Ο λαός στις 6 Μαΐου έστειλε μήνυμα στα κόμματα, αυτό είναι σίγουρο, όπως επίσης σίγουρο είναι και το γεγονός ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί πήραν το μήνυμα. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως πήραν όλοι το ίδιο μήνυμα ή αντιθέτως το φιλτράρισαν, το διύλισαν (και το διέλυσαν ενδεχομένως) για να το ανασυνθέσουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των κομματικών επιτελείων προκειμένου να το σερβίρουν αναμασημένο πίσω στην εκλογική τους πελατεία.
Ως εδώ δεν υπάρχει κάτι περίεργο, οι πολιτικοί εφάρμοσαν χωρίς καμία παρέκκλιση κι αυτή τη φορά την ίδια συνταγή, μόνο που τώρα η μαγιά ήταν διαφορετική! Το περίφημο μήνυμα γύρισε πίσω στον αποστολέα του! Οι πολίτες εξήγαγαν πολλά συμπεράσματα από τη μετεκλογική συμπεριφορά των κομμάτων αλλά και των αρχηγών των. Και τρόμαξε! Τρόμαξε γιατί τώρα πια βρίσκεται ενώπιον ενός ακόμα μεγαλύτερου διλήμματος, σημαντικότερου αυτού που είχε τεθεί στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.
Σήμερα προσπαθεί να διαλύσει την πολιτική ομίχλη που υπάρχει ολόγυρά του θέλοντας να στηριχτεί από κάπου, αλλά δυστυχώς διαπιστώνει πως υπάρχει τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας. Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ, το οποίο είναι σταθερά πακτωμένο στην άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης, οι υπόλοιποι σχηματισμοί με τις παλινωδίες τους το μοναδικό πράγμα που άφησαν ανάγλυφα να διαφανεί είναι η αναξιοπιστία και η ασύντακτη και χωρίς στόχο πολιτική.
Τίθεται λοιπόν μπροστά σε ένα δύσκολο να απαντηθεί ερώτημα: Πέρα από την ιδεολογία και τις προγραμματικές δεσμεύσεις, ποιος είναι πράγματι ικανός κι αξιόπιστος να αναλάβει τα ηνία της χώρας; Ανακαλώντας τα τελευταία γεγονότα τέτοιος πολιτικός σχηματισμός, πολύ δε περισσότερο πολιτικός αρχηγός δε φαίνεται να υπάρχει. Ο Σαμαράς που προκάλεσε τις προηγούμενες εκλογές ελπίζοντας σε αυτοδυναμία αποδείχτηκε εντελώς λάθος, γεγονός που τον κατατάσσει στους πολιτικούς που δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν το στοιχειώδες συστατικό της πολιτικής, την πρόβλεψη του μέλλοντος.
Ο Τσίπρας, μετέτρεψε την μετεκλογική περίοδο σε προεκλογική μεταφέροντας την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στις γειτονιές και τα σοκάκια προκειμένου να μαζέψει ψήφους. Περισσότερο μοιάζει να θέλει να διασφαλίσει το μέλλον του κόμματός του και το μέλλον το δικό του μέσα στο κόμμα παρά τα συμφέροντα και την προοπτική της χώρας. Ο Βενιζέλος έχει να διαχειριστεί ένα βαριά τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ που παραπαίει.
Ο παλιός πρωταγωνιστής των πολιτικών γεγονότων της χώρας μοιάζει τώρα πια ακυβέρνητο καράβι, πως λοιπόν θα το εμπιστευτεί ο πολίτης για να κυβερνήσει τη χώρα; Ο Καμμένος με τις άστοχες κινήσεις και το γεγονός ότι ουσιαστικά έριξε, έστω και άθελά του, μομφή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μαζί με τις παράλογες απαιτήσεις του κλόνισε την εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπό του.
Η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης, ο οποίος εκ του ασφαλούς και πίσω από τη δεδομένη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να πιστωθεί τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη προσπάθεια για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο καταγράφηκε στο θυμικό του κόσμου τελικά ως μια χλιαρή, άοσμη και άγευστη δύναμη την οποία δύσκολα θα ξαναδοκιμάσει. Το μήνυμα λοιπόν ελήφθη από το λαό, ο οποίος τώρα καλείται να στείλει ένα νέο σοβαρότερο μήνυμα. Να σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση για να μη διασυρθεί η χώρα στην άβυσσο και δεν μπορεί να πια να διαφυλάξει και να περισώσει ούτε καν τα στοιχειώδη κεκτημένα.
Δεν είναι μόνο η παραμονή της χώρας στο ευρώ ή στην Ε.Ε. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι η διασφάλιση πια της ίδια της χώρας, της ιστορικής της πορείας στο μέλλον που δεν είναι καθόλου σίγουρη πια, της εθνικής της κυριαρχίας και της αυτοτέλειάς της. Το εκλογικό σώμα αυτή τη φορά δεν πρόκειται να δώσει ούτε ψήφο ανοχής, ούτε ψήφο διαμαρτυρίας. Θα δώσει σαφή εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιος θα είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων που θα προκύψει, εκείνο όμως που μπορούμε με σιγουριά να πούμε είναι ότι την 18η του Ιούνη κανείς δε θα δικαιούται ούτε να κάνει πίσω, ούτε να προβάλλει ψευτοδιλήμματα και σοφιστείες αλλά ούτε και να αρνηθεί τη συνεργασία. Η χώρα δεν έχει άλλα περιθώρια.
