Οι εκλογές έγιναν όπως τις ήθελαν οι ευρωπαίοι εταίροι μας οι δε «δραχμολάτρες» του ΣΥΡΙΖΑ σίγησαν, προσώρας, τουλάχιστον. Ο Τσίπρας τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του ευρώ (εδώ παρεισφρέει η λέξη του συρμού «κωλοτούμπα»). Aλλά το βολικό δίλημμα για ΝΔ κλπ. «ευρώ ή δραχμή» παρέμεινε αφού: α) κάποιοι αθυρόστομοι συριζικοί που θέλουν να επιδείξουν το προσωπικό τους εκτόπισμα «ευφυίας», εξακολουθούν ελαφρά τη καρδία να προτείνουν δραχμοφιλικές λύσεις που μας οδηγούν στα επέκεινα ενώ, β) οι αντισυριζικοί ευρω-πατριώτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, διακηρύσσοντας ότι η προτεινόμενη από κάποιες συνιστώσες τού ΣΥΡΙΖΑ επιστροφή στη δραχμή σημαίνει υποτροπή στην ξεχασμένη πλέον ασθένεια, την επάρατη νόσο του κομουνισμού, αλλά και συνακόλουθα εντροπία, εμφύλια σύρραξη, καθώς και βαθμολογική εξομοίωση της Ελληνικής Δημοκρατίας με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπου ο αφηνιασμένος πληθωρισμός της Γερμανίας είχε μετασχηματισθεί σε υπερπληθωρισμό οπότε οι Γερμανοί καταναλωτές φόρτωναν ένα καροτσάκι με δισεκατομμύρια μάρκων για να αγοράσουν είδη πρώτης ανάγκης από τον παντοπώλη τους.
Θα μπορούσε ίσως, ένα μακρόπνοο πρόγραμμα δουλειάς, πειθαρχίας, αιματηρών θυσιών και επικινδύνων για την σωματική ακεραιότητα δραχμικών διολισθήσεων, χάριν ανταγωνιστικότητας, κάτι που θα απαιτούσε ιώβειο υπομονή (που τώρα μας λείπει μετά από όσα έχουμε υποστεί και που άλλωστε ουδέποτε υπήρξε το «καλό κοστούμι» των Ελλήνων) να φέρει, με τη δραχμή, πολύ μακροπρόθεσμα, θετικά αποτελέσματα ανάκαμψης και ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών που τόσο στερηθήκαμε επί πολλά χρόνια με τους συνεχείς επαιτικούς μας δανεισμούς.
Μέχρι να επιτευχθεί όμως αυτό, οι περισσότεροι από μας, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος μέγας οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, θα έχουμε τελικά πεθάνει. Καλύτερα λοιπόν να ξεχάσουν προσώρας κάποιοι τη δραχμή, μέχρι που να μας θυμηθεί αυτή, καθότι η ροή των πλησιαζόντων γεγονότων αποδεικνύει ότι μια προσφυγή στο εθνικό μας νόμισμα τώρα, θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για μας, για ολόκληρη την Ευρώπη και ίσως όλο τον κόσμο. (Ορα ζωηρές ανησυχίες Ομπάμα).Παρά ταύτα η ταμπού φράση «εθνικό νόμισμα» ακούγεται όλο και πιο συχνά από κάποιους και ιδίως από το μέχρι πρότινος αισιόδοξο αφεντικό της ΕΚΤ κ. Ντράγκι.
Κατά τα άλλα, ο άλλοτε άτακτος που προκαλούσε θυμό και αμηχανία στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, κ. Σαμαράς, λόγω των πατριωτικών αντιμνημονιακών και ιδίως αντιπολιτευτικών θέσεών, κέρδισε τις εκλογές (ομολογουμένως δεν κατήγαγε σαρωτική νίκη) ενώ η Μέρκελ εξέφρασε την ευαρέσκειά της, ως άλλη Βασίλισσα Βικτώρια («We are amused») γιατί νίκησε ένας όψιμος ετεροχρονισμένος φιλομνημονιακός Ελληνας πολιτικός, για τον οποίο τώρα πλέον είναι αδιανόητο να υπάρξει μια Ελλάδα χωρίς ευρώ και βεβαίως χωρίς το προηγουμένως αναθεματισθέν μνημόνιο.
