Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και “πέθανε” στις ημέρες του Γιώργου Παπανδρέου! Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως πρόκειται για μια κλασική περίπτωση που ο πατέρας φτιάχνει και ο γιος καταστρέφει, αλλά στην πολιτική τα πράγματα είναι περίπλοκα και δεν είναι πάντα δυνατή η εξαγωγή ενός ασφαλούς συμπεράσματος. Το ασθμαίνον ΠΑΣΟΚ βρίσκεται τώρα πια στα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος καλείται να διαχειριστεί την πιο δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί ποτέ το κόμμα αυτό. Οι αποφάσεις που θα πάρει θα είναι καθοριστικές όχι μόνο για την επιβίωση, τη διάρκεια αλλά και την πορεία του κόμματος αλλά και της ίδιας της χώρας.
Ο πολιτικός αυτός σχηματισμός διαδραμάτισε ένα σημαντικό ρόλο για τη χώρα από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, ίσως το σημαντικότερο, αφού βρέθηκε στην εξουσία για αρκετές δεκαετίες και χάραξε πολιτικές που σημάδεψαν το μέλλον του τόπου. Με δεδομένο δε το γεγονός ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα στηρίζεται στα κόμματα για να λειτουργήσει, το ΠΑΣΟΚ, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα δημοκρατικά κόμματα, μπορεί και πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του αλλά και να συνδράμει στη δημιουργία πολιτικών που θα διασφαλίσουν το μέλλον της χώρας.
Κατά το σχηματισμό της τρέχουσας κυβέρνησης ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ επέλεξε να μη συμμετέχει κανείς σ’ αυτή από τα λεγόμενα “πρωτοκλασάτα” στελέχη του δυναμικού του. Η κίνηση αυτή, πέραν όλων των άλλων ισχυρισμών που προεβλήθησαν, ίσως να κρύβει και κάτι βαθύτερο. Την ανάγκη για αλλαγή όχι μόνο του ονόματος και των εμβλημάτων, που προανήγγειλε ο Βενιζέλος, αλλά και το ξεκαθάρισμα του στελεχιακού του δυναμικού, το οποίο στα μάτια του λαού μοιάζει με βαρίδι που το τραβάει πίσω.
Ορισμένα από τα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ έχουν συνδεθεί άρρηκτα στο θυμικό των Ελλήνων τόσο με περιπτώσεις κακοδιαχείρισης και αποτυχίας όσο και με περιπτώσεις αδράνειας κι εξυπηρέτησης μικροκομματικών και όχι μόνο συμφερόντων, κι έτσι δύσκολα οι ψηφοφόροι θα του δώσουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους ξανά. Η κυριότερη αλλαγή στην οποία πρέπει να προβεί ο αρχηγός του τρίτου πια σε δύναμη κόμματος, αν θέλει να το αναστήσει, θα πρέπει να είναι ακριβώς αυτή. Άνθρωποι και πρόσωπα με δυναμική, με ιδέες, με οράματα και με όρεξη για δουλειά υπάρχουν πολλοί. Άνθρωποι νέοι χωρίς εξαρτήσεις, σύγχρονοι κι απαγκιστρωμένοι από τις μικροκομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Εκεί πρέπει να στρέψει το βλέμμα του ο Βενιζέλος αν πράγματι επιθυμεί να οδηγήσει ξανά το κόμμα του στα έδρανα της κυβέρνησης κι αν πράγματι θέλει να δει τη χώρα του να κινείται με αξιοπρέπεια προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Από τις τελευταίες δυο εκλογικές αναμετρήσεις έγινε σαφές πως υπάρχουν μόνο δυο δρόμοι πια, ή αριστερά ή δεξιά. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Στο ΠΑΣΟΚ της τελευταίας εικοσαετίας υπήρξε η εντύπωση πως υπάρχουν πολλές επιλογές και ο δρόμος που ακολουθήθηκε κατά περιπτώσεις ήταν ασαφής και σε καμία περίπτωση αντίστοιχος με τη σοσιαλιστική του ιδεολογία. Η αντιστοιχία αυτή κατέταξε στη συνείδηση του λαού το ΠΑΣΟΚ στη δεξιά πτέρυγα της πολιτικής κι έτσι έμεινε κενός ο χώρος του σοσιαλισμού και της αριστεράς που με ευκολία μπόρεσε να γεμίσει ο Τσίπρας. Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο ζήτημα το οποίο καλείται ο Βενιζέλος να διαχειριστεί και με τις κινήσεις του θα πρέπει να επαναφέρει χωροταξικά το ΠΑΣΟΚ στη θέση που του αρμόζει.
Λύσεις, θέσεις και προτάσεις μεσοβέζικες δε θα αφήσουν πια περιθώρια στο ΠΑΣΟΚ για να ανασάνει.
