Δεν φτάνει που η Ουκρανία έμπλεξε σε μια οικονομική περιπέτεια αναλαμβάνοντας (μαζί με την Πολωνία) το Euro 2012, στο «παρά πέντε» της πρεμιέρας (8 Ιουνίου) η UEFA απείλησε για αφαίρεση ή χρονική μετάθεση της διοργάνωσης. Με αφορμή βομβιστική έκρηξη στην πόλη Ντνιεπροπετρόφσκ, αλλά κυρίως τις διαμαρτυρίες της φυλακισμένης πρώην πρωθυπουργού της Ουκρανίας Γιούλια Τιμοσένκο για τις συνθήκες κράτησής της, ο υπηρεσιακός διευθυντής της UEFA για το Euro Μάρτιν Κάλεν δήλωσε: «Παρακολουθούμε τις εξελίξεις καθημερινά. Αν επιδεινωθεί η κατάσταση το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν θα διεξαχθεί. Η UEFA δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να πάει πίσω κατά έναν χρόνο»!.. Λεονταρισμοί, προφανώς, αλλά κάπου αποσκοπούν…
Είχε προηγηθεί έκκληση του υπουργού Περιβάλλοντος της Γερμανίας Νόρμπερτ Ρέτγκεν προς τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης να μποϊκοτάρουν τη διοργάνωση σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φυλάκιση της Τιμοσένκο. Ηδη η καγκελάριος της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ, ο πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο και η λουξεμβούργια επίτροπος της ΕΕ για τη Δικαιοσύνη Βίβιαν Ρέντινγκ διεμήνυσαν ότι δεν αποδέχονται την πρόσκληση του προέδρου της UEFA Μισέλ Πλατινί να παραστούν στην τελετή έναρξης. «Αν παρακολουθήσουν το Euro 2012 λιγότεροι πολιτικοί, δεν υπάρχει πρόβλημα. Βασικοί συντελεστές της διοργάνωσης είναι οι παίκτες και οι φίλαθλοι» απάντησε με μπηχτή ο ουκρανός υπεύθυνος για τη διοργάνωση του Euro 2012 στη χώρα του Μίχαλ Λίστκεβιτς.
Ωστόσο, όσο και αν η ηρωίδα της «πορτοκαλί επανάστασης» στην Ουκρανία Τιμοσένκο παραμένει δημοφιλής στη Δύση, παρ’ ότι έχει καταδικαστεί για διαφθορά, είναι προφανές ότι οι προαναφερθείσες αντιδράσεις έχουν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Το ερώτημα εν προκειμένω όσον αφορά τους (όποιους) αξιωματούχους της UEFA συνδέουν τη διεξαγωγή του Euro 2012 με την «υπόθεση Τιμοσένκο», αλλά και όλα τα παραγοντικά «ιερατεία» που διοικούν τον επαγγελματικό αθλητισμό σε διεθνές επίπεδο, είναι σε ποιες επιλεκτικές περιπτώσεις οι ιθύνοντες του περιλάλητου «αθλητικού αυτοδιοίκητου» εφαρμόζουν στην πράξη το δόγμα (τους) «η πολιτική μακριά από τον αθλητισμό».
Για του λόγου (μου) το αληθές, υπενθυμίζω εδώ ότι στα τέλη του 2008 – αρχές 2009, όταν η ισραηλινή πολεμική μηχανή σφυροκοπούσε ανελέητα και αδιάκριτα τη Λωρίδα της Γάζας με θύματα χιλιάδες αμάχους Παλαιστινίους, τα κονκλάβια FΙΒΑ και ULΕΒ όχι μόνο δεν ευαισθητοποιήθηκαν να ακυρώσουν διεθνείς μπασκετικές συναντήσεις στο Ισραήλ, αλλά αντιθέτως και παρά τις σφοδρές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν ανάγκασαν ομάδες – και ελληνικές (Ολύμπια Λάρισας, Αρης, Ολυμπιακός) – να πάνε να παίξουν εκεί, απειλώντας τες ότι αν δεν το έκαναν θα τις τιμωρούσαν με αποκλεισμό!
Αλλά και σε άλλες κραυγαλέες περιπτώσεις τίθεται το ίδιο ερώτημα: ποια ήταν, αλήθεια, η ευαισθησία και τα μέτρα-αντίποινα των «ιερατείων» του παγκόσμιου αθλητισμού κατά των χωρών που συμμετείχαν στους αμερικανο-νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας παλαιότερα ή πιο πρόσφατα της Λιβύης; Ποιες αθλητικές κυρώσεις υπέστησαν Αμερικανοί, Βρετανοί και Σία που εισέβαλαν δις στο Ιράκ;
Θα πείτε, μα θα γυρίσουμε πίσω στα ψυχροπολεμικά μποϊκοτάζ των αθλητικών διοργανώσεων, όπως έγινε από τις ΗΠΑ κ.ά. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 ως τιμωρητική επιβολή για τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, για να ακολουθήσει η ρεβάνς του (τότε) ανατολικού μπλοκ τέσσερα χρόνια αργότερα στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες το 1984 με πρόφαση την (μη) ασφάλεια των αθλητικών αποστολών; Προφανώς δεν υποστηρίζω ότι αυτό αποτελεί λύση, πόσω μάλλον όταν η πρακτική υλοποίηση του δόγματος «η πολιτική μακριά από τον αθλητισμό» (αυτο)αναιρείται καθώς γίνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά…
Εν κατακλείδι, το εν λόγω δόγμα αντανακλά την υποκρισία εκείνων που (λένε ότι) το πρεσβεύουν και το ασπάζονται. Και αυτό προκύπτει όχι μόνο από το γεγονός ότι εφαρμόζεται επιλεκτικά αλλά και επειδή επί της ουσίας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς η πολιτική – και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς – εμπλέκεται και διαπλέκεται με τα αθλητικά δρώμενα και σε διεθνή και σε εθνική κλίμακα. Γιατί δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι (και) στα σπορ – και δη σε κορυφαίο επαγγελματικό επίπεδο, διασυλλογικό ή με αναμετρήσεις εθνικών ομάδων – παίζονται παιχνίδια ποικίλων σκοπιμοτήτων (πρωτίστως οικονομικών-επιχειρηματικών, αλλά και γεω-πολιτικής προπαγάνδας, κομματικής ψηφοθηρίας κτλ.). ‘Η μήπως δεν αποτελεί καθαρά πολιτική πράξη η ένταξη του Ισραήλ και της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή ζώνη των διεθνών αθλητικών ομοσπονδιών ενώ οι δύο χώρες γεωγραφικά είναι στην ασιατική ήπειρο;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
