Tην ώρα που η «ενωμένη» Ευρώπη βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο, όλο και πιο ανεξέλεγκτα στην κινούμενη άμμο, μια ακόμα πιο μεγάλη κρίση απειλείται στην Ανατολική Μεσόγειο με επίκεντρο τη φοβερή σφαγή που διαπράττει το καθεστώς Ασαντ στη Συρία. Κρίση, που όχι μόνον έχει αποκτήσει πλέον ξεκάθαρα γεωπολιτική διάσταση, αλλά και που, αν εκραγεί, απειλεί να αναφλέξει και να συνδέσει όλα τα ανοιχτά ζητήματα της ευρύτερης περιοχής, το Μεσανατολικό και το Ιρανικό.
Εδώ και μέρες, ισχυρές δυνάμεις του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας έχουν περάσει πλέον από τα Δαρδανέλλια και το Αιγαίο με κατεύθυνση προς τη Συρία, ενώ η Τουρκία έχει πραγματοποιήσει μεγάλες αεροναυτικές ασκήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η συγκέντρωση πυρός στην ευρύτερη περιοχή, είναι ήδη πρωτοφανής, όπως και ο αριθμός των χωρών που είναι παρούσες με αυτές τις δυνάμεις: ΗΠΑ, Ισραήλ, Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία – και, φυσικά, οι χώρες της περιοχής.
Είναι πια ολοφάνερο ότι βρισκόμαστε μία ανάσα από τον πλήρη έμπρακτο αναθεωρητισμό μιας ευρείας γεωπολιτικής ισορροπίας. Και, η Ελλάδα, που βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα» της – επίσης γεωπολιτικής – κρίσης του ευρώ, είναι και πολύ πιο κοντά σε αυτή την κρίση της Ανατολικής Μεσογείου απ’ ότι ίσως είναι διά «γυμνού οφθαλμού» ορατό. Στην ουσία, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με ένα ερώτημα: τι θα πράξει αν τα πράγματα εξελιχθούν στην κατεύθυνση της έντασης; Πόσο παρούσα θα είναι στις εξελίξεις, πόσο ενεργή θα είναι η παρουσία της στο πλευρό των συμμάχων της, πόσο θα θελήσει να διαδραματίσει ρόλο ως χώρα – κλειδί στο σύνορο του δυτικού κόσμου;
Την ώρα που εγείρονται τέτοιας τάξεως γεωπολιτικά διακυβεύματα, η Ελλάδα πρέπει να είναι ενεργά παρούσα. Πρέπει να είναι έτοιμη να ασκήσει το ρόλο της ως χώρα προπύργιο του δυτικού κόσμου. Οποτε το έπραξε, βγήκε από τις μεγάλες κρίσεις πιο ισχυρή. Αυτή είναι η εθνική παρακαταθήκη της εξωτερικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου και αυτή η πολιτική είναι που διπλασίασε κάποτε την Ελλάδα. Αντιθέτως, όποτε αρνήθηκε αυτό της το ρόλο, όποτε η χώρα επέλεξε να είναι απούσα, ή, πολύ περισσότερο, να αρνηθεί ουσιαστικά την υπόστασή της ως σημαντικός παράγοντας της δυτικής πολιτικής σε αυτή την κρίσιμη και ταραγμένη περιοχή του κόσμου, πάντοτε, της βγήκε σε κακό.
Σε πολλούς δεν αρέσει, όμως, η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένη σε ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο για τη διεθνή ισορροπία. Αυτό είναι ένα γεγονός που, και να θέλει, δεν μπορεί ούτε να το αλλάξει, ούτε να το αγνοήσει. Πρέπει να είναι λοιπόν σε θέση να το διαχειριστεί. Αν δεν το κάνει, οι εξελίξεις θα διαμορφωθούν ερήμην της και θα την ξεπεράσουν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη χώρα. Αντιθέτως, αν το κάνει σωστά, η σημασία και η ευστάθειά της θα μεγιστοποιηθούν. Κι αυτό, ειδικά λόγω της άλλης κρίσης, της ευρωπαϊκής, είναι στην πραγματικότητα σήμερα το μόνο, αλλά, ταυτόχρονα, και το πιο ισχυρό «χαρτί» της χώρας.
