Οι μάσκες έπεσαν, επιτέλους! Είναι καιρός πλέον να σταματήσουμε να θεωρούμε προοδευτικά τα αυτο-αποκαλούμενα αριστερά πολιτικά μορφώματα, ως προερχόμενα από πρώην αριστερόφρονα κόμματα, που συμβατικά καταλαμβάνουν τις θέσεις αριστερά των αγορητών στο κοινοβούλιο. Οι λεγόμενες αριστερές παρατάξεις στην Ελλάδα, σήμερα, αποτελούν τους πλέον γνήσιους εκφραστές της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής-θεσμικής συντήρησης.
Και στη συστημική έκφραση του συντηρητισμού αυτού που, ας μη γελιόμαστε, είναι διάσπαρτος σε όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά με «συμπύκνωση» στη – ω ειρωνία! – «ριζοσπαστική αριστερά», βρίσκουν τον γνήσιο εκπρόσωπό τους όλα τα προνομιούχα μέχρι σήμερα στρώματα της λεγόμενης «μεσαίας τάξης», όπως αναδείχθηκαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, οικοδομώντας τον καθεστωτικό πόλο της «κεντροαριστεράς». Οι σχετικά εκπαιδευμένοι και επιστήμονες, συνήθως δημόσιοι λειτουργοί ή αυτοαπασχολούμενοι και μαζί τους οι κομματικά βολεμένοι υψηλόμισθοι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές και οι επαγγελματίες πολιτευτές. Που στοιβάζονται σε χρηματοδοτούμενους από το δημόσιο ταμείο φορείς, τυρβάζοντας περί τη μικρο-πολιτική και υπηρετώντας τα δικά τους και των κομματικών τους φίλων συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά, αντί βέβαια να εργάζονται για το δημόσιο συμφέρον.
Οι πολιτικές δυνάμεις της συντήρησης του άδικου, παρασιτικού και ζημιογόνου, μαζί και οι απολίτικοι «πελάτες» τους – υποτίθεται ψηφοφόροι τους -, δια πλαγίων μέσων τοποθετημένοι και βολεμένοι υπάλληλοι, σε διάφορους φορείς του δημοσίου, πολλοί εκ των οποίων είναι χωρίς αντικείμενο ή και υπερπλήρεις προσωπικού, έχοντας πια κατανοήσει ότι «δεν πάει άλλο» και ότι πρέπει επιτέλους να εργασθούν και να προσφέρουν, για να μην τους συντηρούν οι άλλοι (Έλληνες και ξένοι), με απλά λόγια ότι πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι, όλοι αυτοί ακριβώς αντιτίθενται στις αλλαγές του «Μνημονίου», και μάλιστα στο όνομα της προόδου, για να διατηρήσουν τα κεκτημένα προνόμιά τους – προσχηματικά επικαλούμενοι βέβαια τις υπαρκτές περιπτώσεις ανέχειας των οικονομικά ασθενέστερων συμπατριωτών τους.
Αυτοί λοιπόν οι ψηφοφόροι, που αξιοποιώντας όλες τις θεσμικές και οργανωτικές ανεπάρκειες της πολιτείας και των δημόσιων λειτουργών, δημιούργησαν πλούτο και συντήρησαν ένα μη βιώσιμο, υψηλό βιοτικό επίπεδο, με τις εκτός οποιασδήποτε λογικής υψηλές αμοιβές (σε ένα χρεωκοπημένο δημόσιο) και τις ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, δεν επιθυμούν τώρα να απωλέσουν τα προνόμιά τους. Και με τη βοήθεια της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μάχονται, στο όνομα της προόδου (sic), να μην εφαρμοσθούν οι πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης και εσωτερικής υποτίμησης. Οι πολιτικές αυτές που συνιστούν τις βάσεις για την αναδιαμόρφωση του, μέχρι σήμερα παρασιτικού, οικονομικού μοντέλου της χώρας, και που, σε συνδυασμό με τις θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές, θα πρέπει να αποτελέσουν τους μοχλούς αναστροφής της πορείας της ύφεσης και της ταχύτερης δυνατής εισόδου στην ανοδική φάση του οικονομικού κύκλου, με υγιείς συναγωνιστικές βάσεις – της περίφημης ανάπτυξης! Στην Ευρώπη των κοινωνιών και της συνεργασίας. Διασφαλίζοντας έτσι και μόνον έτσι και την ευημερία των λιγότερο προνομιούχων, των συνταξιούχων και των επόμενων γενεών.
Οι δε πολιτικοί εκπρόσωποι των στρωμάτων αυτών, σε ερμηνεύσιμη σύμπνοια με προβεβλημένους λειτουργούς του χώρου της ενημέρωσης, καταγγέλοντας ως άδικα και επώδυνα πολλά από τα δίκαια και δοκιμασμένα μέτρα – όπως το «χαράτσι» της ακίνητης περιουσίας -, χαρακτηρίζουν τις πολιτικές που υιοθετούνται σύμφωνα με τις πρόνοιες του Προγράμματος Στήριξης της Ελληνικής οικονομίας, δηλαδή του «Μνημονίου», ως άδικες, φιλελεύθερες και συντηρητικές… Αλλά και αναποτελεσματικές! Όταν αυτές ακριβώς οι πολιτικές, παρά τις επιμέρους αδυναμίες τους, έχουν προ πολλού αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους, με τη συνεχή και εντυπωσιακή μείωση του πρωτογενούς ελλείματος, τη διασφάλιση της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και των δημόσιων υπηρεσιών, της καταβολής των μισθών και συντάξεων.
Και τώρα πλέον, που φαίνεται να πλησιάζουμε στο τέρμα, στο σημείο της αναστροφής, στο επόμενο δωδεκάμηνο ή και δεκαοκτάμηνο, οι αδαείς ή και πονηροί πολιτικάντηδες της «αριστεράς» της υπανάπτυξης και της συντήρησης, θέλουν να «καταγγείλει» ο λαός το Μνημόνιο και, ως γνήσιοι «Έλληνες» μάγκες και «πατριώτες» να απευθυνθούν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ζητώντας τους να ανασκευάσουν ότι συμφώνησαν μέχρι σήμερα, να ξαναμετρήσουν τα χρωστούμενα και να αποδεχθούν να αποπληρώνονται όποτε μας … βολεύει! Ιδού τα παλληκάρια της φακής, τραγικοί ερασιτέχνες και γνήσιοι εκφραστές της συντήρησης.
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να τους υπερβεί, ως το πλέον κακοφορμισμένο κομμάτι της αναξιόπιστης πολιτικής συντεχνίας που κυβερνά τη χώρα την τελευταία τριαντακονταετία. Ελπίζω να τα καταφέρει στο όνομα της προόδου και των επόμενων γενεών. Να τους δείξει τον δρόμο του ανώδυνου ερασιτεχνισμού στον οποίον ετύρβαζαν τόσα χρόνια, έως την εξαφάνισή τους.
* Ο κ. Νικήτας Καστής είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ομίλου Εκπαίδευσης και Καινοτομίας “Δίκτυο ΜΕΝΩΝ”
