Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, είναι το ρεφρέν του τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα που κυριαρχεί στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αποτυπώνοντας ίσως την αντίληψη που κυριαρχεί στην Αριστερά για τους κινδύνους και τις απειλές περί εξόδου από το ευρώ, αν υλοποιηθούν οι απόψεις που εκφράζουν. Είναι γεγονός ότι παρόμοια αντίληψη επικρατεί σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης, το οποίο εμφανίζεται να πιστεύει ότι είτε οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν είτε δεν θα συμβεί τίποτε πιο δραματικό στη ζωή μας αν τελικά βρεθούμε εκτός ευρωζώνης. Δεν θέλουν να αντιληφθούν καν ότι το σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς» μπορεί να έχει μιαν αντίστοιχη ανάγνωση και από τους Ευρωπαίους…
Κι όμως, οι προειδοποιήσεις είναι πλέον καθημερινές. Δεν υπάρχει ευρωπαίος πολιτικός, από τη Μέρκελ ως τον Ολάντ και από τον Κον Μπεντίτ ως τον Μόντι, που να μην επισημαίνει ότι ναι μεν θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Οργισμένοι από τα προβλήματά μας, δεν μπορούμε, έστω για λίγο, να σκεφτούμε τι προβλήματα έχουμε δημιουργήσει εμείς στην Ευρώπη. Να αντιληφθούμε ότι ίσως και αυτοί να έχουν φτάσει στα όριά τους, με μια χώρα που βάζει σε κίνδυνο όχι μόνο την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Ακόμη και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, υποτιθέμενοι σύμμαχοί μας για ορισμένους, έχουν αρχίσει να ανησυχούν…
Και πώς να μην ανησυχούν, αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα λίγο ψύχραιμα. Μας έχουν δώσει πάνω από 480 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το ΙΟΒΕ. Εχουν ασχοληθεί τουλάχιστον 10 διασκέψεις κορυφής με τη ελληνικό πρόβλημα, έχουν «κουρέψει» το μισό χρέος, έχουν φτιάξει – καλά ή κακά, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο – δύο προγράμματα διάσωσης και διαπιστώνουν ότι θα ασχολούνται μαζί μας για κάμποσα χρόνια ακόμη. Μπορούμε να σκεφτούμε τι θα έκανε οποιοσδήποτε από εμάς αν ήταν στη θέση τους; Κατά πάσα πιθανότητα θα έλεγε «άντε να τους ξεφορτωθούμε, να τελειώνουμε»…
Είναι αλήθεια ότι δεν αντέχουμε άλλο σφίξιμο. Μόνο που φαίνεται ότι δεν αντέχουν και αυτοί άλλο μαζί μας. Και ό,τι και να υποστηρίζουν ορισμένοι, χωρίς αυτούς λεφτά δεν υπάρχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομφούζιο με τα φάρμακα. Τα Ταμεία δεν πληρώνουν, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί επέλεξαν να πληρώσουν τις συντάξεις αντί για τους φαρμακοποιούς. Που δικαίως ίσως από την πλευρά τους απαιτούν να πληρώνονται από τους ασφαλισμένους. Κι όποιος αντέχει… Γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι σωτήρες με τα ευχολόγια είναι ότι χωρίς τη βοήθεια της Ευρώπης οδηγούμαστε σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό. Οσοι είναι ισχυροί, όσοι έχουν λεφτά, θα αντέξουν…
Γι’ αυτό το νέο ραντεβού με την Ιστορία, που μας υπόσχονται όσοι πουλάνε ελπίδα στα προεκλογικά μπαλκόνια, δεν θα είναι ο ευχάριστος περίπατος του ’81. Και καλό είναι να θυμόμαστε πότε πότε ότι η γενιά της Μεταπολίτευσης που καταδικάζεται συλλήβδην για τα σημερινά μας αδιέξοδα δημιούργησε τη γενιά της αλλαγής που φιλοδοξεί σήμερα να την αντικαταστήσει αλληθωρίζοντας δυστυχώς προς το παρελθόν, χρησιμοποιώντας τα ίδια φθαρμένα μυθολογήματα, αντί να ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
