Aµπέµπε Μπικίλα, µαραθώνιος, Ρώµη, 1960

Ο Μπικίλα, γιος ενός φτωχού βοσκού, µπήκε στην ολυµπιακή οµάδα της Αιθιοπίας τελευταία στιγµή, µόνο και µόνο επειδή ένας άλλος αθλητής είχε τραυµατιστεί. Ετρεξε ξυπόλυτος και τερµάτισε πρώτος κάνοντας νέο παγκόσµιο ρεκόρ. Οταν ρωτήθηκε γιατί έτρεχε χωρίς παπούτσια δήλωσε: «Ηθελα ο κόσµος να γνωρίζει ότι η χώρα µου, η Αιθιοπία, κερδίζει πάντα µε αποφασιστικότητα και ηρωισµό». Στους Ολυµπιακούς του Τόκιο το 1964 κέρδισε το χρυσό και έσπασε το (δικό του) ρεκόρ, 40 µέρες µετά από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Οι έκπληκτοι θεατές τον είδαν να τερµατίζει πρώτος και µετά να κάνει αµέριµνος ασκήσεις στρέτσινγκ την ίδια ώρα που οι συναθλητές του κατέρρεαν ένας ένας µέσα στο στάδιο.

Κολέτ Μπεσόν, 400 µέτρα, Μεξικό, 1968

Στην περίπτωση της Γαλλίδας Μπεσόν µπορούµε να µιλήσουµε για διπλή έκπληξη. Κατ’ αρχάς, η Μπεσόν δεν ήταν αθλήτρια, αλλά γυµνάστρια που δεν είχε ούτε µία νίκη στο ενεργητικό της. Επίσης η κούρσα της παραµένει αξιοπερίεργη για τον απλούστατο λόγο ότι η Μπεσόν ερχόταν τελευταία µέχρι τα τελευταία 100 µέτρα. Ξαφνικά όµως ανέπτυξε εκπληκτική ταχύτητα και τερµάτισε πρώτη. ∆εν ξανακέρδισε ποτέ µετάλλιο σε διεθνή διοργάνωση.

Τζον Ακι-Μπούα, 400 µέτρα µετ’ εµποδίων, Μόναχο, 1972

Ο πρώτος ολυµπιονίκης που απέκτησε η Ουγκάντα κέρδισε τα πλήθη µε τον ασυνήθιστο τρόπο τρεξίµατός του. ∆εν είχε καµία απολύτως εµπειρία κάτι που φαινόταν εξάλλου στον άτσαλο τρόπο µε τον οποίο πηδούσε τα εµπόδια αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε όχι µόνο να έρθει πρώτος αλλά και να σπάσει το παγκόσµιο ρεκόρ του Βρετανού Ντέιβ Χέµερι. Ηταν επίσης ο πρώτος αθλητής που έσπασε το φράγµα των 48 δευτερολέπτων στα 400 µέτρα µετ’ εµποδίων. Εξαιτίας του µποϊκοτάζ που έκαναν 29 χώρες στους Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ, δεν αγωνίστηκε ξανά σε Ολυµπιακούς.

Εθνική οµάδα ΕΣΣ∆, µπάσκετ, Μόναχο, 1972

Από το 1936 και µετά οι Ηνωµένες Πολιτείες είχαν κερδίσει το χρυσό στο µπάσκετ σε όλους ανεξαιρέτως τους Ολυµπιακούς Αγώνες. Είχαν ήδη βρεθεί στον τελικό µε τη µεγάλη τους αντίπαλο Σοβιετική Ενωση άλλες τέσσερις φορές και είχαν κερδίσει και τις τέσσερις. Αυτή τη φορά όµως οι Σοβιετικοί κέρδισαν για έναν πόντο µε τον πιο απρόσµενο και αµφιλεγόµενο τρόπο στα τελευταία τρία δευτερόλεπτα. Εχουν γραφτεί άπειρες εκδοχές του τι ακριβώς συνέβη τα τρία εκείνα δευτερόλεπτα, ενώ ο αγώνας αναλύεται ακόµη και σήµερα καρέ καρέ. Το µόνο σίγουρο είναι ότι οι Αµερικανοί δεν δέχτηκαν ποτέ παρά τις πιέσεις από τη ∆ιεθνή Ολυµπιακή Επιτροπή να παραλάβουν τα µετάλλιά τους.

Ιωάννης Μελισσανίδης, ενόργανη γυµναστική, Ατλάντα, 1996

Θεωρείται µια από τις µεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυµπιακών Αγώνων. Το χρυσό µετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους (µε βαθµό 9.850 στα 10) άφησε άφωνους όσους παρακολουθούσαν. Ο Μελισσανίδης παρά το ασηµένιο µετάλλιο που είχε πάρει το 1994 στους Παγκόσµιους Αγώνες Ενόργανης Γυµναστικής, δεν είχε καταφέρει καν να µπει στον τελικό των Παγκοσµίων Αγώνων Ενόργανης του 1995 που είχαν γίνει στη Σαµπαέ της Ιαπωνίας. Στην Ατλάντα ο Μελισσανίδης έπρεπε να αντιµετωπίσει πρωταθλητές-θρύλους της ενόργανης όπως τον Βιτάλι Σέρµπο της Λευκορωσίας. Συν τοις άλλοις, σε αντίθεση µε την Κίνα και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, η Ελλάδα δεν είχε καµία παράδοση στην ενόργανη γυµναστική. Η νίκη του έκανε τους Ελληνες να παραληρούν ήταν εξάλλου οι Ολυµπιακοί που χάρισαν στην Ελλάδα οκτώ ολυµπιακά µετάλλια, αριθµό-ρεκόρ για τα ως τότε ελληνικά δεδοµένα.