Παράλληλες διαδικασίες πολιτικής αναζήτησης για τη φυσιογνωμία και τις δυνατότητες συνεργασίας της Κεντροαριστεράς στο διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό βρίσκονται σε εξέλιξη στον χώρο της ΔΗΜΑΡ και του ΠαΣοΚ. Πολιτικά στελέχη και από τους δύο χώρους επιχειρούν ήδη να μιλήσουν και να τοποθετηθούν για το ζήτημα, το οποίο κατά τους περισσότερους θα τεθεί μοιραία αμέσως μετά τις εκλογές – υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα εξασφαλίσει ένα στοιχειωδώς ομαλό πλαίσιο πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας. Στο πλαίσιο αυτό, ήδη τίθενται ζητήματα ακόμη και για συγχωνεύσεις ή στρατηγικές συμμαχίες.
Παρά ταύτα, οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες είναι ορατές. «Πώς θα πείσει το ΠαΣοΚ ότι είναι κατά του μνημονίου αν δεν προσχωρήσει στις θέσεις της ΔΗΜΑΡ;» λένε από τη μία πλευρά. «Είναι αδύνατον να βρει κοινωνική αποδοχή ένα κεντροαριστερό σχήμα αν η διαδικασία δεν προέλθει από το ΠαΣοΚ» υποστηρίζουν κάποιοι από την άλλη.
Η συζήτηση μέχρι στιγμής είναι περισσότερο εξωστρεφής στον χώρο της ΔΗΜΑΡ, όπου πέραν των προσχωρήσεων πρώην στελεχών του ΠαΣοΚ (Στ. Μανίκας, Β. Οικονόμου κ.ά.) και της προσέγγισης που έχει επιτευχθεί με τον πρώην υπουργό κ. Ν. Χριστοδουλάκη εκφράζονται ανοιχτά προβληματισμοί για τις πρωτοβουλίες και τις δυνατότητες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς αμέσως μετά τις εκλογές.
Το ζήτημα έχει τεθεί με έμμεσο τρόπο από τον κ. Φ. Κουβέλη, ο οποίος μάλιστα εσχάτως έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης με στελέχη της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, όπως με τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς.
Πολύ πιο ξεκάθαρα το περιγράφει ο κ. Ν. Μπίστης, ένα από τα πρόσωπα που έχουν συνεργαστεί και με τους δύο χώρους. Κάνει λόγο π.χ. ακόμη και για το ενδεχόμενο να προκύψει η ανάγκη ενός ιδρυτικού συνεδρίου για τη δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού πολιτικού οργανισμού. Θεωρεί όμως ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς την πρωτοβουλία και την κυρίαρχη πολιτική παρουσία της ΔΗΜΑΡ.
Από την ίδια πλευρά, ο κ. Θ. Μαργαρίτης δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία του τρίτου πολιτικού πόλου, γύρω από τον οποίο θα εξελιχθεί «η ανασύνθεση του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της Αριστεράς και της οικολογίας». Κατά τον κ. Μαργαρίτη, ένα από τα επιθυμητά σενάρια θα ήταν μια εξέλιξη ανάλογη με εκείνη της Ιταλίας, όπου μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόμματος και την περίοδο Κράξι ακολούθησε η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς που έφτασε να γίνει και κυβερνητική δύναμη. «Τέτοιο ρόλο δεν μπορεί να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ» εκτιμά πάντως ο κ. Μαργαρίτης, σημειώνοντας την κομμουνιστογενή και αριστερίστικη-ακτιβιστική προέλευση πολλών συνιστωσών του, αλλά και την όψιμη σύμπραξη με ένα κομμάτι του ΠαΣοΚ που εκπροσωπείται από την κυρία Λούκα Κατσέλη, την οποία στη ΔΗΜΑΡ θεωρούν συνυπεύθυνη για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς του μνημονίου.
Οι δυσκολίες του εγχειρήματος
Παρ’ όλο που η αναζήτηση στη ΔΗΜΑΡ και στο ΠαΣοΚ μοιάζει να έχει κοινή κατεύθυνση, ήδη πάντως διαφαίνεται η δυσκολία που θα έχει ένα ενδεχόμενο εγχείρημα δημιουργίας ενός αξιόπιστου «τρίτου πόλου», που θα παρεμβληθεί στη σύγκρουση της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυσκολίες πολιτικής συνεύρεσης της Αριστεράς με το ΠαΣοΚ διαφαίνονται για παράδειγμα από τις θέσεις του κ. Μ. Ανδρουλάκη, ο οποίος θεωρεί τη μέχρι στιγμής διεξαγόμενη συζήτηση μηχανιστική και αναντίστοιχη με τις συνθήκες. Μιλά και γράφει πάντως για τη «συνάντηση των νέων αναδυόμενων πολιτικών κινημάτων κοινωνικού ριζοσπαστισμού και μεταρρυθμισμού εν μέσω κρίσης με έναν ριζικά μετασχηματισμένο χώρο του ΠαΣοΚ, με τις δυνάμεις της μετακομμουνιστικής μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της οικολογίας, των διάχυτων στην κοινωνία κεντροαριστερών ρευμάτων και των προσωπικοτήτων που διακρίνονται στο τοπικό και εθνικό επίπεδο στην πνευματική, πολιτιστική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή».
«Ολα τα σενάρια είναι ανοιχτά»
Υπογραμμίζει όμως ο κ. Ανδρουλάκης πως η διαδικασία αυτή δεν θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του παραγοντισμού που κυριάρχησε στο «μεταβενιζελικό Κέντρο» και πως η μόνη δυνατότητα επιτυχίας εντοπίζεται στην εξασφάλιση κοινωνικών αντιστοιχίσεων και στη συμμετοχή προσώπων που δεν φέρουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο βάρη ή αποτυχίες του παρελθόντος.
Ανοιχτή σε μια τέτοια συζήτηση, αν και με τρόπο που δεν συμπίπτει με εκείνον του κ. Ανδρουλάκη, εμφανίζεται η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία μιλά για τη «ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία». Οι επαφές της με τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς είναι γνωστές και συνεχείς, ενώ εσχάτως έθεσε με σαφήνεια το ζήτημα της «αυτοδιάλυσης και ανασυγκρότησης του ΠαΣοΚ» αμέσως μετά τις εκλογές, οπότε και θα πρέπει να αναμένεται συνολικότερη παρέμβασή της στο θέμα.
Παράλληλα, στελέχη της νεότερης γενιάς του ΠαΣοΚ, όπως ο κ. Ι. Ραγκούσης, θεωρούν βέβαιο ότι η συζήτηση στο κόμμα θα ξεκινήσει αμέσως μετά τις εκλογές, ενώ σε ό,τι αφορά τη διαδικασία σύγκλισης με τη ΔΗΜΑΡ δηλώνει επιφυλακτικός αν και εκτιμά πως «όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά» και θα εξελιχθούν ανάλογα και με τα ποσοστά που θα καταγράψουν οι πολιτικές δυνάμεις στις εκλογές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
