Η Χρυσή Αυγή, παρά τους τραμπουκισμούς των μελών της και τις αποκαλύψεις του ναζιστικού πιστεύω της, κράτησε σταθερά τους ψηφοφόρους της. Το φαινόμενο δεν επιδέχεται μια συγκυριακή ερμηνεία. Ερχεται από πιο μακριά. Ερχεται από ένα εθισμό σε φαινόμενα βίας και λαϊκισμού. Ο Βίνκλερ, μελετητής της καταστροφής της εύθραυστης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μας είχε πει στο «Βήμα»: «Ο κίνδυνος δεν είναι από τους ναζιστές, αλλά από τους λαϊκιστές που μπορούν να φέρουν τη δημοκρατία σε κίνδυνο εάν τα δημοκρατικά κόμματα προσαρμοστούν σε αυτές τις τάσεις και δεν τις αντιμετωπίσουν αποφασιστικά και επιθετικά, ενδεχομένως και με τον κίνδυνο να χάσουν προσωρινά σε δημοτικότητα». Η υποχώρηση σε βερμπαλισμούς, σε υπερυποσχέσεις, σε κολακεία των πιο καθυστερημένων στρωμάτων, η υποχώρηση στις σημερινές δυσκολίες, η επαγγελία ενός παρελθόντος ως μέλλοντος καλλιεργούν τις λαϊκίστικες αυταπάτες και τρέφουν τις μάζες με τις χειρότερες ψευδαισθήσεις. Τότε το «τέρας» εγκαθίσταται για τα καλά στη συνείδησή μας.
Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. (…) Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. (…) Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Οταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε».
Οταν τα κόμματα ή ορισμένα media δεν αντιμετωπίζουν αποφασιστικά τα φαινόμενα αυτοδικίας (περίπτωση Παιανίας), όταν δημοσιογράφοι ντρέπονται να ρωτήσουν τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής για το ναζιστικό πιστεύω τους, όταν υπάρχουν «αριστερές» δυνάμεις που κλείνουν τα μάτια στο μεταναστευτικό, όταν κανένα κόμμα δεν τολμάει να θίξει το Δημόσιο (τους πελάτες τους), έρχονται αυτοί (εθνικιστές, λαϊκιστές, ναζιστές κ.ά.) που απαντούν ισοπεδωτικά σε όλα τα ζητήματα και «κερδίζουν». Κερδίζουν καταστρέφοντας.
Και για να τελειώσω με τον Μάνο Χατζιδάκι: «Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο απ’ το μυαλό της κότας».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
