Αχέροντας-Τριχωνίδα: Μπάνιο σε γλυκά νερά

Από την κεντρική πλατεία του Καινούργιου, ο δρόμος αριστερά ανηφορίζει για το χωριό Βλοχός (6 χλμ.) και την ακρόπολη των Θεστιέων (3 χλμ. μετά), χαρίζοντας συνεχώς ωραία θέα προς τη λίμνη πίσω και δεξιά προς τις καταπράσινες πλαγιές. Η απότομη σιδερένια σκάλα ανεβαίνει από το μοναστήρι του Βλοχού στην κορυφή της ακρόπολης. Από εκεί, ανάμεσα στις θεόρατες πέτρες, ο επισκέπτης ακουμπά το βλέμμα του στα βουνά πίσω και το αφήνει να ταξιδέψει μαλακά, σαν τούφα άχλης, προς τη λίμνη κάτω.

Καθώς κάθεστε στα πολύ περιποιημένα καφέ και εστιατόρια, παρακολουθείτε ανάμεσα στα κλαδιά των πλατανιών με τα λίγα κιτρινισμένα φύλλα τα ταχύπλοα σκάφη να σέρνουν τους αθλητές του wakeboard (θαλάσσιο σκι με μια σανίδα), από την περιοχή αλλά και άλλες περιοχές της Ελλάδας που προπονούνται στο camp που δημιούργησε η Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου (www.geagr.gr). Πραγματικά μια καλοκαιρινή εικόνα.

Από εδώ μπορείτε να φθάσετε στο Θέρμο, το κεφαλοχώρι της περιοχής, με την ωραία πλατεία με το άγαλμα του Κοσμά του Αιτωλού. Ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο συντηρούν τις ιστορικές μνήμες της περιοχής. Ενα ακόμη σημείο για την απόλαυση του δειλινού στη λίμνη είναι από το ξενοδοχείο «Αλθαία» στο Πετροχώρι, 4 χλμ. από το Θέρμο.

Μετά ακολουθείτε το μονοπάτι ανάμεσα στα πλατάνια και πάνω από μικρά ξύλινα γεφυράκια. Ετσι φθάνετε στο σημείο όπου το μονοπάτι γίνεται υδάτινο και προχωρεί μέσα στα νερά του ποταμού. Τώρα, τους μήνες του καλοκαιριού που τα νερά είναι ρηχά, ανεκτά στο σώμα και πεντακάθαρα, αισθάνεσαι να έρχεται από μια σπηλιά στην αριστερή όχθη ένα ψυχρό ρεύμα αέρα να σας χαϊδεύει και αμέσως νιώθετε την κρυάδα των ορμητικών νερών που αναβλύζουν πίσω από τα κλαδιά των δένδρων στα πόδια σας.

Αυτή είναι η πηγή που βγαίνει από τη Σπηλιά του Στοιχειού. Το νερό της είναι γλυκό και γάργαρο αλλά, σύμφωνα με τον θρύλο, δεν ήταν πάντα έτσι. Ο δράκος που ζούσε σε αυτή τη σπηλιά φαρμάκωνε το νερό. Τον σκότωσε κάποιος Αηδωνάτος (ή ήταν μήπως ο Αϊδωνέας, ένας από τους θεούς του Κάτω Κόσμου;) που έγινε Αϊ-Δονάτος, τοπικός άγιος και προστάτης της περιοχής, πολιούχος της Γλυκής. Ετσι τα νερά έγιναν ξανά γλυκά, όπως είναι σήμερα, και το χωριό ονομάστηκε Γλυκή.

Πάντως, αν και το τοπίο είναι τόσο επιβλητικό, σε καμία περίπτωση δεν πείθει τον σημερινό επισκέπτη ότι μπορεί να αποτελεί είσοδο στον κόσμο του ερέβους και της λύπης. Προχωρείτε και απολαμβάνετε τα νερά που τρέχουν από παντού – ακόμη και από μικρές τρύπες στους βράχους σαν σιντριβάνια -, τα φωτεινά γαλάζια χρώματα του νερού στα πιο βαθιά σημεία και όλες τις διαβαθμίσεις του πράσινου στις όχθες του φαραγγιού, ως το σημείο, το μοναδικό, όπου πρέπει να μπείτε – για τους θερινούς μήνες μιλάμε πάντα – ως τον λαιμό στο νερό, για να συνεχίσετε ως το γεφύρι του Ντάλα.

Αν δεν θέλετε να μπείτε στο νερό, μπορείτε να απολαύσετε τις Πηγές από ψηλά, πεζοπορώντας στη Σκάλα της Τζαβέλαινας, ως το γεφύρι του Ντάλα, απ’ όπου μπορείτε να μπείτε στο νερό και να επιστρέψετε από την κοίτη ως τη Γλυκή. Αλλά μπορείτε και να συνεχίσετε την κοπιαστική πεζοπορία ως το φημισμένο κάστρο της Κιάφας, ψηλά στα όρη του Σουλίου.