Υπό τον τίτλο «Θέσεις για τα κρίσιμα ζητήματα», η Επιτροπή Πολιτικού Συντονισμού ΣΥΡΙΖΑ / ΕΚΜ δημοσιοποίησε χθες ένα μείζονος σημασίας κείμενο – πλατφόρμα των στόχων μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης της Αριστεράς. Περίπου δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, θα ήταν εντελώς ανεύθυνο να μην πάρει κανείς στα σοβαρά τα όσα περιλαμβάνονται σε ένα τέτοιο κείμενο, ενός κόμματος που διεκδικεί την πρώτη θέση και το σχηματισμό κυβέρνησης.
Το κείμενο έχει δύο εντυπωσιακά στοιχεία: πρώτον, αυτά που αναφέρει για την κρίση. Και δεύτερον, ίσως ακόμα πιο σημαντικό ότι κατά κύριο λόγο δεν απαντά στην κρίση, αλλά, στην ουσία, δηλώνει ότι η χώρα θα μπει στη διαδικασία μετασχηματισμού του κοινωνικού και οικονομικού της συστήματος: αποτελεί ένα είδος «ροζ κουμουνιστικού μανιφέστου»…
Ως προς την κρίση, η θέση είναι σαφής και χωρίς περιστροφές με το πρώτο κιόλας άρθρο του κειμένου: «1. ΑΚΥΡΩΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο μέτρο διακυβέρνησης της χώρας θα προχωρήσει στην άμεση ακύρωση των μνημονίων και ειδικότερα του 2ου Μνημονίου, το οποίο διαμόρφωσε μαζί με την τρόικα και άρχισε να υλοποιεί η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη στήριξη κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στη θέση τους θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή ένα Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, τη παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναδιανομή εισοδήματος και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση». Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από μακρά διεργασία, καταλήγει πλέον στη θέση της μονομερούς ακυρωτικής ενέργειας και όχι της προσπάθειας διαπραγμάτευσης οποιασδήποτε μορφής. Η θέση αυτή, αν υιοθετηθεί όπως περιγράφεται, θα σημάνει το τέλος της επαφής της Ελλάδας με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Είναι μία θέση η οποία θα δικαιώσει τη γερμανική πολιτική και θα χρησιμοποιηθεί από αυτήν με μέγιστη αποτελεσματικότητα εναντίον της Ελλάδας, ενώ, ταυτόχρονα, θα κάνει κάθε φωνή υπέρ της χώρας μας στην Ευρώπη, αλλά και πέραν αυτής, να σιγήσει οριστικά. Τέτοιου είδους μονομερής καταγγελία δεν έχει καμία σχέση με επαναδιαπραγμάτευση και συνιστά την ιδρυτική πράξη της πλήρους οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης της χώρας. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε τέτοιου είδους ενέργεια, δεν έχει πλέον θέση στην Ευρώπη, με δική της απόφαση και υπαιτιότητα. Γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να σταθεί κανείς σε όλα τα άλλα που αναφέρει το κείμενο για την κρίση: δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Η μονομερής καταγγελία αυτού του τύπου, θα τα καταστήσει de facto κενά αντικειμένου.
Αφού συμβούν όλα αυτά, έρχονται όμως και τα άλλα, επόμενα άρθρα, που το αντικείμενό τους υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα της κρίσης και τα οποία παρουσιάζουν πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αντιγράφονται εδώ δύο ενδεικτικά σημεία: «6. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ: Θεμελιώδης στρατηγική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών τομέων της οικονομίας (πχ. ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.) Στο πλαίσιο αυτό θα περάσουν σταδιακά υπό πλήρη δημόσιο έλεγχο στρατηγικές επιχειρήσεις που είτε βρίσκονται σε πορεία ιδιωτικοποίησης είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς κ.λπ.) […] 7. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΠΛΟΥΤΟΥ: Θεμελιώδης και άμεση πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ριζοσπαστική αναδιανομή του πλούτου, με την οποία, πέραν των πολλών άλλων, θα επιχειρήσουμε να υποβοηθήσουμε μια νέα στρατηγική κοινωνικής δικαιοσύνης, ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης».