Οι εκλογές διεξήχθησαν και η ΝΔ βεβαίως τις κέρδισε. Μεγάλη εντύπωση όμως έχει προκαλέσει το αντισυριζικό μένος που επικράτησε ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες προ των εκλογών εβδομάδες στα κόμματα και στον Τύπο. Από τους κατά τα άλλα ήπιους έως και γλυκύτατους Οικολόγους-Πράσινους μέχρι τη ΝΔ, που ο «υπουργός προπαγάνδας» Μιχελάκης διέβλεψε τον επερχόμενο μεγάλο κίνδυνο από τους «νεοκομουνιστές» των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, ένθερμους υπέρμαχους των κρατικοποιήσεων και ενδεχομένως των κολεκτιβοποιήσεων που σε πολλές «κρυφές» δημοσκοπήσεις άφηναν πίσω την ΝΔ, ξεπερνώντας το απίστευτο 30%, όλοι ανησυχούσαν. Ο Μιχελάκης μάλιστα επιστράτευσε κάθε μέσο ακόμα και το βλοσυρό διανοούμενο κ. Αμυρά που έδινε δωρεάν μαθήματα στρατηγικής στη διεξαγωγή του αντάρτικου των πόλεων και εθεάθη σε μια εφ’όλης της ύλης τηλεοπτική συζήτηση υψηλού επιπέδου με επίλεκτο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πώς ένα κόμμα που οριστικά πλέον έχει φθάσει προ των πυλών της εξουσίας θα έκανε αντάρτικο στις πόλεις, είναι μια άλλη ιστορία που παραπέμπει νοερώς πάλι στην αλήστου μνήμης Δημοκρατία της Βαϊμάρης και τις εγγενείς αδυναμίες της, όπου κάτι παρόμοιο έπραξε και ο Χίτλερ με τα τάγματα εφόδου και τα SS, παρόλο που το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα παρουσίαζε αλματώδη άνοδο στις εκλογικές αναμετρήσεις και θα μπορούσε άνετα να κυβερνήσει χωρίς την ανάγκη προσφυγής σε βία και τρομοκρατία..
Καλλιεργήθηκε ένα χωρίς προηγούμενό του κλίμα συριζοφοβίας, με τον Τσίπρα πιο μοιραίο από τον Αλκιβιάδη της αθηναϊκής εκστρατείας στη Σικελία και τον Ανδρέα Παπαπανδρέου στην σύγχρονη Ελλάδα, όπου έφιππος μετά τις εκλογές του Μάη 1967 θα εισήρχετο θριαμβευτής στην Θεσσαλονίκη για να εγκαταστήσει δικτατορία (προλεταριάτου ή, Τριτοκοσμική), όπως είχε «προβλέψει» η Χούντα των Συνταγματαρχών που πρόκανε ευτυχώς και αποσόβησε τον κίνδυνο αποκαθιστώντας τη δημοκρατία.
