της να παραμείνει η Μαντόνα που ξέραμε. Ισως γιατί για πρώτη φορά τη βλέπω τόσο ανθρώπινη.
