Ας δούμε πώς ακριβώς αρθρώθηκε η πολεμική κατά του ΠΑΣΟΚ και κατ’ επέκτασιν εναντίον του κ. Βενιζέλου. Εχουμε και λέμε. Το πτύελο: «Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο ΠΑΣΟΚ είναι τεκτονικές, με όρους που θα συμφωνηθούν μετά τις αλλαγές για την αυτοδιάλυσή του και την ανασυγκρότησή του». Η μαχαιριά: «Το ΠΑΣΟΚ υπέστη μία εκλογική συντριβή, το να βάλεις στόχους για δύο μονάδες πάνω δεν είναι κάτι το συνταρακτικό». Η εκδήλωση επιθυμίας: «Η κυβέρνηση που θα γίνει μετά τις εκλογές του Ιουνίου θα πρέπει να επιλέξει τους καλύτερους που έχει η Ελλάδα». Το ποιοι είναι «οι καλύτεροι» μπορούμε να το υποθέσουμε. Εκείνοι που έχουν υπηρετήσει όλες της βαθμίδες του δημόσιου βίου, από Νομαρχία μέχρι Βουλή, εκείνοι που θήτευσαν ως Επίτροποι στην Ευρώπη, εκείνοι που έχουν την ευφυΐα να συνομιλούν με τους τροϊκανούς με διακριτικό και ευγενή ραγιαδισμό.
Ας μην κρυβόμαστε, υπάρχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διατείνονται ότι ο κ. Σαμαράς είναι «μια κάποια λύσις». Ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ, η σμίκρυνση του πράσινου ήλιου τούς οδηγεί στην πολιτική της διαίρεσης (του κόμματος) με το πρόσχημα του πολλαπλασιασμού (κυβέρνησης «με απ’ όλα» στις 18 Ιουνίου). Ταυτόχρονα η συγκυρία είναι τέτοια που τα ανθρώπινα αισθήματα μπορούν να καμουφλαριστούν ως ιδεολογήματα. Η αντιπάθεια και ο φθόνος για τον κ. Βενιζέλο κωδικοποιούνται μέσα από μανιφέστα για τη σωτηρία της χώρας. Η διαπίστωση στελεχών ότι «ο Βαγγέλης δεν τραβάει» και ο συνεχής προσωπικός πόλεμος στα μέσα ενημέρωσης οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο μονοψήφιο αποτέλεσμα.
Ποιο είναι το μέλλον της κυρίας Διαμαντοπούλου η οποία δεν κατάφερε να εκλεγεί; Υπενθυμίζουμε δεν τα κατάφερε ούτε ευθέως ούτε πλαγίως, μετρώντας ξανά τους σταυρούς του κ. Σκανδαλίδη μπας και του φάει την πρωτιά στη λίστα. Ευνοώντας τόσο ανοιχτά τη Νέα Δημοκρατία διατηρεί ελπίδες αξιοποίησης. Για το καλό της χώρας. Αλλωστε είναι πολύ νέα για να βγει στη σύνταξη.