Ενας γνωστός μου Αριστερός («Αριστερούλης» για την ακρίβεια) μου ομολόγησε με συντριβή ότι ψήφισε άλλο κόμμα διότι φοβόταν μην χάσει τις μετοχές που είχε σε κάποια Τράπεζα, αν κέρδιζε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι φοβίες τη βοηθεία μερίδας του Τύπου, που μας πρόβαλλε ένα trailer από μια σύγχρονη Κόλαση του Δάντη, που θα προκαλούσε ο ολετήρας ΣΥΡΙΖΑ, ου μη μόνον αλλά και οι αυστηρότατες προειδοποιήσεις από Εθνικές Τράπεζες αλλά και από τον ξένο Τύπο, ακόμα και τον βρετανικό «Guardian», έδωσαν μια πολύ γλαφυρή εικόνα τρόμου, φρίκης και απόλυτης καταστροφής που μας περίμενε ανυπόμονα και που πλάστης και δημιουργός τους δεν ήταν άλλος από τον νεοκομουνιστικό μόρφωμα των συνιστωσών, όπου εάν ο ελληνικός λαός προέβαινε στο απονενοημένο διάβημα υπερψήφισής τους θα συνακολουθούσε το μοιραίο «domino effect». Δεν το έκανε όμως, ευτυχώς. Για χαζούς μας περνάνε τους Ελληνες οι ξένοι που επιμένουν να χαρακτηρίζουν τον Τσίπρα χαρισματικό και λαοπλάνο πολιτικό εξοργίζοντας τους τόσους αντιχαρισματικούς πολιτικούς;
Βεβαίως, κατά μία άλλη άποψη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ (με κάποια δόση αυτογνωσίας) επιθυμούσε σφόδρα να αναλάβει την εξουσία, προκαλώντας στα ίδια του τα χέρια θανατηφόρα έκρηξη μιας πυρακτωμένης πατάτας. Κάπου εδώ ο νους μου ταξιδεύει στο βενιζέλειο σήμημα «συνευθύνη». Ως αμφίσημη λέξη μπορεί να αναγνωσθεί και σε παρελθοντική ευθύνη όπου συμμέτοχοι, συναυτουργοί και συμπράκτες υπήρξαν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ στα τόσα ασύγγνωστα αμαρτήματα της φοβερής περιόδου της μεταπολίτευσης με το κτηνώδες φαγοπότι του δημόσιου πλούτου (για αποκατάσταση της αλήθειας ο Βενιζέλος εντάχθηκε στο ΠαΣοΚ αργότερα, προκειμένου να συμπαρασταθεί και να υπερασπισθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου σε πολύ χαλεπούς καιρούς για τον τότε πρωθυπουργό).
Όμως εδώ η επικρατέστερη ανάγνωση είναι φυσικά η τωρινή ανάληψη ευθύνης από τα τρία κόμματα και ό,τι ήθελε προκύψει με το νέο κ. Υπουργό της Οικονομίας κ. Γιάννη Στουρνάρα (Τσάρος Ιβάν Στουρνάροφ) που επιμένει χωρίς να πείθει κανέναν (και πολύ φοβάμαι ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό) ότι υπάρχει έξοδος κινδύνου από την ολοένα εξαπλούμενη πυρκαγιά της κρίσης του ευρώ, που άναψαν οι εμπρηστές κερδοσκόποι. Κι εμείς τι να περιμένουμε όταν στις τόσες καλές κουβέντες του ο Σόιμπλε απέκλεισε τη «μεγαλοθυμία» (η αλληλεγγύη είναι ασύμφορη, γραμμένη μόνο στα χαρτιά) υποδηλώνοντας ότι αφού εμείς τα κάναμε, εμείς, φυσικά θα κάτσουμε να τα φάμε.
Μία οικονομικά πανίσχυρη –μέχρι τώρα- Γερμανία που εν πολλοίς ακολουθεί μία πολιτική της Οικονομικής Αυστριακής Σχολής του Λούντβιχ φον Μίσσες και του Φρίντριχ φον Χάγιεκ θέλει προφανώς να καθυποτάξει όλη την Ευρώπη για οικονομικό της όφελος. Αφετέρου, όλοι οι μεσογειακοί λαοί αποδεικνύονται άβουλοι και ανίκανοι να συγκροτήσουν έναν ικανό Αξονα που με διπλωματική διακριτικότητα θα επιχειρήσει να την συνεφέρει από την τρέλα του μεγαλείου, μία χρόνια ασθένειά της.που τα νοσήλειά της πληρώνουν οι άλλοι Ευρωπαίοι και όχι μόνο.
