Αρκετοί στη χώρα μας και ιδιαιτέρως οι προερχόμενοι από την πολυδιασπασμένη Αριστερά των δρόμων και της αέναης διεκδίκησης, προσπερνούν την απειλή ενός ελληνικού εξοστρακισμού από το ευρώ. Ορισμένοι επίσης δεν αντιλαμβάνονται ότι έξοδος από το ευρώ σημαίνει και απομάκρυνση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ίδιοι επίσης υποτιμούν τα αγαθά της κοινής ευρωπαϊκής ζωής, την κουλτούρα που αυτή διαμορφώνει και κυρίως δεν αποτιμούν το πνεύμα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας που το ευρωπαϊκό περιβάλλον ενσωματώνει και αποδίδει στους πολίτες των χωρών, οι οποίοι συμμετέχουν σ’ αυτήν.
Η Ευρώπη είναι κάτι πολύ παραπάνω από ό,τι το κοινό νόμισμα εκφράζει. Εντός της αναπτύσσονται λειτουργίες μοναδικές και αποκτώνται ιδιότητες που μόνο αυτονόητες δεν είναι για τον υπόλοιπο κόσμο. Ενσωματώνει αξίες και αρχές αδιαπραγμάτευτες, οι οποίες δεν είναι δεδομένες αλλού.
Το ευρωπαϊκό κεκτημένο της ελευθερίας μετακίνησης και έκφρασης, της Δημοκρατίας, του διαλόγου, της διαβούλευσης, της ασφάλειας, της αλληλεγγύης, της ισονομίας και της ισοπολιτείας, των δικαιωμάτων κάθε κοινότητας επίσης, όσο αιρετική και ετερόδοξη κι αν είναι, παραμένει μοναδικό, είναι στοιχείο πολιτισμού και προόδου.
Οι νέοι που ταξιδεύουν στην Ευρώπη μπορούν να αντιληφθούν τις αξίες αυτές, όπως και τη σημασία τους. Και οι παλαιότερες γενιές επίσης, που έχουν βιώσει διώξεις και καταστροφές, κατανοούν τη διαφορά πολιτισμού, τις αξίες και τις αρχές που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα προσφέρει.
Τι έχουν να αντιπαραθέσουν οι πάσης φύσεως σταλινικοί, μαοϊκοί, τροτσκιστές και ελευθεριακοί αριστεριστές απέναντι σ’ αυτόν τον κύκλο των ευρωπαϊκών αξιών; Την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, την Τιέν Αν Μεν ή τα δουλοκτητικά εργοστάσια της φιλελεύθερων διαδόχων του μεγάλου τιμονιέρη; Η μήπως της Βόρειας Κορέας την στρατιωτική πειθαρχία; Η στην καλύτερη εκδοχή της Βενεζουέλας και της Βολιβίας, του Τσάβες και του Μοράλες το προβληματικό αποτέλεσμα;
Για να μην αναφερθούμε στου υπαρκτού σοσιαλισμού τα αδιέξοδα και τις απέραντες ζώνες ανελευθερίας που διαμόρφωσαν; Αλλά και στη σύγχρονη αριστερή εκδοχή και σκέψη, τι θα υποκαταστήσει το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Μήπως ατελή και τεμπέλικα αυτοδιαχειριστικά σχήματα, που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις ανάγκες μικρών κοινοτήτων; Ποιο άραγε θα είναι το σύστημα αρχών και αξιών που θα αντικαταστήσει αυτό που έχουμε; Μάλλον δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, όσες απόπειρες κι αν έχουν γίνει.
Είναι τόσο ισχυρό και χειροπιαστό το ευρωπαϊκό κεκτημένο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε από τα υπάρχοντα, ούτε και από εκείνα που ορισμένοι θεωρητικώς κατασκευάζουν. Και τα αγαθά που ενσωματώνει, υπέρτερα κάθε λιτότητας και όποιου πρόσκαιρου κόστους.
Γι’ αυτό κι αξίζει η πάλη όχι απλώς για τη διατήρησή του, αλλά και για τον εμπλουτισμό και την ενίσχυσή του.
Η Ευρώπη είναι το καλύτερο σπίτι που αποκτήσαμε ποτέ. Και αν το χάσουμε εξαιτίας της απρονοησίας μας ή το θυσιάσουμε για άλλα ανύπαρκτα, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας και ιστορικώς ασυγχώρητοι.
