Η εβραϊκή κοινότητα της Νέας Υόρκης είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο εκτός Ισραήλ. Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι ακριβώς στην αμερικανική μεγαλούπολη πραγματοποιήθηκε για άλλη μια φορά η μεγαλειώδης παρέλαση στο πλαίσιο των εορτασμών για την επέτειο ίδρυσης του ισραηλινού κράτους.
Η παρέλαση που διασχίζει ένα κομμάτι της περίφημης Πέμπτης Λεωφόρου έγινε για πρώτη φορά το 1964 και έκτοτε έγινε θεσμός. Κατά καιρούς σε αυτήν έχουν συμμετάσχει και σημαντικές προσωπικότητες της αμερικάνικης πολιτικής ζωής όπως ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης
Μάικλ Μπλούμπεργκ και η νυν υπουργός εξωτερικών
Χίλαρι Κλίντον. Κοινό και συμμετέχοντες υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Φέτος, η παρέλαση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 3 Ιουνίου, με τη συμμετοχή μαθητών από τα εβραϊκά σχολεία του «Μεγάλου Μήλου», αλλά και από άλλες πόλεις και Πολιτείες. Μαζί τους, παρέλασαν πανεπιστημιακοί φοιτητές, πολιτιστικοί συλλόγοι, μουσικά συγκροτήματα και μοτοσικλετιστές ενώ στον διάσημο νεοϋρκέζικο δρόμο έκαναν την παρουσία τους αισθητή ακόμη και φορείς όπως η ισραηλινή αεροπορική Ελ Αλ , ο ισραηλινός ΕΟΤ, μέχρι και η εταιρεία διαχείρισης των ομολόγων του ισραηλινού Δημοσίου.
Πάντως για τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες η παρέλαση είναι μια γιορτή όπως όλες οι άλλες. «Δεν υπάρχει πολιτικός χαρακτήρας. Στη Νέα Υόρκη υπάρχει η παρέλαση των Ιταλών, των Ιρλανδών, των Ελλήνων. Κάθε κοινότητα έχει τη δική της γιορτή. Εμείς απλά θέλουμε ειρήνη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής», λέει ο Ντέιβιντ Μίλερ που εκροσωπεί το Πανεπιστήμιο Γιεσίβα , το οποίο θεωρείται ανάμεσα στα 50 καλύτερα των ΗΠΑ και προσφέρει προγράμματα ιουδαϊκών σπουδών ταυτόχρονα με τους επιστημονικούς τομείς που αναπτύσσονται εκεί.
Σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι προσπαθούν στις κουβέντες τους να υποβαθμίσουν το πολιτικό κομμάτι της Ιστορίας και να μείνουν στο εορταστικό. Αλλωστε και η ίδια η παρέλαση που δεν θυμίζει σε τίποτα τις δικές μας μαθητικές παρελάσεις, αλλά πιο πολύ καρναβάλι, βοηθάει. Δύσκολα θα βρεις κάποιον πρόθυμο ή φαινομενικά ενημερωμένο για να συζητήσει για το μεσανατολικό. Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο.
Το περίπτερο της οργάνωσης «Μπνάι Ελιμ» είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Υποστηρίζει όπως λέει «
μια διαφορετική λύση του Παλαιστινιακού». Λύση που θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση «
να πάνε οι Παλαιστίνιοι να ζήσουν κάπου αλλού. Υπάρχουν 22 αραβικά κράτη. Μόνο ένα εβραϊκό. Από τη στιγμή που εκείνοι δεν αποδέχονται την ύπαρξη του Ισραήλ δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία πιθανότητα οι δυο λαοί να ζήσουν ειρηνικά» λέει ο Μπαρούχ που βρίσκεται στο συγκεκριμένο περίπτερο. Μάλιστα φέρνει το παράδειγμα της «
ελληνοτουρκικής διαμάχης που σε μεγάλο βαθμό λύθηκε με τις ανταλλαγές πληθυσμών. Το ζήτημα είναι ότι τα Ηνωμένα Εθνη καταβάλλουν κόπο και χρήμα στην κατεύθυνση της συνύπαρξης των δύο λαών, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικό. Ολα αυτά τα προγράμματα θα έπρεπε να κατευθύνονται σε άλλο δρόμο».
Γύρω στα εκατό μέτρα πιο κάτω βρίσκεται ένα περίπτερο που πουλάει «κιπά» (το καπελάκι που φοράνε οι Εβραίοι για τελετουργικούς σκοπούς). Ο ιδιοκτήτης του, ο Μοσέ, που είναι περήφανος γιατί «όλα τα προϊόντα που πουλώ είναι φτιαγμένα στο Ισραήλ» είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνονται την έννοια πατρίδα όσοι ήρθαν σήμερα εδώ για να παρελάσουν ή να δουν την παρέλαση. «Εγώ γεννήθηκα στο Ισραήλ, λίγα χρόνια αργότερα μεταναστεύσαμε οικογενειακώς εδώ. Πλέον εγώ έχω δημιουργήσει οικογένεια εδώ , όμως οι υπόλοιποι έχουν επιστρέψει στο Ισραήλ. Δεν μου κάνει καμία διαφορά. Είτε ζω στη Νέα Υόρκη είτε στο Ισραήλ αισθάνομαι σπίτι μου».
