«Ποιοι πολιτικοί θα είναι αρκετά γενναίοι ώστε να πουν στους ψηφοφόρους τους ότι οι μέρες της αφθονίας παρήλθαν;», διερωτάται σε άρθρο του στη βρετανική εφημερίδα Independent, ο συγγραφέας Τζον Κάμπνερ. «Ελάχιστες εκλογές είναι τόσο σημαντικές όσο οι χθεσινές στην Ελλάδα, εν μέσω αυστηρών προειδοποιήσεων από την ελίτ της Ευρώπης ότι οι ψηφοφόροι πρέπει να συνεχίσουν να υιοθετούν την επιβεβλημένη από τους γερμανούς λιτότητα για να απομακρύνουν το ενδεχόμενο μιας χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης. Το αποτέλεσμα θα έχει βραχυπρόθεσμα, σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο ζωής εκατομμυρίων ατόμων, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πολύ πιο μακριά», γράφει.
«Με την ύφεση στην Ελλάδα να εισέρχεται στο πέμπτο χρόνο, είναι πολλοί εκείνοι που υποφέρουν έντονα και πραγματικά. Φαίνεται ότι θα επιτραπεί στους Έλληνες να επαναδιαπραγματευτούν τμήματα του μνημονίου, αλλά πιθανότατα μόνο στις παρυφές της συμφωνίας. Μοιάζει δύσκολο να φανταστεί κανείς μια εποχή που η χώρα θα ξανασταθεί στα πόδια της και όποτε -εάν- το κάνει φαίνεται ακόμη πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον ιδιωτικό τομέα να παράγει αρκετό ώθηση για ανάπτυξη. Υπό τον ζουρλομανδύα που έχει επιβάλει η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η γερμανική κυβέρνηση, ο δημόσιος τομέας δεν θα έχει τίποτε να προσφέρει. Ακόμη κι αν το φάρμακο παραείναι πικρό, οδηγώντας την ανεργία σε υψηλότερα επίπεδα και να πνίξει την ανάπτυξη, η γερμανική διάγνωση του αρχικού νοσήματος είναι αναμφισβήτητη. Η καταφανής κατανάλωση που προκύπτει από τα εύκολα χρήματα της παγκοσμιοποίησης δεν επρόκειτο ποτέ να κρατήσει. Η πιο παραγωγική και λιγότερο σπάταλη Τευτονική προσέγγιση είχε με όλη τη βαρύτητα το πλεονέκτημα της αειφορίας», εξηγεί.
«Η Ελλάδα μπορεί να είναι το επίκεντρο της κρίσης, όμως αυτή είναι μια ευρωπαϊκή κρίση απληστίας και ανευθυνότητας. Θα χρειαστούν πολλά περισσότερα και όχι μόνο διασώσεις και παραινέσεις στους ψηφοφόρους για να λυθεί. Αυτό που αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο οικονομικό παράδειγμα που δεν εξαρτάται από τις υπερβολές του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Όμως ποιος πολιτικός οπουδήποτε στην Ευρώπη θα είναι αρκετά γενναίος ώστε να πει στους ψηφοφόρους ότι οι μέρες της υπεραφθονίας τελείωσαν και θα πρέπει να βρουν λιγότερο υπερβολικούς από υλικής άποψης τρόπους να ορίζουν την επιτυχία; Αυτό όμως είναι κανείς δεν θέλει να ακούσει», καταλήγει.
