Τα πολιτικά ανακλαστικά του Αντώνη Σαμαρά τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης, πραγματικά εντυπωσιάζουν.
Είχαμε χρόνια να δούμε πρωθυπουργό να παρεμβαίνει άμεσα και προσωπικά, όπου διαπιστώνει κραυγαλέες αδικίες, ή χτυπητά παραδείγματα παραβίασης της νομιμότητας, όπως συνέβη με την διακοπή της ηλεκτροδότησης του ασύλου ανιάτων, ή με την κατάληψη της εισόδου της Χαλυβουργίας από απεργούς.
Ή για την ακρίβεια, το έχουμε ξαναδεί από πρωθυπουργούς, αλλά μόνο τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησής τους, ενώ στην συνέχεια ήταν απόντες ακόμη κι όταν χρειαζόταν η παρέμβασή τους, για την επίλυση κορυφαίων προβλημάτων.
Κι ο Κ. Καραμανλής είχε δείξει ανάλογα ανακλαστικά όταν είχε αναλάβει την εξουσία το 2004. Επιθεωρούσε προσωπικά τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και πήγαινε κάθε εβδομάδα σε ένα υπουργείο. Γρήγορα όμως κλείστηκε στο γραφείο του και δεν επικοινωνούσε ούτε τηλεφωνικά με τους υπουργούς του.
Και ο Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε δυναμικά, αναγκάζοντας ακόμα και τους βουλευτές της Ν.Δ. να παραδέχονται τις πρώτες ημέρες τις διακυβέρνησης του, ότι «αν τα έκανε αυτά κι ο Καραμανλής, θα ήταν ακόμη πρωθυπουργός». Αλλά γρήγορα κι εκείνος αυτοαπομονώθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου κι άρχισαν να κυβερνούν οι «κηπουροί» του.
Με το ξεκίνημα του Αντ. Σαμαρά, μπορούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά να υποστηρίξουμε, ότι η χώρα απέκτησε επιτέλους πρωθυπουργό. Αρκεί αυτός ο δυναμισμός του να έχει διάρκεια και να μην εξαφανιστεί και πάλι με την πάροδο του χρόνου.
Γιατί αν επαναληφθεί το φαινόμενο των προκατόχων του κι επιστρέψουμε και πάλι στο «που είναι ο πρωθυπουργός», ο πρώτος που θα πληρώσει το κόστος θα είναι ο ίδιος.
