Η απάντηση της Γαλλίας στο Βερολίνο για την «πολιτική ένωση» της Ευρώπης, που ήρθε 24 ώρες μετά την πρόταση που διατύπωσε η Γερμανίδα καγκελάριος από τον Γάλλο υπουργό Ευρωπαικών Υποθέσεων Μπερνάρ Καζνέβ, αποτελεί εξέλιξη μεγίστης σημασίας. Γιατί; Επειδή, όπως δήλωσε ο Καζνέβ, «η θεσμική μεταρρύθμιση δεν θα πρέπει να αποτελεί ένα προαπαιτούμενο στις άμεσες απαντήσεις που επιτάσσει η κρίση».
Σύμφωνα με τον αρμόδιο επί του θέματος Γάλλο υπουργό, η πολιτική ένωση «δεν μπορεί να γίνει ορατή χωρίς την ένταξη των λαών και η ένταξη αυτή θα παραμένει αδύνατη για όσον καιρό η ΕΕ δεν αποδεικνύει την ικανότητά της να δίνει απαντήσεις στην κρίση».
Όταν πριν από μερικούς μήνες η κυρία Μέρκελ είχε αναπτύξει για πρώτη φορά τις θέσεις της περί «πολιτικής ένωσης» της Ευρώπης σε συνέδριο του κόμματός της, ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι η Γαλλία θα τις αμφισβητούσε – κάθε άλλο μάλιστα – α, εδώ, ουδείς είχε δώσει βεβαίως και σημασία στην πλήρη ανάπτυξη του γερμανικού σχεδίου. Ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί είχε συρθεί πλήρως πίσω από την «πολιτική ένωση», όπως τη φαντάζεται το Βερολινο, δηλαδή, ουσιαστικά, πίσω από την τελική και πλήρη θεσμοποίηση της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Ο γαλλικός λαός, τον έστειλε σπίτι του και τον έστειλε ακριβώς γι αυτό το λόγο: στο ντιμπέιτ ανάμεσα στους δύο υποψηφίους, το θέμα που ουσιαστικά κυριάρχησε δεν ήταν άλλο παρά η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη….
Οι Γάλλοι σήμερα λένε το αυτονόητο: ότι δεν θα επιτρέψουν στο Βερολίνο να εκμεταλλευθεί την κρίση χρέους προκειμένου να κυριαρχήσει στα πάντα. Ότι η Ευρώπη πρώτα θα πρέπει να ισορροπήσει ξανά και μετά θα πρέπει να προχωρήσει σε πολιτική ένωση. Ότι η κρίση δεν μπορεί να γίνει ο μηχανισμός αιφνίδιας κατάληψης του ευρωπαικού κοινού οικοδομήματος από τους Γερμανούς, κάτι που δύο χρόνια τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη και αποτυπώθηκε ήδη ως ένα βαθμό θεσμικά, με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, αλλά και πολιτικά και οικονομικά με όλα όσα έχουμε ζήσει. Η προσπάθεια γερμανοποίησης φτάνει σήμερα σε ακραία όρια, με την επιμονή του Βερολίνου να θέσει πλέον και την Ισπανία κάτω από τον πλήρη και άμεσο έλεγχο του, όπως έγινε ήδη με άλλες χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, που, όπως έχουμε αμέτρητες φορές υπογραμμίσει, έχει η ίδια τεράστιες ευθύνες γι αυτό, αφού η Ελλάδα έγινε με ευθύνη της ο δούρειος ίππος για τη με αιφνιδιασμό κατάληψη της Ευρώπης από τη Γερμανία.
Τώρα, τη στιγμή που το Βερολίνο κάνει ότι μπορεί για να «καταπιεί» και την Ισπανία μέσα από την κρίση, οι Γάλλοι βάζουν τέρμα στην εκμετάλλευση της κρίσης χρέους από τους Γερμανούς. Τι λένε ουσιαστικά στους Γερμανούς, με αφορμή τη συζήτηση για τα ευρωομόλογα; Λένε ότι αν θέλουν την πολιτική ένωση, πρέπει πρώτα να αποδείξουν ότι δεν εκμεταλλεύθηκαν την κρίση ακριβώς για να πετύχουν την πολιτική ένωση όπως αυτή τους βολεύει σε εθνικό επίπεδο. Λένε ότι αν θέλουν πολιτική ένωση, πρέπει να αναλάβουν κι εκείνοι κόστος, κάτι που το Βερολίνο απεχθάνεται να ακούει, ακριβώς επειδή όλη η πολιτική του χτίστηκε με άξονα την πλήρη εκμετάλλευση της κρίσης.
Στην ουσία, είμαστε πια μπροστά στη σχάση του πυρήνα της Ευρώπης: μπροστά στην πολύ παλιά και ουσιαστική σύγκρουση των δύο χωρών πυλώνων της για το μέλλον του ευρωπαικού οικοδομήματος. Επί της ουσίας, το Βερολίνο έχασε ήδη το παιγνίδι της κυριαρχίας και η αντίστροφη μέτρηση για την απογερμανοποίηση της Ευρώπης, έχει πλέον αρχίσει. Φυσικά, οι Γερμανοί δεν θα τα δεχθούν αυτά τόσο εύκολα. Μια τέτοια σχάση του πυρήνα, όταν γίνεται στο εργαστήριο, είναι ελεγχόμενη. Όταν όμως γίνεται στην πραγματικότητα, προκαλεί τις τρομερότερες εκρήξεις…
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για μας; Σημαίνουν ένα και μόνο: ότι πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να μείνουμε παρόντες στα τεκταινόμενα για την αναδιαμόρφωση της Ευρώπης, που μόλις τώρα ξεκινάει… Το Βερολίνο ηττάται. Ας μην είμαστε εμείς το μεγάλο θύμα πριν την ήττα του, ας μη του δώσουμε κανένα όπλο που θα το στρέψει αμέσως επάνω μας. Αυτό είναι που πρέπει με κάθε τρόπο να πετύχουμε για τη χώρα, με όποιο εκλογικό αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός αποφασίσει. Κι αυτό, φαίνεται, ευτυχώς, να το έχουν αντιληφθεί πλέον όλοι.
