Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον αντίπαλό σου είναι να τον υποτιμήσεις. Το έκαναν ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία πριν από τις εκλογές. Το κάνουν και μετά. Με τον Αλέξη Τσίπρα.
Βλέπουμε έτσι τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σταθερά ένα βήμα μπροστά. Από τα κόμματα της έως τώρα εξουσίας, από το ΚΚΕ, από τους «ευρωπαϊστές», «μνημονιακούς» και όλους όσοι εκφράζουν θέσεις άλλες από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι λαϊκιστής. Θα έπρεπε πρωτίστως γι’ αυτό να τον υπολογίζουν σοβαρά οι «άλλοι», οι πρωτομάστορες του είδους. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει…
Ναι, παίζει με τη φωτιά. Μόνο που δεν την άναψε αυτός. Και το γνωρίζουμε όλοι.
Ναι, αν υποθέσουμε ότι θα κάνει όσα λέει, η χώρα θα πάει άλλα 50 χρόνια πίσω. Με τη διαφορά πως αυτό συνέβαινε και έως τώρα –από τους «άλλους».
{{{ moto }}}
Ναι, αφήνει στελέχη του να λένε δεξιά και αριστερά μπαρούφες, όταν δεν τις λέει ο ίδιος. Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνει επίτηδες – όσο βλέπει ότι το αποτέλεσμα τον «δικαιώνει».
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδίστακτος, αμοραλιστής. Το γνωρίζουν πολύ καλά πρώτα εκείνοι που τον βοήθησαν να αναδειχθεί, τέως και νυν σύντροφοί του.
Ναι, είναι και τυχοδιώκτης. Είναι ένας από ΑΥΤΟΥΣ. Και αποδεικνύεται ανώτερος από τους σημερινούς αντίπαλούς του. Ενας μαθητής που ξεπερνάει τους «δασκάλους» του.
Σύμφωνοι, όλα αυτά και όσα μπορούμε ακόμη εκ του ασφαλούς να του καταλογίσουμε, δεν είναι εκείνα που θα θέλαμε από έναν ελπιδοφόρο νεαρό, επικεφαλής μιας Αριστερής παράταξης. Όχι πάλι μια από τα ίδια, έναν από τους ίδιους…
Ε και; Ποιος νοιάζεται τι θέλουμε «εμείς»; Και ποιοι είμαστε «εμείς»; Πόσοι;
Διότι ο Τσίπρας είναι σίγουρα εκείνος που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον να «πιάσει» (και να εξαργυρώσει) το νόημα της εποχής. Να δώσει στην «κινούμενη άμμο» εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων μια ελπίδα – πιθανότατα απατηλή, αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα;
Απέναντι στον εξαιρετικά προετοιμασμένο Αλέξη Τσίπρα, τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα δεν μπορούν πια να αντιτάξουν τους ίδιους. Δεν προλαβαίνουν να βγάλουν άλλους. Μάλλον δεν φτάνει αν βάλουν (κι) άλλους.
Ο χρόνος είναι και αυτός τώρα μαζί του. Ακριβώς διότι, όπως λένε οι επικριτές του, «δεν υπάρχει άλλος». Κάτι που πρώτοι ένιωσαν (στο πετσί τους) όσοι για πρώτη φορά τώρα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ…
Μακάρι, για το καλό όλων μας, να του «βγει». Αν όχι, ο Τσίπρας θα «καεί» και αυτός, όπως οι όμοιοί του, λίγο αργότερα από εκείνους. Μαζί θα έχει μάλλον «καεί» και η χώρα. Τότε, δεν θα έχει τόση σημασία ποιος έφταιξε πρώτος και ποιος τελευταίος. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος. Προφανώς δεν το φοβάται. Ή, απλώς, δεν τον απασχολεί…
