Τώρα δα που µιλάµε, στο Μπρούκλιν µία µόνο δουλειά-project (από τις αρκετές), µιας µόνο πράσινης φίρµας (από τις αρκετές), της Goode-Green, τροφοδοτεί µε κηπευτικά διάφορα ρεστοράν και µανάβικα της περιοχής, συνολικής έκτασης 2.000 τετραγωνικών µέτρων. Αλλά δεν πρόκειται για επίγεια λαχανικά. Πρόκειται για σχεδόν επουράνια! Ή, τουλάχιστον, υπέργεια! Περιχαρής αναφέροµαι σε συστηµατικούς πλέον ταρατσόκηπους. Ο στερνός, ο ύστατος αναστεναγµός της µόδας στη Νέα Υόρκη. Εκείνοι που πριν από πέντε-δέκα χρόνια κορδώνονταν ως τραπεζίτες ή στελέχη της Wall Street, σήµερα καµαρώνουν για τις µικροαγροτικές τους δραστηριότητες. «Βρήκαµε τεράστια ανταπόκριση!» δηλώνει ενθουσιωδώς η κυρία Γκουντ, ιδρύτρια της προαναφερθείσας εταιρείας ντιζάιν και υπέργειων εγκαταστάσεων.

Στο Ροζάριο, τρίτη σε µέγεθος πόλη της Αργεντινής, εξειδικεύτηκαν στην παραγωγή ενός κατάλληλου λιπάσµατος, οργανικού από σκουληκάκια. Λίαν ταιριαστού στις ταρατσοφυτείες. Στην Καµπάλα, πρωτεύουσα της Ουγκάντα, το 35% των νοικοκυριών καλλιεργούν κηπευτικά σε αυλές, ταράτσες ή εγκαταλελειµµένους κοινοτικούς χώρους που µέχρι πρότινος ρήµαζαν. Καρότα, φασολάκια, ντοµάτες, µαρούλια, ρόκα, όχι απλώς για οικιακή χρήση και κατανάλωση. Μα ως δεύτερο, πρόσθετο, ενισχυτικό εισόδηµα. Στο Λονδίνο το CABE (Commission for Architectural and Built Environment) διαπιστώνει πως «καλλιεργήσιµη γη διατίθεται και επάνω από το επίπεδο του δρόµου, σε ταράτσες εργοστασίων, κτιρίων, γραφείων, πολυκατοικιών. Εκτάσεις που ως τώρα δεν είχαν θεωρηθεί αξιοποιήσιµες.

Μπράβο έξυπνα Βρετανάκια µου, ξυπνητούρια! Τεντωθείτε λίγο και κουνηθείτε πολύ. ∆ιότι οι πόλεις αναπτύσσονται γρήγορα, οι κάτοικοι των άστεων πρέπει να τραφούν γρήγορα, καθαρά, υγιεινά και φθηνά. Οπότε φανταστείτε το εξής: διάλειµµα για τσιγάρο. Αντί να πάρετε τον ανελκυστήρα και να βγείτε στον δρόµο, πάφα-πούφα, παίρνετε τον ανελκυστήρα, µα και το καλαθάκι και το κλαδευτήρι σας και ανεβαίνετε στην ταράτσα του γραφείου σας. Πάφα-πούφα, µα ταυτοχρόνως κόβετε οκτώ πιπεριές, λίγο δυόσµο, τρεις ντοµάτες και ιδού τα υλικά για το δείπνο σας, µε γεµιστά. Τι κερδίσατε; Χρόνο, χρήµατα από το σουπερµάρκετ, µερικές βαθιές αναπνοές στο οπωσδήποτε πιο πράσινο περιβάλλον και σας έφτιαξε και το κέφι. Αφετέρου, όσοι διαβιούν ή εργάζονται στα ρετιρέ χρησιµοποιούν ελάχιστα τα κλιµατιστικά. Ο ταρατσοµπαξές δρα µονωτικά. Προσφέρει δροσιά. «Μπορούµε να παράξουµε 20 φορές περισσότερα λαχανικά µεταχειριζόµενοι µόνο το 5% του νερού που απαιτεί µια τρέχουσα συµβατική καλλιέργεια» βεβαιώνει ο Bob Frieman, πρόεδρος της Sky Vegerables. Κοντά στον νου κι η γνώση: Αξιοποιείται το βρόχινο νερό µε ειδικές υδροπονικές τεχνικές που το κατακρατούν. Και όλες οι φυτεµένες επιφάνειες που παρέµεναν φαλακρές, στείρες και πολλαπλασίαζαν τη ζέστη – το φαινόµενο του urban heat island – δροσίζουν ολόκληρη τη γειτονιά. «Αφήστε που τούτα τα περιβόλια ανέβασαν την αξία των ακινήτων» εξηγούν οι µεσίτες.

Το τελευταίο, µα όχι έσχατο επιχείρηµα: Τονώθηκε η κοινωνικότητα και αναπτύχθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις των συγκατοίκων τέτοιων πολυκατοικιών. Στο Πανεπιστήµιο Κολούµπια της Νέας Υόρκης µελετάται ένα ανάλογο σχέδιο για οπωρικούς ουρανοξύστες µε οµάδες στατικών, µηχανικών και γεωπόνων. Στην πατρίδα µας µε τόση ηλιοφάνεια, τέτοιες καιρικές συνθήκες και την κλιµατική αλλαγή να µας προβληµατίζει, τι πιο πρόσφορο από τα περιβόλια του ουρανού; Αύριο κιόλας ραντεβού µε τον µηχανικό µας. Το σπιτικό µας αποκτά πράσινα µαλλάκια! Θα γίνει της µελιτζανοσαλάτας!