Το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί σ’ αυτή την ανυπόληπτη ελληνική, πολιτική σκηνή. Για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ολική επιστροφή. Οπου στη Νέα Δημοκρατία συμπλέουν, από την άκρως φιλομνημονιακή Ντόρα Μπακογιάννη μέχρι τους Πλευροβελόπουλους που μόλις πριν μερικά εικοσιτετράωρα πυροβολούσαν τους μνημονιακούς ως προδότες του τόπου επειδή λέει με την πολιτική τους εκχωρούν στους ξένους κυριαρχικά δικαιώματα της ελληνικής γης. Ποιος τους πιστεύει; Μόνο οι μικροί τρόφιμοι βρεφονηπιακών σταθμών. Ολοι μαζί, από τον Σαμαρά μέχρι τον Βορίδη, προσβλέπουν στις καρέκλες για να ικανοποιήσουν την αρχομανία τους. «Μωρέ δεν πάει να καεί ο τόπος. Αρκεί εγώ να βγω βουλευτής και ίσως υπουργός». Ο καιροσκοπισμός πορεύεται με το χάος και τον φιλοτομαρισμό.
Ο δεύτερος λόγος σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου έχει να κάνει με την ουσία της πολιτικής. Με το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών. Ωραία λοιπόν. Ας πούμε ότι ο Τσίπρας είναι αφελής και τυχοδιώκτης. Πάμε παρακάτω. Δηλαδή στις τάχα μου υπεύθυνες και πατριωτικές δυνάμεις. Της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ. Οι αρχηγοί και τα στελέχη αμφοτέρων των δύο αυτών κομμάτων ισχυρίζονται σε όλους τους τόνους και σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ ότι θα επαναδιαπραγματευτούν τους όρους του Μνημονίου. Συμπληρώντας μάλιστα ότι η συνταγή που έχει επιβληθεί στην χώρα από τους δανειστές της αποδείχθηκε καταστροφική. Ωραία; Καθόλου. Γιατί αν λάβω σοβαρά, πράγμα που πρέπει να κάμω, τις απόψεις και δηλώσεις, όλων των πρωταγωνιστών της κεντρικής, παγκόσμιας σκηνής, τότε κανένα περιθώριο απαγκίστρωσης – κατά τον Κουβέλη – και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Αντε, σου λένε οι ξένοι δανειστές, να σου επιμηκύνουμε κατά ένα χρόνο την έναρξη επαναπληρωμής των δανεικών. Ολοι το λένε αυτό. Από τον Μπαράκ Ομπάμα μέχρι τον «φιλέλληνα» πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρασίας Φρανσουά Ολάντ.
Και ακόμα χερότερα. Γιατί αυτοί οι δύο αρχηγοί των τέως μεγάλων κομμάτων και όχι ο Τσίπρας, έβαλαν την τζίφρα τους κάτω από τους όρους του δανείου και του Μνημονίου. Που σημαίνει ότι αν προσπαθήσουν να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους είναι σα να δηλώνουν πλαγίως ότι είναι υποκριτές και ανεύθυνοι. Οτι δηλαδή άλλα πράγματα έχουν υπογράψει και τώρα δεν τιμούν τις υπογραφές τους επειδή δεν τους συμφέρει. Επομένως όσο τυχοδιωκτικές θεωρούνται οι απόψεις του Τσίπρα, άλλο τόσο του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Αν τώρα πιστέψω, πράγμα που πρέπει να κάνω, ότι οι δανειστές μας σε περίπτωση που οι έλληνες πολιτικοί επιχειρήσουν επαναδιαπραγμάτευση των όρων, θα κλείσουν την κάνουλα χρηματοδότησης με αποτέλεσμα η χώρα να αναγκαστεί να τυπώσει χρήμα και να επιστρέψει στην δραχμή, ε, τότε ό,τι ισχύει για τον Τρίπρα ισχύει και για την πολιτική αυτών των δύο «υπεύθυνων» κομμάτων που στα λόγια εγγυώνται την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.
Με απλά λόγια και προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερα ποσοστά στις επερχόμενες εκλογές, άπαντες ψεύδονται ανερυθρίαστα και ασυστόλως. Γιατί γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους μας ότι μοναδική εγγύση παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη είναι η πιστή εφαρμογή των όρων του Μνημονίου. Που πάει να πει μεροκάματα επιπέδου Βουλγαρίας. Που πάει να πει στο μισό επικουρικές και συντάξεις. Που πάει να πει διακόσιες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι στην ανεργία. Που πάει να πει ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Που πάει να πει αποκρατικοποίηση όλων σχεδόν των ΔΕΚΟ. Που πάει να πει στο μισό οι αξίες της ακίνητης περιουσίας. Αυτή και μόνο αυτή η αλήθεια. Ολα τ’ άλλα είναι παχιά λόγια και παραμύθια. Και πού ‘σαι. Το φινάλε αυτού του σεναρίου δεν ολοκληρώνεται εδώ. Υπάρχει ακόμα και κάτι χειρότερο απ’ αυτό. Οι περισσότεροι αναλυτές και όλα σχεδόν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ουδεμία σχέση έχουν με Τσίπρα, ισχυρίζονται με σοβαρά επιχειρήματα ότι ακόμα και με μεροκάματα Βουλγαρίας, η Ελλάδα αργά η γρήγορα θα φύγει από την ευρωζώνη. Ενας βασανιστικός θάνατος αργός πάνω σε μια τρύπα ψαρόβαρκα που ΚΑΤ ευφημισμόν την λένε Τιτανικό!
