Κάποιοι ενημερώνονται από τις εφημερίδες, κάποιοι από την τηλεόραση, και κάποιοι άλλοι, πιο προοδευτικοί, όπως ο Μητροπολίτης Aνθιμος, μαθαίνουν τα νέα από το Internet. Το γράφει ο ίδιος με μια περηφάνια που δεν κρύβεται: «Επληροφορηθήκαμε από το Διαδίκτυο ότι στην πόλη της Θεσσαλονίκης διοργανώνεται το 1ο gay pride festival. Το γεγονός αυτό μας έχει καταθλίψει (…) δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι εκτροπές και διαστροφές στη ζωή των ανθρώπων που οφείλονται σε σατανική ή ανθρώπινη παρέμβαση επισημοποιούνται».
Υπάρχουν και πιο δύσκολες αποστολές στη ζωή από το να επιτεθείς στον Μητροπολίτη Ανθιμο. Είναι φανερό πως απολαμβάνει τον ρόλο του αναχρονιστικού, φονταμενταλιστή ηγέτη. Η συνταγή του είναι απλή: φωνή, μισαλλοδοξία, πατριδοκαπηλία, μια ερωτική σχέση με την κάμερα και εμπορικές απόψεις.
Ολα θα ήταν καλά αν μιλούσαμε για μια άλλη εποχή. Επειδή, όμως, απέχουμε αρκετά χρόνια από τις λαοσυνάξεις μακεδονομάχων και τις αφρισμένες συγκεντρώσεις ζηλωτών κατά των ταυτοτήτων του σατανά, η ύπαρξη των γκέι δεν σοκάρει. Αν κάτι σοκάρει πραγματικά, είναι τα εκκαθαριστικά της Εφορίας.
Μια μικρή, διδακτική ιστορία: Πριν από δύο μήνες, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄ και ο υπουργός Οικονομικών Κίκης Καζαμίας συμφώνησαν ότι «η Εκκλησία της Κύπρου θα προχωρήσει σε 2-3 πωλήσεις ακίνητης περιουσίας και σε άλλες επενδύσεις». Μετά τη συμφωνία για τη φορολόγησή της, ένα ποσό από 10 μέχρι 20 εκατομμύρια ευρώ θα εισρεύσει στα ταμεία του κράτους. Μπορεί η κίνηση να μην απέτρεψε την είσοδο της Κύπρου στο γκρουπ των επαιτών της Ευρώπης, αλλά είχε τη σημασία της: Η κυπριακή Εκκλησία αντιλαμβανόταν το πνεύμα των δύσκολων καιρών.
Δεν συντρέχει κανένας λόγος να επιτίθεται κανείς με μένος στην Εκκλησία. Υπάρχουν άνθρωποι που παρηγορούνται με την παρουσία της. Υπάρχουν ιερείς που επιτελούν πραγματικό πνευματικό έργο. Υπάρχει, όμως, και η ενοχλητική αλήθεια.
Διαχρονικά ερωτήματα: Γιατί κανείς πολιτικός δεν μιλάει ανοιχτά για φορολόγηση της Εκκλησίας; Για τον διαχωρισμό της από το κράτος; Για αυτονόητα πράγματα τα οποία, ειδικά τώρα, θα έπρεπε να τεθούν, όχι ιδεολογικά, αλλά λογιστικά, με τον ίδιο ωμό τρόπο που η Εφορία και η ανεργία χτυπάνε αλύπητα; Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς, την ημέρα της ορκωμοσίας του, μίλησε σαν προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας, επικαλούμενος «τη βοήθεια του Θεού» για την έξοδο από την κρίση, λες και ο Μεγαλοδύναμος γνωρίζει από spreads; Και, στο κάτω κάτω, τι θα γίνει αν ο Θεός συμπαθεί περισσότερο τους Γερμανούς; Πού θα μας οδηγήσει η βοήθειά Του; Πέρα από το (κακό) χιούμορ, η ουσία κρίνεται στις πράξεις.
Η Εκκλησία, φωνάζει ήδη ο αντίλογος, προσφέρει μεγάλο φιλανθρωπικό έργο. Το επικαλέστηκε με πρωτοφανές πάθος και ο συνήθως μετριοπαθής Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, όταν η ανάγκη συζήτησης για τη φορολόγηση της Εκκλησίας έγινε επιτακτική: «Ας ξεκινήσει κι άλλος φορέας να δίνει στην Αθήνα 7.000 μερίδες φαγητό σε άπορους ανθρώπους, να τους ντύνει, να τους φροντίζει, και ας μας κατηγορήσουν τότε». Αυτό δεν λέγεται εμπεριστατωμένη απάντηση. Είναι ο ιδανικός τρόπος για να πεταχτεί η μπάλα στην εξέδρα. Καμία αντίρρηση, η φιλανθρωπία είναι μεγάλη υπόθεση και η προσφορά της Εκκλησίας είναι αξιοσημείωτη. Καιρός, όμως, είναι να σταματήσει η αυτοδιαφήμιση (δηλαδή αυτοακύρωση) της φιλανθρωπίας και να γίνει η προσφορά πιο ουσιαστική. Φαίνεται, όμως, πως δεν έχει έρθει – ούτε τώρα – ο καιρός.
Το ρεπορτάζ είναι των τελευταίων ημερών: «Αντισυνταγματική και ανήθικη θεωρεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος την πρόβλεψη του νέου φορολογικού νομοσχεδίου για τη φορολόγηση της Εκκλησίας. Ο αρχιεπίσκοπος αφήνει να εννοηθεί ότι εξετάζει το ενδεχόμενο προσφυγής στα δικαστήρια. Σημειώνει ότι η Εκκλησία αποτελείται από περίπου 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου το καθένα με τα δικά του φορολογικά βιβλία». Η επιλογή της λέξης «αντισυνταγματική» έχει ενδιαφέρον. Το άρθρο 4 παρ. 5 του συντάγματος της Ελλάδας αναφέρει ότι «οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Αν ίσχυε το σύνταγμα, δεν θα είχε εξαιρεθεί από το χαράτσι της ΔΕΗ η Εκκλησία (και τα γήπεδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η απάντηση, όμως, δεν κρύβεται στο σύνταγμα. Κρύβεται στις ψήφους.
Στις ψήφους που ανέτρεπαν κάθε προοδευτική, ευρωπαϊκή λογική, από ηθική και οικονομική σκοπιά, προσπάθεια εξορθολογισμού της σχέσης της Εκκλησίας με το ελληνικό κράτος. Επειδή, όμως, όλο αυτό το ποίμνιο που οι κυβερνήσεις φοβούνταν ότι θα στραφεί εναντίον τους με αρνητικές ψήφους έχει λάβει τα εκκαθαριστικά του και έχει καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό, αλλά οικονομικό, ήρθε η στιγμή (αν όχι τώρα, πότε;) να συζητήσουμε σοβαρά για τις διαχρονικές «καυτές πατάτες» της εκκλησιαστικής οικονομίας. Ο κόσμος αλλάζει, τα απαγορευμένα καλό είναι να συζητηθούν. Εχουμε φτάσει στην εποχή που ο Ανθιμος ενημερώνεται από το Internet, δεν έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο;