Όλα τα παραπάνω, πέρα από το απολύτως αναπάντητο ερώτημα ποιος και πώς θα τα πληρώσει, ουδεμία σχέση με την κρίση έχουν. Όλα τα παραπάνω, χρησιμοποιούν την κρίση η οποία έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ υψηλά ποσοστά, για να οδηγήσουν ουσιαστικά στην αλλαγή του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος στη χώρα. Πραγματικά συγκροτούν ένα είδους «ροζ κουμουνιστικού μανιφέστου», αφού, αν πραγματοποιηθούν, θα κάνουν την Ελλάδα τη μοναδική ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, στην οποία ο δημόσιος τομές θα κυριαρχήσει παντού και θα συνοδεύσει την ανατροπή του κοινωνικού συστήματος. «Ροζ», γιατί η διαφορά του με το «κόκκινο», είναι απλώς ότι λείπει η αναφορά στην απαγόρευση της ιδιωτικής οικονομίας και η ανάκρουση της δικτατορίας του προλεταριάτου… Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά κάτι: ότι, στους Ελληνες, δεν άρεσαν ποτέ οι δικτατορίες, είτε μαύρες, είτε κόκκινες, είτε, τώρα, και ροζ.
Γι’ αυτό, καλά θα κάνουν να σοβαρευτούν το γρηγορότερο δυνατό… Ας ρίξουν τις πολύ σημαντικές δυνάμεις που τους έδωσε ο λαός σε μια ουσιαστική εθνική προσπάθεια για βελτίωση της θέσης της χώρας στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο, κι ας αφήσουν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ να αναπαύεται εν ειρήνη…
Κι ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον σημείο: αν και το κείμενο αφορά γενικά θέσεις για τα «κρίσιμα ζητήματα», δεν λέει λέξη σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, ούτε για τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Επαγγέλλεται ουσιαστικά την αποχώρησή μας από την Ευρώπη, αλλά, τουλάχιστον, όχι κι εκείνην από την Ατλαντική Συμμαχία. Τώρα αν αυτό είναι επιλογή, έχει καλώς. Αν όμως απλώς το ξέχασαν πάνω στη φούρια τους για εξουσία και αύριο βγάλουν και παράρτημα, τότε, είναι επίσης ένα ζήτημα… Εκτός κι αν απλώς υπονοούν ότι η Ελλάδα θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο απ’ ότι σήμερα τον ατλαντικό της προσανατολισμό ενόψει της προσπάθειας γερμανοποίησης της Ευρώπης. Αν είναι έτσι, και πάλι αλλάζει το πράγμα…
Υ.Γ.: Τέλος, ας μην ξεχνάνε και κάτι από το παρελθόν, που πολλοί σήμερα αγνοούν και για όση σημασία μπορεί να αυτό έχει: όταν η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση το 1958, η βασική της δύναμη, δεν ήρθε αυτό που πολλοί σήμερα πιστεύουν, ότι δήθεν ο ελληνικός λαός στρεφόταν προς ένα άλλο σύστημα. Τότε, η εκλογική άνοδος της ΕΔΑ, κάτι που σήμερα ουδέποτε ομολογείται, ήρθε επειδή κατάφερε με απόλυτη αποτελεσματικότητα να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά μια άλλη μέγιστη κρίση: τους εθνικούς αγώνες για την Κύπρο που είχαν φουντώσει τα προηγούμενα χρόνια κάτω από ένα καθεστώς φοβερής αγγλικής αποικιοκρατίας στο νησί. Γι’ αυτό και στις επόμενες εκλογές, του 1961, όταν πλέον είχε δημιουργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και όλα αυτά είχαν ήδη περάσει στο παρελθόν, τα αποτελέσματα ήταν πλέον διαφορετικά…Φτάνει όμως με την «αξιοποίηση» των εθνικών κρίσεων. Δεν υπάρχουν άλλα τέτοια περιθώρια για πράξεις που φέρνουν καταστροφή…
