Ο Ρενάτο Τζανέλα διαθέτει εκείνο το είδος ενθουσιασμού που σου δίνει την εντύπωση πως τον αφορούν τα πάντα. Ενας ενθουσιασμός που γίνεται αυτομάτως μεταδοτικός και σου δημιουργεί σχεδόν τη σφοδρή επιθυμία να φορέσεις ένα κολάν και να αρχίσεις τις πιρουέτες για να τον ευχαριστήσεις. Ο διευθυντής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο οποίος γεννήθηκε στη Βερόνα, για αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή τον πήγε. Εφηβος έπαιζε μπάσκετ, «ήταν το μεγάλο πάθος μου ως παιδί και ακόμη παίζω μερικές φορές όποτε βρίσκω χρόνο». Εντελώς τυχαία δούλεψε ως κομπάρσος σε μια παραγωγή μπαλέτου στην πόλη του. Οι συναθλητές και οι φίλοι του τον κορόιδευαν – φανταστείτε τη σκηνή περίπου σαν τον «Μπίλι Ελιοτ» δηλαδή, μόνο που αντί για τη βιομηχανική Αγγλία όλα συνέβησαν σε μια όμορφη ιταλική πόλη με ρομαντική ατμόσφαιρα. Ο νεαρός Ρενάτο μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού.

«Παρ’ όλο που το έπαιζα πολύ μάτσο, ένιωσα την ανάγκη να στραφώ προς τα εκεί. Και πώς να μη γοητευτείς άλλωστε; Υπάρχουν κορίτσια γύρω σου που ιδρώνουν μαζί σου, κορίτσια με υπέροχα σώματα που σηκώνουν με αρμονία τα καλλίγραμμα πόδια τους. Ετσι με κέρδισε ο χορός. Εχω τέσσερα παιδιά, είμαι ωστόσο σε επαφή με τη θηλυκή πλευρά μου».

Τυπικός Ιταλός, ο σενιόρ Τζανέλα δεν μπορεί να μείνει ακίνητος στην καρέκλα του, αλλάζει συνεχώς θέση και εκφράσεις, σταυρώνει τα πόδια, παίζει με τα μαλλιά του, κάνει χειρονομίες και μιλάει για τις γυναίκες της χώρας που τον φιλοξενεί τον τελευταίο χρόνο: «Οι ελληνίδες χορεύτριες διακρίνονται από κάτι βαθύ, κάτι γήινο, μια στέρεη επαφή με το έδαφος που την καταλαβαίνω και εγώ επειδή προέρχομαι από τον χώρο του αθλητισμού».

Οσον αφορά το τι έργο θα πρότεινε για την πρώτη γνωριμία ενός Ελληνα με τον κόσμο της Λυρικής Σκηνής, έχει πολλά να πει: «Θα πρότεινα το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” του Προκόπιεφ στο πρόσφατο ανέβασμά του, αν θέλει να εντυπωσιάσει την κοπέλα του. Θα ήταν μια τέλεια πρόταση για ένα ζευγάρι. Ενας άντρας μόνος του θα μπορούσε να βρει ενδιαφέρουσα σίγουρα τη βερσιόν μου στο “Μπολερό” του Ραβέλ, όπου ο άντρας είναι ο ρυθμός και η γυναίκα είναι η μελωδία, ο άντρας θέλει να ελέγχει τη γυναίκα, η γυναίκα θέλει να αλλάξει τον άντρα, όπως γίνεται στη ζωή. Ο “Σπάρτακος” του Αράμ Χατσατουριάν είναι επίσης ένα ωραίο μπαλέτο. Από όπερα, ο “Ντον Τζιοβάνι” του Μότσαρτ ή ο “Οθέλλος” του Βέρντι· έχουν και τα δύο να κάνουν με την ισχύ, την εξουσία, τον φθόνο – θέματα που αφορούν τους άντρες».

Ο Ρενάτο Τζανέλα θα παρουσιάσει δύο χορογραφίες του με το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στις 30 Ιουνίου και 1η Ιουλίου στη Ρωμαϊκή Αγορά.