Κρις Ραντάνοφ: «Είμαι μόνος μου απέναντι στην ανθρωπότητα»

Παίζοντας με τη μεταμόρφωση: Με πρώτη ύλη τα «Ασματα του Μαλντορόρ» του Κόμη του Λοτρεαμόν αλλά και στοιχεία από τα ζωή του, ο ηθοποιός Κρις Ραντάνοφ παίζει στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σκουρλέτης με την ομάδα Bijoux de Kant.

«Πρόκειται για μια συρραφή από τα άσματα του Μαλντορόρ ενώ παράλληλα έχουμε προσεγγίσει και τον ίδιο, μέσα από αυτό το δίπολο, το δισυπόστατο που χαρακτήριζε τον ίδιο τον ποιητή. Ανδρας και Γυναίκα, κακό και καλό, Λοτρεαμόν και Ιζιντόρ Ντυκάς που ήταν και το πραγματικό του όνομα. Γι΄αυτό και μιλάμε για «Το Εγκώμιο μιας Μεταμόρφωσης»», επισημαίνει ο Κρις Ραντάνοφ, που γοητεύτηκε από την προσωπικότητα και τα έργα του γάλλου σκοτεινού ποιητή του 19ου αιώνα.

«Μέσα από το έργο του καταλαβαίνουμε ότι μισεί την ανθρωπότητα, γιατί δεν έχει ζήσει». Γι΄αυτό και μέσα στον τριακοσίων τετραγωνικών μέτρων χώρο του Υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη έχει στηθεί το εικαστικό περιβάλλον για να υποδεχτεί τον ερμηνευτή-ποιητή, ενώ γύρω του έχει πάρει θέση το κοινό:

«Είμαι μόνος μου απέναντι στην ανθρωπότητα», λέει με νόημα ο Κρις Ραντάνοφ: «Οπως ο ίδιος ο Λοτρεαμόν, έτσι κι ο δικός μας ήρωας ποτέ δεν κατάφερε να συνυπάρξει με τους ανθρώπους. Με τις μεταμορφώσεις του όμως προσπαθεί να ξαναγυρίσει στις ρίζες της γης περνώντας μέσα από διαφορετικά στάδια _πίθηκος, γουρούνι…

«Προτιμώ να βλέπω ένα ερπετό τυλιγμένο γύρω από το λαιμό μου, παρά τα μάτια σου», λέει-λέω κάπου», αναφέρει σχετικά και υπογραμμίζει τη δημιουργία αυτού του εικαστικού σύμπαντος χάρη στον σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη και τον μουσικό Γιάννη Δαλακούρα.

Για να προσεγγίσει τον ήρωά του, ο Κρις Ραντάνοφ ακούμπησε, όπως λέει, «στις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου και ανέσυρα εκείνες τις στιγμές που μέσα μου μισούσα κι εγώ τους ανθρώπους…».

Μια από τις σκοτεινές φυσιογνωμίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Ιζιντόρ Ντυκάς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε το 1846 στην Ουρουγουάη από πλούσια οικογένεια Γάλλων. Ολοκλήρωσε τα «Ασματα του Μαλντορόρ» σε ηλικία 24 ετών και πέθανε. Το ποιητικό του έργο δεν εκδόθηκε ποτέ ενόσω ζούσε γιατί ως «καταραμένος» αποτελούσε πρόκληση για την εποχή.

Τον ανακάλυψαν και τον αποκάλυψαν οι Σουρεαλιστές το 1917, οι οποίοι και τον έχρισαν πρόδρομό τους. Μέσα από την παραγωγή της ομάδας «Βijoux de Kant» διερευνώνται τα όρια της συνάντησης ηθοποιού και κειμένου σε μια απογυμνωμένη θεατρική συνθήκη διαρκούς μεταμόρφωσης.