Ο κ. Νικολόπουλος έχει ένα πολύ προσωπικό δημόσιο στυλ. Δεν του αρέσει η φιγούρα στη γνώση, δεν παριστάνει τον διανοούμενο, δεν προχωρά σε ανάλυση, επιχειρηματολογία. Είναι άνθρωπος του απλού, λιτού εφέ, εξ ου και έγινε ο λατρεμένος του φακού, αρχικά τοπικής εμβέλειες, κει χάμω, στην Αχαΐα, και μετά στο πανελλήνιο. Του αρέσει να βγαίνει στο γυαλί και να κάνει φασαρία. Κι όμως, κι όμως, έχει γράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων μονογραφίες για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο (στην πλειονότητα σε εκδόσεις κρυμμένες από τα μάτια των πολλών αναγνωστών: δεν είναι καταχωρημένα με ISBN στη βάση δεδομένων ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ).
Ο κ. Νικολόπουλος, σαν να μην έχει παρακολουθήσει την στρατηγική του κόμματός του για τα εργασιακά (το τι έχει υπογράψει δηλαδή ο αρχηγός του) σαν ξαφνικά να ξύπνησε από κώμα, όπως η κυρά του «Goodbye Lenin» πήγε στη Βουλή, επέτρεψε να διεξαχθεί ομαλά η ψηφοφορία εμπιστοσύνης και κατόπιν έστειλε επιστολή παραίτησης. «Ξεκαθαρίζω, ότι μόνη αιτία της παραιτήσεώς μου είναι η προσωπική μου πεποίθηση πως το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης με την Τρόικα και η διόρθωση των σημαντικών στρεβλώσεων στα εργασιακά, συνταξιοδοτικά, ασφαλιστικά και προνοιακά ζητήματα, θα έπρεπε να έχουν τεθεί εμφατικά στο τραπέζι των συζητήσεων από την αρχή».
Δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοεί λέγοντας «από την αρχή». Πότε είναι η αρχή, πριν ή αφού ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο; πριν ή μετά τις εκλογές; Πριν ή αφού ανέλαβε τομεάρχης του κόμματος στα εργασιακά; Ο κ. Νικολόπουλος ασφαλώς δεν εξεπλάγη από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης απλά θέλει να σώσει το τομάρι του. Κατέβηκε υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία για να είναι σίγουρος ότι θα εκλεγεί. Μετά δέχτηκε τη θέση του υφυπουργού για να δείξει πόσο σημαντικός είναι, πόσο τον έχει ανάγκη ο πρωθυπουργός. Τώρα δείχνει πόσο αγαπά τον λαό του, πόσο πολύ πονάει τον εργαζόμενο. Δεν υπάρχει λογική πέρας της ατομικής διάσωσης. Είναι 20 χρόνια στην πολιτική και με κάτι τέτοια έχει την βεβαιότητα ότι θα μείνει κι άλλα τόσα χρόνια ή θα καπαρώσει το έδρανο για τα παιδιά του.
Ο κ. Νικολόπουλος δεν κρύφτηκε ποτέ. Περιέφερε τον λαϊκισμό του επιδεικτικά στις οθόνες. Φταίει όμως για την κακή επιλογή ο κ. Αντώνης Σαμαράς που διάλεξε για υφυπουργό ένα άτομο αμφίβολης σταθερότητας. Φταίει και ο κυρίαρχος λαός που τον τίμησε με την ψήφο του.
