Δυόμιση χρόνια τώρα, η «επίσημη» Ελλάδα τρέμει τη Μέρκελ. Υπακούοντας τυφλά σε ότι το Βερολίνο διατάζει, η χώρα έχει πλέον οδηγηθεί στο χάος και σε πλήρη αδυναμία αντίδρασης, αφού έχει πρώτα δώσει στους Γερμανούς ότι κι αν ήθελαν, όπως κι αν το ήθελαν… Σα να μην έφτανε λοιπόν όλος αυτός ο τρόμος, εδώ και μία εβδομάδα, έχει προστεθεί κι ένας άλλος, διαφορετικός, εσωτερικός: ο τρόμος του Τσίπρα. Και, έτσι, σήμερα το πρωί, η Ελλάδα, ακροβατεί στο κενό που ορίζεται ανάμεσα στον τρόμο της Μέρκελ και σε εκείνον του Τσίπρα… Το αξιοθρήνητο ελληνικό «αστικό» πολιτικό σύστημα που δεν έδωσε τη μάχη δύο χρόνια τώρα αλλά βολεύτηκε στην εύκολη λύση, την τυφλή υποταγή – την οποία ονόμασε μάχη ενώ ασφαλώς και δεν ήταν… – βρήκε και νέο «μπαμπούλα» για να μην κάνει αυτό που οφείλει για τη χώρα: βήχει ο Αλέξης, παθαίνουν πνευμονία όλοι μαζί…
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε κοντά 17% στις εκλογές. Ο λαός τον ανέδειξε αξιωματική αντιπολίτευση και πολύ καλά έκανε αφού αυτό ήθελε. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι εκεί τον έταξε ο λαός και εκεί θέλει να μείνει. Δεν μπορεί κανείς να τον υποχρεώσει να γίνει κυβέρνηση. Αν τα υπόλοιπα κόμματα θέλουν την «ευλογία» του Τσίπρα, ας φύγουν επιτέλους από τη μέση, ας του παραδώσουν τη χώρα κι ας τον αφήσουν από τώρα να κυβερνήσει όπως επιθυμεί. Όμως, να θυμούνται, ότι δεν ζήτησε αυτό ο ελληνικός λαός.
Ο τρόμος φέρνει ανοησία και η ανοησία καταστροφή: όπως τα «αστικά» κόμματα τρέμουν δύο χρόνια τους Γερμανούς και μας εγκλώβισαν δεμένους χειροπόδαρα μπροστά στο γκρεμό, έτσι τώρα τρέμουν και τον Τσίπρα. Γιατί; Επειδή ακόμα και σήμερα δεν λένε την αλήθεια: λιγότερο κόπτονται γι αυτό που οφείλουν να κάνουν και πολύ περισσότερο για τις εκλογές που έρχονται μετά από αυτό που οφείλουν να κάνουν. Γι αυτό τον κοιτούν με δέος και περιμένουν ένα νεύμα του για να πάρουν ανάσα…
Αν τα «αστικά» κόμματα πιστεύουν ότι η Ελλάδα πεθαίνει, που αυτή τη στιγμή πεθαίνει, πρέπει αμέσως να σχηματίσουν κυβέρνηση που δεν θα φοβάται ούτε τη Μέρκελ, ούτε τον Τσίπρα. Κυβέρνηση που θα πάει έξω όχι για να σκύψει και πάλι τη μέση, αλλά που θα παλέψει να βρει τον τρόπο να αλλάξει τα δεδομένα – αν δεν είναι ήδη αργά, αν δεν έχει έρθει ήδη το τέλος.
Σήμερα, με όσα ζει η Ελλάδα, δεν πληρώνει ούτε το βαρύ χρέος της, ούτε το έλλειμμά της: πληρώνεται πάνω απ’ όλα ο διαρκής ραγιαδισμός των αξιοθρήνητων ηγεσιών της. Ραγιαδισμός στη Μέρκελ και, τώρα, ραγιαδισμός και στον Αλέξη… Κι όπως ακριβώς η Αγκελα το κατάλαβε από την πρώτη μέρα και μας τσάκισε, έτσι ακριβώς το κατάλαβε και ο Αλέξης και πήρε φόρα συμπεριφερόμενος με το 17% σα να έχει πάρει 40…
Ας πάρουν κουράγιο οι «αρχηγοί» μας από τις χθεσινοβραδυνές δηλώσεις Γιούνκερ που επιτέθηκε με σφοδρότητα έναντι όλων όσων απειλούν έτσι την Ελλάδα. Διαβάστε τι είπε ο Γιούνκερ: τους τσάκισε κυριολεκτικά όλους αυτούς που σπέρνουν τον τρόμο… Κι αυτό, πριν καν έρθει ο Ολάντ στο παιγνίδι…
Ας σχηματίσουν λοιπόν οι δικοί μας σήμερα κυβέρνηση και ας πάνε επιτέλους να παλέψουν στο όνομα της χώρας. Κυβέρνηση όχι με ανακύκλωση διαφόρων έντρομων και θλιβερών ανθρώπων, ούτε και κυβέρνηση διαφόρων «μουτζαχεντίν» με άγνοια κινδύνου και ανόητους τσαμπουκάδες, όπως ίσως θα ονειρεύονται κάποιοι περί τον Αλέξη.
Πρέπει σήμερα να σχηματίσουν μια σταθερή και αποφασισμένη κυβέρνηση που θα ξέρει, θα θέλει και θα μπορεί να παλέψει με τον τρόπο που πρέπει αυτό να γίνει. Που θα πιστεύει στην Ελλάδα και στη σημασία της. Που θα λειτουργήσει πολεμικά, αλλά ως εκεί που πρέπει. Που θα είναι έτοιμη να βρει την απαιτούμενη δύσκολη ισορροπία. Που θα χτίσει αμέσως συμμαχίες εντός κι εκτός ευρωζώνης, που θα πείσει, που θα μπορέσει να δείξει ότι το χάος που ζει η Ελλάδα απειλεί άμεσα πλέον όλη την Ευρώπη. Κυβέρνηση που δεν θα τρέμει κάθε φορά που οι Γερμανοί θα βήχουν… – κάτι που μέχρι σήμερα ουδέποτε υπήρξε. Κυβέρνηση που θα πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ζήσει. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Ή θα το κάνουν σήμερα, ή θα μας πάρουν όλους στο λαιμό τους, γιατί οι φίλοι μας οι Γερμανοί, που ξέρουν πόσο τρέμουμε, είναι πια πολύ κοντά στο να πατήσουν το κουμπί: εμείς τους σπρώξαμε εκεί, με τον τρόμο μας. Ας δείξουμε σε όλους αύριο το πρωί, τι θα σημάνει αυτό κι ας είμαστε εσωτερικά έτοιμοι για όλα…
