Ευφυΐα, υπομονή, συνέπεια, ευαρέσκεια, δυνατή θέληση και αρκετή καλή τύχη: αυτά φαίνεται να ήταν τα στοιχεία που ανέβασαν τον σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ στο υψηλότερο βάθρο της γαλλικής δημοκρατίας, στις χτεσινές εκλογές.
Αρκετά γεγονότα φαίνεται να συνηγόρησαν ώστε να ανέλθει στην προεδρία ο Ολάντ. Αρχικά, κατακρημνίστηκε πολιτικά και με εντελώς αναπάντεχο τρόπο λόγω ενός σεξουαλικού σκανδάλου το τότε φαβορί του σοσιαλιστικού κόμματος, ο Ντομινίκ Στρος Καν. Έπειτα επελέγη ο Ολάντ ως υποψήφιος στη θέση του, όμως σε σημαντικό βαθμό αυτό έγινε επειδή το σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν οι σοσιαλιστές αποφάσισαν να κρύψουν τα μαχαίρια και να επιδείξουν ενότητα. Παράλληλα όμως, ο Ολάντ κατέβαινε στις εκλογές ως αντίπαλος ενός προέδρου για τον οποίο οι Γάλλοι φαίνονται να τρέφουν μια σχεδόν μυθική προσωπική αντιπάθεια.
Ο απερχόμενος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε σταθεί στο τιμόνι της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της χειρότερης οικονομικής κρίσης που είχε γνωρίσει η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, την ώρα που οι Αριστεροί τον απεχθάνονταν ως ακαλλιέργητο φίλο των πλουσίων, οι ακροδεξιοί ως κάποιον που δεν κράτησε τον λόγο του για μια καλύτερη ζωή και οι φιλελεύθεροι ως το πρόεδρο που ξεκίνησε μεν τις μεταρρυθμίσεις αλλά έπειτα τις πάγωσε.
Πέραν αυτού όμως, περίπου στα μέσα της προεκλογικής εκστρατείας των δύο υποψηφίων, το χειροκρότημα των Ευρωπαίων για τη λιτότητα που ευαγγελιζόταν η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ μαζί με τον Σαρκοζί άρχισε να στερεύει και εκείνο που άρχισε να βαραίνει ήταν η ανάπτυξη, έννοια την οποία προέβαλε πολύ ο Ολάντ.
Όμως δεν είναι τόσο ότι οι συνθήκες ήρθαν και «προσαρμόστηκαν» στις αρχές του Ολάντ όσο ότι κι εκείνος προσαρμόστηκε σε αυτές. Ο Ολάντ σίγουρα ανταποκρίθηκε στην επιθυμία των Γάλλων να δουν κάποιον ο οποίος πραγματικά να στέκεται στον αντίποδα του Σαρκοζί. Αν ο Σαρκοζί θεωρούνταν υπερβολικά νευρικός, ο Ολάντ θεωρούνταν υπερβολικά ήσυχος,. Κατάφερε όμως να πείσει το εκλογικό του ότι με το να είναι τόσο «κανονικός», είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για τη θέση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον αυτά τα προσόντα του Ολάντ τα οποία τον έφεραν στο Μέγαρο των Ηλυσίων θα τον βοηθήσουν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του από εκεί. Διότι τα προβλήματα που θα κληθεί αν αντιμετωπίσει είναι όντως πολύ μεγάλα. Η Γαλλία βρίσκεται σε μια κρισμη καμπη και θα κληθεί αναμφισβήτητα να πάρει αποφάσεις για το ποια τμήματα του περίφημου κοινωνικού μοντέλου πρέπει να διατηρηθούν και ποια είναι αδύνατο να αντέξει οικονομικά το κράτος.