Τα μάθατε τα νέα;

Κύριε διευθυντά,

Η πώληση υποβρυχίων (που κατά το περιοδικό «Der Spiegel» φέρουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές) από τη Γερμανία στο Ισραήλ συνοδεύτηκε από (γερμανικές) κορόνες του στυλ: Η ασφάλεια του Ισραήλ αποτελεί σημαντικό κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ (στο σκίτσο). Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που το επικερδές εμπόριο όπλων βαφτίζεται «εξωτερική πολιτική» σε μια προσπάθεια να εξωραϊστεί. Είναι όμως η δραματική συγκυρία που κάνει τέτοια αλισβερίσια να μοιάζουν ακόμη πιο αποτρόπαια καθώς, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις των ισχυρών εξαθλιώνουν με τη λιτότητα που επιβάλλουν τους αδύναμους, υποσχόμενες μια μελλοντική ανάκαμψη που δεν φαίνεται να έρχεται, εξακολουθούν να παίζουν και παιχνίδια πολέμου με τους λαούς, υποσχόμενες μια κοινωνία ειρήνης που οι ίδιες τορπιλίζουν με τις πολιτικές τους. Υποκρισία που δεν αντέχεται.

Μετά τιμής,

Πανδώρα

ΥΓ.: Κατά τα άλλα, βγαίνει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και δηλώνει (εκ νέου) «δεν υπάρχει εύκολος δρόμος» για την Ελλάδα και την Ισπανία.

* Υπάρχει, τουλάχιστον, δύσκολος; Γιατί ακούω διάφορους ειδήμονες που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει καν δρόμος.

* Σε σενάρια συνωμοσίας δεν πιστεύω, ούτε σε πολιτικούς που έχουν ως στόχο της ζωής τους να μας καταστρέψουν, έχει όμως το ύφος του κυρίου Σόιμπλε κάθε φορά που αναφέρεται στα πάθη μας και στα λάθη μας κάτι που με παγώνει. Δεν εννοώ αυτά που λέει (τα οποία ομολογώ ότι δεν τα βρίσκω πάντα λανθασμένα) όσο το πώς τα λέει. Κάτι σαν να ευχαριστιέται που ταλαιπωρούμαστε, σαν να θεωρεί ότι πρέπει να εξευτελιστούμε και να υποφέρουμε μέχρι τέλους για να εξαγνιστούμε.

* Θυμάμαι την παρατήρηση μιας φίλης ψυχολόγου που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, κατά την οποία η ταλαιπωρία, ακόμη και η αυτοτιμωρία, έχουν κυρίαρχη θέση στην κοσμοθεωρία του γερμανού πολιτικού. «Η Γερμανία, εκτός από όπλα, παράγει και εξαιρετικά αυτοκινούμενα οχήματα – καροτσάκια για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα» μου έλεγε τις προάλλες επισημαίνοντας ότι ο Σόιμπλε επιμένει στο χειροκίνητο, δύσκολο στη χρήση, παραδοσιακό καρότσι. Το οποίο σπρώχνει πάντα ο ίδιος, χωρίς βοήθεια, καταβάλλοντας προσπάθεια. Η φίλη μου θεωρεί ότι αυτό εξηγεί πιθανώς πολλά για την προσωπικότητά του, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα, τη ζωή του την ίδια, ακόμη και για τις πολιτικές μεθόδους του. Είναι μια προσέγγιση που ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όχι; Και που σηκώνει πολλή συζήτηση, βεβαίως…