Υπάρχει ένα θετικό στοιχείο στην κυβέρνηση: Δεν μετέχουν πολλά πρόσωπα φθαρμένα από τη συνεχή άσκηση εξουσίας, ενώ υπάρχουν και αρκετοί τεχνοκράτες με επιστημονική εμπειρία, που μένει βέβαια να αποδειχθεί η διοικητική και πολιτική ικανότητα τους στην διαχείριση της εξουσίας.
Από εκεί και πέρα βέβαια, χωρίς να θέλουμε να προτρέξουμε, υπάρχουν και αρκετές αμφιβολίες για τις δυνατότητες πολλών υπουργών να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν. Είναι σαφές ότι επικράτησε στη λογική των πολιτικών αρχηγών και ιδιαίτερα των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου μια αντίληψη επίλυσης εσωτερικών κομματικών προβλημάτων με τη διανομή των υπουργείων.
Ο κ.Σαμαράς φαίνεται ότι επέλεξε κυρίως πρόσωπα που τον στήριξαν και δεν τον αντιπολιτεύτηκαν όλη αυτή την περίοδο. Προτίμησε τους πιστούς φίλους του, έστω κι αν είχαν λιγότερες ικανότητες από κάποια άλλα στελέχη του που δεν δίστασαν να τον αμφισβητήσουν πολλές φορές, σε βασικές πολιτικές επιλογές του. Επέλεξε πρόσωπα που ξέρουν πολύ καλά ότι οφείλουν την ανέλιξη τους σ’ αυτόν και δεν πρόκειται να του δημιουργήσουν προβλήματα. Αποτέλεσμα; Σε μια σειρά κρίσιμα υπουργεία, όπως τον Υγείας και το Εργασίας να βρεθούν πρόσωπα, για τα οποία εξαρχής υπάρχουν πολλά ερωτηματικά για το αν θα μπορέσουν να διαχειριστούν καταστάσεις, που μάλλον υπερβαίνουν το ανάστημα τους…
Από την άλλη μεριά ο κ. Βενιζέλος έφτασε στα άκρα, μια σωστή κατ’ αρχήν αντίληψη: να μην αξιοποιηθούν στελέχη που έχουν ταυτίσει την ύπαρξη τους με τη διαχείριση της εξουσίας. Ετσι επέλεξε άχρωμα και χωρίς καμία πολιτική εμπειρία τεχνοκρατικά στελέχη, δίνοντας την εντύπωση ότι στηρίζει μεν την κυβέρνηση αλλά επί της ουσίας δεν θέλει να έχει καμία ευθύνη για την άσκηση εξουσίας, θεωρώντας προφανώς ότι έτσι δεν θα εισπράξει άλλο πολιτικό κόστος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και για ένα από τα ικανότερα στελέχη που μετέχουν στην κυβέρνηση και έχει μετάσχει στο παρελθόν από άλλες θέσεις σε κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ, τον κ. Ράπανο, θέλησε να αποστασιοποιηθεί διαρρέοντας την πληροφορία ότι δεν ήταν δική του επιλογή… Είναι αξιοσημείωτο επίσης, ότι σε μια επίδειξη αρχηγικού στιλ, δεν θεώρησε αναγκαία να συζητήσει τις επιλογές του με κανένα κομματικό στέλεχος.
Ο κ. Κουβέλης από την πλευρά του, αφού έκανε το μεγάλο βήμα να μετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, δίστασε κι αυτός να αξιοποιήσει σε κυβερνητικές θέσεις μια σειρά από ικανά στελέχη του κόμματος του. Έτσι επέλεξε πρόσωπα που πρόσκεινται μεν ιδεολογικά στη ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν έχουν ενεργό κομματική δράση, θεωρώντας κι αυτός προφανώς ότι έτσι μειώνει το πολιτικό κόστος.
Όσο θεμιτές κι αν ακούγονται αυτές οι επιλογές, δεν νομίζω ότι ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας χώρας που βρίσκεται ουσιαστικά σε κατάσταση χρεοκοπίας και έχει να αντιμετωπίσει τόσο την εσωτερική ανασυγκρότηση όσο και μια δύσκολη και επώδυνη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Ας ελπίσουμε ότι η όποια κριτική μας θα διαψευστεί και ότι η νέα κυβέρνηση θα αποδείξει, για το καλό όλων μας, ότι μπορεί πράγματι να πετύχει τους δύσκολους στόχους της…
