Ο νεαρός ούτως ειπείν κ. Αλ. Τσίπρας αποδεικνύεται περισσότερο έμπειρος και πάντως πιο προσεκτικός στους χειρισμούς του ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως. Η άρνηση του να συναντηθεί με τους ανθρώπους της λεγόμενης Τρόικας πρέπει να εκτιμηθεί όχι τόσον ως πράξη εθνικής υπερηφάνειας (οι κορόνες του είδους «βυθίσατε το Χόρα» έχουν τοποθετηθεί στα σκονισμένα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών) αλλά ως μέτρο πρόνοιας, ως στοιχειώδης προστασία του ιδίου αλλά και της χώρας.
Τα δεδομένα για τη συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν αποδεικνύουν ότι
η άρνηση του κ. Τσίπρα να συναντήσει τους «ελεγκτές» ήταν υποχρεωτική!
Στις συζητήσεις και στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε κράτη (ή σε σοβαρές επιχειρήσεις) μετέχουν, όπως όλοι
γνωρίζουμε, ισότιμοι εκπρόσωποι. Οι υπουργοί μιλάνε με υπουργούς και οι πρωθυπουργοί με άλλους αρχηγούς κυβερνήσεων. Οι πρεσβευτές συζητούν με τους ισοτίμους τους και μόνον με ειδική εντολή μπορεί να επισκεφθούν έναν αξιωμτούχο της κυβερνήσεως. Και πάντως διαπραγματεύσεις δεν γίνονται με μερικούς υπαλλήλους, έστω υψηλόβαθμους, να… ανακρίνουν τον αρχηγό της Αντιπολιτεύσεως ή να παζαρεύουν μαζί του!
Τι λέει η ιστορική πείρα;
Η απριλιανή χούντα με μερικούς αμερικανούς υπαλλήλους συζητούσε την επέμβασή της στην Κύπρο. Με τη δική τους παρότρυνση έκανε το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και στη διχοτόμηση της νήσου.
Μόλις συνετελέσθη το πραξικόπημα και άρχισε η εισβολή οι υπάλληλοι πέταξαν εκείθεν του Ατλαντικού.
Και ο πρέσβης Χένρι Τάσκα έλεγε στους έντρομους από τις εξελίξεις Απριλιανούς: Σας είπα ποτέ εγώ να κάνετε πραξικόπημα; Δεν γνωρίζω τους κυρίους που αναφέρετε!
Στη δεκαετία του ’70, αρκετά χρόνια προτού εκλεγεί πρωθυπουργός, η Μάργκαρετ Θάτσερ ως αρχηγός της Αντιπολιτεύσεως είχε δεχθεί (για να της εξηγήσει το αίτημα της Ελλάδας για ένταξη στην ΕΟΚ ) τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή…
