Αφόρητη η μοναξιά των δύο τέως μεγάλων. Γιατί φοβούμαι ότι ουδείς σοβαρός Ευρωπαίος, τον Αντωνοβαγγέλη θέλει! Το δηλώνω από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ η καλύτερη εφεδρεία για την σωτηρία του συστήματος της ελληνικής παρακμής. Ετσι ακριβώς. Μην ακούτε και μην αναπαράγετε αυτά που λένε και που γράφουν τα παπαγαλάκια του διεφθαρμένου, σάπιου και τελειωμένου δικομματισμού. Σας συμβουλεύω να τεντώνετε τ’ αυτιά σας στις δηλώσεις παραγόντων του εξωτερικού. Αυτή η πυξίδα του σωστού προσανατολισμού. Του Τσαρλς Νταλάρα φερ’ ειπείν. Που μετά την σβουριχτή κατραπακιά των τελευταίων εκλογών, τράβηξε τ’ αυτί της φράου Μέρκελ λέγοντας ότι πρέπει να ξεσφίξει τα λουριά της δημοσιονομικής πειθαρχίας και να ρίξει φράγκα για την ανάπτυξη. Ακόμα η άμεση αντίδραση αρκετών ευρωπαίων στελεχών που πρότειναν ευχαρίστως επιμήκυνση του χρόνου για τα μέτρα των έντεκα δισεκατομμυρίων ευρώ. Επίσης το γεγονός ότι ουδείς εξ αυτών έλουσε τον Τσίπρα με χαρακτηρισμούς του τύπου «επικίνδυνος, κομουνιστής και σοβιετικός»
Επειδή λοιπόν το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό πνιγμένο από τα σκάνδαλα, την ανικανότητά του και την διαπλοκή πνέει τα λοίσθια. Επειδή από καιρό οι Γερμανοί καθώς και όλες οι σοβαρές μεγαλοαστικές ευρωπαϊκές «οικογένειες» είχαν απελπιστεί με τα δύο συνεταιράκια. Επειδή κανένα από τα δύο κόμματα δεν φάνηκε αντάξιο των περιστάσεων και δεν ακολούθησε τις οδηγίες για βαθιές μεταρρυθμίσεις και απαραίτητους εκσυγχρονισμούς. Επειδή δηλαδή οι ευρωπαίοι από την μεριά τους αισθάνονταν – και το διατυμπάνιζαν αυτό – ότι έχαναν τον χρόνο και το χρήμα τους μ’ αυτούς τους αδιόρθωτους ρεμπεσκέδες. Επειδή στις Βρυξέλλες – και είναι καταγραμμένο αυτό σε πλείστα έντυπα που απηχούν απόψεις της κεντρικής σκηνής – μ’ αυτούς τους δύο δεν θα βρούμε προκοπή. Επειδή ο Τσίπρας είναι νέος, άφθαρτος και Αριστερός αλλά, προς θεού, παραμένει προσηλωμένος στον ευρωπαϊκό δρόμο και το ευρώ. Επειδή η έννοια της Αριστεράς, λόγω ιδιαίτερων ελληνικών συνθηκών, είναι στα λόγια τουλάχιστον λίγο αριστερότερα από την σοσιαλδημοκρατία του Φρανσουά Ολάντ. Για όλους αυτούς τους λόγους, ίσως και για αρκετούς άλλους, οι Ευρωπαίοι τοποθετούνται αποστασιοποιημένα αλλά πλαγίως θετικά με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά βλέποντας και κάνοντας. Με τις εξής προϋποθέσεις. Πρέπει ο Τσίπρας να βάλει νερό στο κρασί του και σταδιακά να μετατρέψει την «καταγγελία του μνημονίου» σε «επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Πράγμα εφικτό. Αλλωστε ο αείμνηστος Ανδρέας από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κατέληξε και στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ. Τα ηχηρά συνθήματα είναι για το Λαό. Και φυσικά πρέπει η Γερμανία να μετακινηθεί κι αυτή περισσότερο προς την ανάπτυξη και λιγότερο προς την «πειθαρχία». Γιατί σου λέει έτσι κι αλλιώς με τα δύο συνεταιράκια υπήρχαν αρκετές πιθανότητες να χάναμε τα λεφτά μας και η Ελλάδα να κατέληγε στην δραχμή. Ιδιες, ίσως λιγότερες πιθανότητες να συμβεί υπάρχουν και με τον Τσίπρα. Αν σου λέει, από το σύστημα αφομοιωθεί. Διατηρώντας το Αριστερό του προφίλ. Αν μ’ αυτό το κόμμα και με μερικά ανακουφιστικά μέτρα, ο ελληνικός λαός ηρεμήσει και το σύστημα από το χάος καταφέρει να διαφύγει. Ε, τότε εμείς με τον ΣΥΡΙΖΑ αγοράζουμε πολύτιμο χρόνο. Οχυρωνόμαστε καλύτερα από τον κίνδυνο που θα μπορούσε να προκαλέσει στην ευρωζώνη μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, και την κατάλληλη στιγμή αν εκείνοι δεν τα καταφέρουν θα τους πούμε Adios Muchachos!
