Η ανταπόκριση του κοινού στις παραστάσεις του «Τροβατόρε», της πρώτης από τις δύο εφετινές παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) στο Ηρώδειο, ήταν εντυπωσιακή. Και συγκινητική, μπορεί να πει κανείς, δεδομένης της οικονομικής και της γενικότερης κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας. Το γεγονός ότι χιλιάδες Αθηναίοι «ψηφίζουν» τη Λυρική και συμμετέχουν ενεργά με το θερμό τους χειροκρότημα επιλέγοντας την όπερα από οτιδήποτε άλλο – έστω κι αν το κάνουν απλώς για να εκτονωθούν – είναι στοιχείο θετικό, άξιο λόγου και σεβασμού.
Ωστόσο, από καλλιτεχνική άποψη, ο «Τροβατόρε» μάλλον δεν κέρδισε το στοίχημα. Ο ιταλός σκηνοθέτης Στέφανο Πόντα, ο οποίος υπέγραψε επίσης τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς, παρουσίασε μια παράσταση παλιομοδίτικα σκοτεινή και «δυσκίνητη». Οι συμβολισμοί που επέλεξε – αισθητικά άσχημοι και μάλλον όχι ξεκάθαροι στην αποκρυπτογράφησή τους – συχνά εμπόδιζαν τη μουσική του Βέρντι να «ανασάνει». Κατώτερη των περιστάσεων η Ορχήστρα υπό τον Λουκά Καρυτινό και όσο για τους πρωταγωνιστές – στη διανομή της πρεμιέρας – ουδείς εξ αυτών κατόρθωσε να ανταποκριθεί ιδιαιτέρως εντυπωσιακά στις ούτως ή άλλως υψηλές απαιτήσεις του ίδιου του ρωμαϊκού ωδείου. Oι όποιοι περιορισμοί είναι βεβαίως γνωστοί και η αλήθεια είναι ότι η ΕΛΣ έχει επιτύχει πραγματικό άθλο τον τελευταίο χρόνο σε οικονομικό επίπεδο. Μοιραία λοιπόν οι απαιτήσεις ανεβαίνουν και στο καλλιτεχνικό…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
